Στο περιοδικό «Θησαυρός» βρήκα ένα πολύ πετυχημένο περίγραμμα εργασίας για τον ζαχαροπλάστη, του εξαίρετου λογοτέχνη Θέμου Ποταμιάνου(1939). Το φύλαξα λοιπόν με προσοχή γι' αυτό τον μήνα των εορτών και των συνεπακόλουθων γλυκυσμάτων:
«Ο ζαχαροπλάστης έχει τάξει ως σκοπόν του βίου του να μετριάζη τας πικρίας της ζωής, προσφέρων ως αντίδοτον τα γλυκύτατα προϊόντα της κουζίνας του. Και αρκεί να εισέλθη μίαν φοράν κανείς εις το κατάστημά του και να δοκιμάση τα είδη του, διά να ταχθή οριστικώς με το μέρος εκείνων που υποστηρίζουν ότι η ζωή είναι "γλυκειά". Ασφαλώς γλυκειά είναι η ζωή, εφ' όσον υπάρχουν γαλακτομπούρεκα και πάστες και αμυγδαλωτά και όλα τα είδη της βιομηχανίας του ζαχαροπλαστείου.
Όπως ένας στρατηγός, ο ζαχαροπλάστης παρατάσσει εναντίον της πικρίας και των άλλων του βίου δεινών, τα συντάγματά του και τας εφεδρίας του – φόρμες και μπαστούνια από διάφορα γλυκίσματα. Κατά του πένθους, λόγου χάριν, αντιτάσσει τα ζαχαρένια του βουτήματα και τον παρήγορον καφέν και κατά της ερωτικής προδοσίας τον μελίρρυτον και χορταστικόν μπακλαβάν. Όταν είναι κανείς χορτάτος ενθυμείται ολιγώτερον την άπιστον. Τέλος, εις τους μελαγχολικούς, προσφέρει μίαν ανοιχτόχρωμη, χαρούμενη πουτίγκα και εις τους νευρικούς μίαν σουμάδαν κατευναστικήν. Με μίαν λέξιν κάθε πικραμένος ευρίσκει πλησίον του το φάρμακόν του και πείθεται ότι η πικρία του δεν κατέκτησεν ολοσχερώς την γην.
Αν και δεν είναι κατά βάθος θρήσκος, τιμά όπως ο ανθοπώλης την μνήμην όλων των Αγίων και χαίρει όταν πλησιάζη ημέρα εορτής, διότι περιμένει πελατείαν. Έτσι συμβαίνει να είναι κεφάτος όλον τον Δεκέμβριον, διότι τότε συμπίπτουν πολλαί εορτές και πανηγύρεις, ενώ, αντιθέτως, είναι σκυθρωπός το καλοκαίρι, διότι είναι εποχή ισχνή εις εορτάς και εις εισπράξεις...
Γενικώτερον είναι ένας καλλιτέχνης, ολίγον γλύπτης, ολίγον ζωγράφος και προ παντός ολίγον αρχιτέκτων, διότι σχεδιάζει και εκτελεί γλυπτικά και αρχιτεκτονικά έργα, αγάλματα και πύργους από ζάχαρην και παγόδες από σοκολάταν. Αλλά και με τον μάγειρον συγγενεύει αρκετά, διότι είναι και αυτός δυνατός εις την αλχημείαν της κουζίνας και εις την μεταμόρφωσιν των διαφόρων γλυκισμάτων.
Κυρίως, όμως, είναι ο γλυκατζής, ο δαλαϊλάμας της γλύκας, ο άνθρωπος-σιρόπι, ο άνθρωπος από τον οποίον ό,τι προέρχεται είναι γλυκό. Έτσι τον αντιλαμβάνεται ο κόσμος. Διά τούτο και ο λαός όταν βλέπη εις τον δρόμον κανέναν θηλυκόν μελισταγές και ζουμπουρλούδικον, το ερωτά: "Ζαχαροπλάστης ήτανε ο πατέρας σου;"».
Η Παλιά Αθήνα, μελισταγής και ζουμπουρλίδικη κι' αυτή στο πνεύμα των ημερών, περιμένει την επίσκεψή σας ...
σχόλια