Είδα το θεατρικό σχόλιο των Blitz πάνω στον Βάνια του Τσέχωφ. Εκτιμώ αυτή την ομάδα, αλλά το συγκεκριμένο είχε απύθμενη έπαρση και πολλά αναμασήματα. Όχι μόνο τα αναμενόμενα (της weird αποδόμησης -ολίγον Μεσευρώπη, λίγος κουλός ελληνικός κινηματογράφος), αλλά και μη αναμενόμενα: το καθοριστικό εύρημα με τις γλάστρες που γεμίζουν τη σκηνή είναι του Βογιατζή.
Πολλοί ψαρεύουν στα θολά νερά της αποδόμησης, επειδή στη θολούρα κρύβουν τις ανεπάρκειές τους. Αλλά η αποδόμηση είναι κάτι σπουδαίο: είναι η αρχιτεκτονική της σκόρπιας ζωής. Με ευαίσθητες απαγγελίες των Τεσσάρων Κουαρτέττων, δεν αναδομείται ο Τσέχωφ, ούτε σχολιάζεται θεατρικά η μελαγχολία της εποχής- ένα αναλόγιο ποίησης αρκεί. Η παράσταση, όχι μόνο δεν κατάφερνε να δημιουργήσει μουσική με τα θραύσματα της σκόρπιας ζωής, ούτε καν την συνηθισμένη καλλιέπεια του χιψτερ spleen δεν είχε. Αυτό, με το σέβεντις ντιζάϊν, την απόγνωση του wallpaper, την post coitum triste απ' την οποία εμφορείται η fucked up γενιά. Αντιθέτως υπήρχε η αυτοπεποίθηση ενός πολύ χαϊδεμένου, πολύ κακομαθημένου παιδιού, που θεωρεί αριστούργημα κάθε κολλυβόγραμμά του, ενώ ο μπαμπάς του χειροκροτά και του φωνάζει ότι είναι "θεός".
Έψαξα τι έχει γραφεί. (Είχα επιλέξει την παράσταση να είναι εξώφυλλο στο θεατρικό μας αφιέρωμα, γιατί υπήρχε καλή προσδοκία και ήλπιζα ότι θα είναι από τα πιο ωραία πράγματα της εποχής). Οι κριτικές, γενικόλογες, θωπευτικές - επαινούσαν την παράσταση. Χωρίς να εξηγούν ή να ερμηνεύουν γιατί. Είναι κι αυτό μια αφόρητη αρρώστια της ελληνικής δημοσιογραφίας της -τελικά- μικρής μας επαρχίας: αρνείται να πει την αλήθεια στους φίλους της επειδή μετά θα τους συναντήσει στο μπαρ.
Ή επειδή φοβάται ότι δεν θα την πούνε τρέντι.
σχόλια