________________
1.

Αγαπητή Α,μπα πιστεύεις πως υπάρχουν άτυχοι άνθρωποι? Άνθρωποι στους οποίους τυχαίνουν συνεχώς άσχημα πράγματα -σε αυτούς και τους γύρω τους!?
Και μη μου πεις είναι όλα θέμα επιλογών γιατί δεν έριξα εγώ κεραυνό στο ξύλινο εξοχικό μου που έγινε στάχτη, δεν έσπασα τους σωλήνες της οικοδομής για να πλημμυρίσουμε, δεν επιδίωξα να αρρωστήσω ώστε να χάνω συνεχώς μαθήματα από την σχολή μου, εξόδους, εκδρομές και κοινωνική ζωή ούτε γουστάρω να μπαίνω στο χειρουργείο! Επίσης δεν προκάλεσα εγώ τ μοίρα/σύμπαν/θεό όπως θέλεις πες το, εκτός από μένα να στείλει και τον αδερφό μου στα νοσοκομεία (για τελείως διαφορετικούς λόγους). Α! Και δεν μπορώ να δεχτώ πως η "αρνητική μου σκέψη" και η απαισιοδοξία μου τα προκαλεί όλα.
Ευχαριστώ.

Η τύχη και η ατυχία είναι θέμα πιθανοτήτων, οπότε ναι, σε αυτά τα πλαίσια, εννοείται πως υπάρχουν άνθρωποι πιο τυχεροί ή λιγότερο τυχεροί από τους άλλους. Η ζωή όμως δεν είναι μικρές στιγμές που ενώνονται, είναι ένας δρόμος μακρύς με διακλαδώσεις και ανηφοριές και ξέφωτα και σπηλιές και πηγάδια. Συνολικά είναι πολύ δύσκολο να πεις ποιος ήταν ξεκάθαρα άτυχος ή τυχερός στη ζωή του. Σίγουρα δεν πιστεύω ότι η αρνητική σου σκέψη ή η απαισιοδοξία σου έχουν την δύναμη να προκαλούν κεραυνούς, αλλά λίγα πράγματα (εκτός των κεραυνών) είναι θέματα καθαρή τύχης ή ατυχίας.

Αυτός που κερδίζει το λαχείο, ας πούμε, είναι σίγουρα τυχερός – εν τούτοις, πριν το κερδίσει, σίγουρα είχε αγοράσει ένα τουλάχιστον λαχείο. Όσοι δεν αγοράζουμε, δεν μπορούμε να διαμαρτυρόμαστε που δεν μας τυχαίνει. Έτσι και στη δική σου περίπτωση, δεν ξέρω γιατί έσπασαν οι σωλήνες στην οικοδομή – το ξέρατε ότι έχουν πρόβλημα; Έχει μεγάλη διαφορά η ιστορία αν το ξέρατε.

Η δική σου στάση έχει σημασία πού επικεντρώνεται. Μπορεί να μην προκαλεί η απαισιοδοξία σου ατυχήματα, αλλά η απαισιοδοξία σου μπορεί να δημιουργεί παραίτηση και απροσεξία, που είναι παράγοντες ατυχημάτων. Μπορεί να είχες μια κακή χρονιά, δεν σημαίνει ότι είσαι καταδικασμένη για πάντα. Μην παραδίνεσαι σε αυτή τη σκέψη, γιατί έτσι θα προκαλέσεις αυτοεκπληρούμενη προφητεία.

________________
2.

Α μπα, γειά!

Διαβάζοντας συγκεκριμένες ερωτήσεις - απαντήσεις, μπήκα στην πρίζα να σου γράψω κι εγώ τα παρακάτω:

Παρότι έχω ενηλικιωθεί εδώ και πολλά - πολλά χρόνια, δεν μπορώ να χωνέψω το γεγονός της επιρροής που μου άσκησαν οι γονείς μου στην επιλογή των σπουδών μου. Κλασσική ιστορία, μπαμπάς δικηγόρος συμβουλεύει να δώσω στην τρίτη δέσμη για εύκολη επαγγελματική αποκατάσταση, εγώ αν και με έφεση στις θετικές επιστήμες δεν είχα (ακόμα) καταλήξει σε κατι πιο συγκεκριμένο, οπότε suggestion accepted.

