«Όλοι οι Έλληνες συχνάζουν στα μικρά καφενεία και εν τούτοις, ελάχιστοι λαοί είναι τόσο εγκρατείς. Συνομιλούν για ώρες μπροστά σ' ένα ποτήρι νερό με έναν καφέ ή ένα ποτήρι μαστίχα, στο οποίο προσθέτουν επανειλημμένα νερό. Τα ηδύποτα και τα απεριτίφ της Γαλλίας δεν έχουν φτάση ακόμη στην Ελλάδα... Οι κοσμικοί πίνουν μπύρα ή απολαμβάνουν το παγωτό τους. Ο λαός πίνει μόνο κρασί και πριν από το γεύμα μαστίχα ή ούζο... Αυτές οι μακρές συζητήσεις με ένα ποτήρι αξίας δύο λεπτών, μας καταπλήσσουν εμάς τους ξένους και μας προκαλούν ανησυχία για την τύχη των σερβιτόρων. Πως επιβιώνουν τα καφενεία και τι απογίνονται οι σερβιτόροι που ποτέ δεν εισπράττουν φιλοδώρημα;
Για τους Έλληνες η κατανάλωση των γλυκών δεν αρκεί. Η μεγάλη ευχαρίστηση σημειώνεται όταν τα τρώνε με συντροφιά και δημόσια...
Περισσότερα προσοδοφόρα όλων τα ζαχαροπλαστεία, τα οποία συσχετίζονται με το «tea room». Οι Έλληνες τρώνε ελάχιστα ή καθόλου, αλλά όλοι οι νότιοι και οι ανατολίτες προτιμούν τα γλυκίσματα. Οι φτωχότεροι τρώνε λουκούμια, που είναι μεγάλοι κύβοι αρωματισμένης κόλλας, καλυμμένοι με λεπτή ζάχαρη και λιγώνουν τη γεύση. Οι πλουσιότεροι πίνουν το ρόφημα της σοκολάτας «με το αυγό», δηλαδή με χτυπητό αυγό μέσα και τρώνε άπειρα γλυκίσματα και τερψιλαρύγγια από αμυγδαλόψιχα.
Τα ελληνικά γλυκίσματα με έντονο χρώμα και άρωμα, δεν προσελκύουν εύκολα τους ευρωπαίους, αν αυτοί δεν διαθέτουν στομάχι ικανό να χωνέψει και πέτρες. Για τους Έλληνες η κατανάλωση των γλυκών δεν αρκεί. Η μεγάλη ευχαρίστηση σημειώνεται όταν τα τρώνε με συντροφιά και δημόσια...
Οι απολαύσεις της ημέρας για τους Αθηναίους συμπυκνώνονται στις εμφανίσεις τους σε κοσμικούς χώρους, στη συναναστροφή με γνωστούς, στη συζήτηση και τα χαμόγελα, στον σχολιασμό των γεγονότων».
(Από το βιβλίο του Edmont About "Grece Contemporaine", Αθήνα, 1854)
Για περισσότερα νοσταλγικά βλέπε Παλιά Αθήνα
σχόλια