Τώρα 20 και χρόνια αργότερα, δικηγόρος που τα πάει πολύ καλά στη δουλειά της και ένα μέρος της μού αρέσει σε μεγάλο βαθμό (γιατί πρόκειται για αρκετά πολύπλοκο, ως προς τις απαιτήσεις του, επάγγελμα), μου φαίνεται ότι θα έχω για πάντα την απορία/παράπονο, τί δρόμο θα είχε ακολουθήσει η ζωή μου, εάν είχα προλάβει να κατασταλάξω μόνη μου στην επιλογή επαγγέλματος.

Φυσικά, το έχω αναλύσει: Είχα πάντα την ευκαιρία να αλλάξω κατεύθυνση, δουλειά κλπ, όπως τόσοι και τόσοι άλλοι, τόσο ως φοιτήτρια, όσο και στο μεταπτυχιακό (που μου έδωσε την ευκαιρία να ζήσω σε άλλη χώρα). Όμως, κατά τα ψέμματα, η αρχή είναι το ήμισυ του παντός - άλλος δρόμος στρώνεται όταν περνάς σε θεωρητική σχολή, κι άλλος όταν ακολουθείς τον δρόμο των θετικών επιστημών.

Χαρακτηριστικό συμβάν, όταν έβγαινα από την αίθουσα των Πανελλαδικών, πέτυχα τον Μαθηματικό που είχα στο Γυμνάσιο, ο οποίος ήταν επιτηρητής (και με είχε σε πολύ μεγάλη εκτίμηση ως προς τις δυνατότητές μου στα Μαθηματικά), και μου λέει: 1η δέσμη έδωσες, σωστά; Όταν του απάντησα '3η', πραγματικά απόρησε.
Κι επειδή το ερώτημα έχει χαθεί κάπου στα παραπάνω: Στη ζωή μου ακολούθησα τις δικές μου (επαγγελματικές) επιλογές, ή μήπως αυτές στην ουσία τις στερήθηκα σε λίαν ευαίσθητη και κρίσιμη ηλικία; Κι αν ισχύει το δεύτερο, πώς το καταπίνω;

Συνέχισε την καλή δουλειά!
Μ.

Μιλάς για ένα δίλημμα που δεν υπήρξε ποτέ. Δεν υπήρξε ερώτημα «τρίτη δέσμη ή πρώτη δέσμη» αλλά «θα γίνεις δικηγόρος και κατά πάσα πιθανότητα θα πάει καλά επειδή θα σε βοηθήσει ο πατέρας σου» ή «πήγαινε στην πρώτη δέσμη επειδή τα πας καλά στα μαθηματικά του σχολείου και μετά βγάλτα πέρα μόνη σου». Ως σώφρον παιδί, προτίμησες τον πιο ασφαλή δρόμο, και κανένας δεν θα σε κατηγορήσει. Ούτε και θα σου δώσει βραβείο. Μόνη σου λες ότι δεν είχες καταλήξει σε κάτι, και γι' αυτό δέχτηκες την πρόταση. Τώρα για ποια χαμένη ευκαιρία μιλάς; Του πολύ ασαφούς δρόμου της «θετικής κατεύθυνσης;» Τι θα πει αυτό; Θα γινόσουν τραπεζίτης; Καθηγήτρια φυσικής; Θα δούλευες στο Κτηματολόγιο; Θα ήσουν άνεργη αρχιτεκτόνισσα; Ποια ευκαιρία να έχασες άραγε;

Ένας από τους λόγους που τα πας καλά στη δουλειά σου τώρα είναι ότι βοηθήθηκες από το οικογενειακό μαγαζί. Αν είχες προσπαθήσει να ξεκινήσεις δικό σου επάγγελμα, θα το είχες καταλάβει αυτό πάρα πολύ καλά. Αλλά από την ανάποδη.

________________
3.

αγαπημενη α, μπα εχω μια αδυναμια του χαρακτηρα μου που δε μ αρεσει αλλα με τιποτα δν μπορω να σταματησω. ειμαι.. πως να το πω... πολυ ευκολη! σαν κοπελα (ειμαι 19). οταν με πλησιαζει καποιος και με φλερταρει δεν μπρω παρα να μην τον φλερταρω κ εγω. πολλες φορες το προχωραμε κ οσο παει.. ετσι στα χαμενα χωρις να θελω ιδιαιτερα η και καθολου η' ας εχω φιλο που τον αγαπαω. οταν μαλιστα αυτοςπου μ τν πεφτει ειναι και γνωστος η φιλος μου η κτ τετοιο απλα δεν λεω οχι. δεν ξερω.. δεν θελω να τους στεναχωρησω? θελω να με συμπαθουν? τι φταιει? τι να κανω? θελω να σταματησω.. μετα το μετανιωνω και μιζεριαζομαι.. βοηθεια, ευχαριστω-creep

Οι περισσότερες, αν όχι όλες, γυναίκες, δυσκολεύονται να πουν «όχι» σε οτιδήποτε, ακόμη και με τον τρόπο που το παρουσιάζεις εσύ. Δυσκολεύονται γιατί πιστεύουν ότι αν στενοχωρήσουν κάποιον, αν δεν πάνε με τα νερά του, δεν θα είναι αποδεκτές, και αυτό που θέλουν περισσότερο από όλα είναι να μην τραβήξουν την προσοχή με αρνητικό τρόπο, να μην προκαλέσουν την οργή και την απόρριψη.

Τα κορίτσια μεγαλώνουν με τη συνεχή παρότρυνση να είναι «καλά κορίτσια», να ασχολούνται πολύ με τα αισθήματα των άλλων και να προσέχουν να μην στενοχωρούν κανέναν. Δεν είναι λάθος προτροπή, το πρόβλημα είναι ότι δεν μεγαλώνουν τα αγόρια με τον ίδιο τρόπο. Τα αγόρια δεν μεγαλώνουν με την εμμονή να είναι «καλοί» αλλά να μην πιάνονται κορόιδα και να είναι νικητές.

Για σένα λοιπόν το να λες «ναι» πάντα σημαίνει ότι είσαι καλή, και αν πεις «όχι» θα είσαι εγωίστρια. Ίσως και να φοβάσαι ότι αν πεις όχι, δεν θα ξαναέχεις ποτέ πρόταση. Νιώθεις ότι είναι υποχρέωση σου να είσαι πάντα πρόθυμη. Έτσι μεγάλωσες , έτσι έχεις μάθει, και είναι ζήτημα μειωμένης αυτοπεποίθησης. Αυτά είναι τα κακά νέα. Τα καλά νέα είναι ότι η συμπεριφορά σου δεν είναι γραμμένη σε κάποιο dna, δεν είσαι αναγκασμένη να ζεις έτσι. Μπορείς να μάθεις τον εαυτό σου να λέει όχι. Δεν λέω ότι θα γίνει από τη μία μέρα στην άλλη, δε χτίζεται η αυτοπεποίθηση χωρίς κόπο. Πρέπει όμως να μάθεις να λες όχι, και να το εννοείς. Όταν λέω να το εννοείς, εννοώ να μην φοβάσαι την αρνητική αντίδραση που θα έρθει, γιατί θα έρθει οπωσδήποτε. Γιατί όταν φοβάσαι, φαίνεται σα να μην εννοείς το όχι, και οι άλλοι το καταλαβαίνουν και εκμεταλλεύονται το φόβο σου μέχρι να πεις το ναι.

Θα ακούσεις πολλά υποτιμητικά σχόλια, και τα περισσότερα θα είναι από άλλες γυναίκες. Να είσαι προετοιμασμένη.

________________
4.

Αγαπητή Λένα,

Είμαι 26 χρονών και κρίνοντας από τους γύρω μου έχω αρκετές εμπειρίες, επαγγελματικής φύσης, ερωτικής, εξωτερικού, κτλ. Γενικά δε μπορώ να πω ότι δεν έχω ζήσει. Παρόλα αυτά τα τελευταία 2 χρόνια υπάρχει μια υπέρ τεράστια πτώση στη ζωή μου σε όλους τους τομείς. Και ενώ όλοι τριγύρω μου συνεχίζουν να εξελίσσονται εγώ δε μπορώ να κάνω ούτε βήμα μπρος. Έπιασα τον εαυτό μου να θέλει απλά πράγματα στη ζωή, τη δουλίτσα του, τους αγαπημένους του, την παρέα του και το αμόρε κάτι το οποίο μέχρι τώρα δεν χωρούσε στα "μεγαλεπήβολα" σχέδια μου. Και από εκεί που εγώ ηρέμησα και νόμιζα ότι εκεί είναι η ουσία, χώρισα, η δουλειά μου είναι χάλια, και οι φίλοι μου έφυγαν από δω και από εκεί. Τώρα πιάνω τον εαυτο μου να μην θέλει να φύγει απο μια πολή στην οποία απλά ζουν οι παλιές καλές στιγμές. Το πιο τραγικό όμως είναι ότι δε θέλει να φύγει όχι για τη δουλειά ουτε για τους φίλους, αλλα για τον άντρα. Δε μπορώ να απομακρυνθώ ουτε στα 10 χιλιόμετρα γιατι ακόμα ελπίζω και αγαπώ. (και θα μου πεις και με το δίκιο σου μπορείς να ελπίζεις και από αλλού) Μαζί του πλέον βρίσκομαι απλά τυχαία. Δε θέλω να πιστέψω ότι αυτο το τυχαία με κρατάει τόσο στάσιμη. Και απλά θέλω να βρω κάτι το οποίο ξανά να με ξεσηκώσει και κινητοποιήσει για να βρω τον παλιό καλό εαυτό μου. Εκτός και αν πλέον δεν υπάρχει αυτό το άτομο.

Πριν δύο χρόνια, όταν έγινε η μεγάλη πτώση, ήσουν 24. Ήταν λίγο πρώιμο να πιστεύεις ότι έχεις ζήσει ήδη τόσα πολλά ώστε να ξέρεις τι θέλεις από τη ζωή. Πότε τα έζησες, πότε καταστάλαξες, και πότε κατάλαβες ποιο είναι το νόημα; Από τα δέκα σου δουλεύεις;

Αυτή η σιγουριά σε έφαγε, και όχι ο χωρισμός ο ίδιος. Παγιδεύτηκες μέσα στη βεβαιότητα ότι βρήκες το νόημα. Δεν υπάρχει περίπτωση να αράξεις με τη δουλίτσα σου και τους αγαπημένους και το αμόρε, δεν είναι έτσι η ζωή, δεν επιτρέπει το άραγμα. Θα δεις. Τώρα ζεις το πρώτο της καπρίτσιο. Να πεις ευχαριστώ και να το δεχτείς ομαλά, γιατί αλλιώς κινδυνεύεις να σου δείξει κι άλλα.

________________
5.

Αγαπητη, α μπα!
Τον τελευταιο καιρο ειμαι πολυ μπερδεμενη.. Βρισκομαι σε μια σχέση οχι και για μεγαλο χρονικο διαστημα αλλα ηδη αντιμετωπιζω προβληματα τα οποια τις περισσοτερες φορες τα διογκωνω στο μυαλο μου. Το θεμα μου είναι οτι δεν ξερω αν θέλω να ειμαι μαζι του η απλως σε αυτην την φαση εχω αναγκη απο εναν ανθρωπο διπλα μου. Ειναι η πρωτη μου σχεση και η ολη κατασταση μου φαινεται πολυ πρωτογνωρη και νοιωθω οτι δεν μπορω να διαχειριστω τα συναισθηματα μου. Το θέμα ειναι οτι πρεπει να παρω συντομα μια αποφαση ετσι ωστε να μην ταλαιπωρω ουτε εκεινον αλλα ουτε και μενα. Πως μπορω να καταλαβω αν πραγματικα τον θελω στην ζωη μου? Υ.Γ ειμαι 19 χρονων –κκκκ

Σε γενικές γραμμές, όταν θέλεις κάποιον πραγματικά στη ζωή σου, δεν αναρωτιέσαι, αλλά τρέμεις μη τον χάσεις. Σιγά σιγά θα αναγνωρίσεις ότι δεν είναι φτιαγμένα τα ερωτήματα από δίπολα. Θέλουμε κάποιον συγκεκριμένο στη ζωή μας και ταυτόχρονα έχουμε ανάγκη έναν άνθρωπο δίπλα μας. Αν δεν είχαμε ανάγκη έναν άνθρωπο δίπλα μας, γενικά, όποιον και να γνωρίζαμε, δεν θα τον βάζαμε μέσα στη ζωή μας, και ας ήταν ο Σούπερμαν με μυαλό Αϊνστάιν.

________________
6.

Στα 16 με προσέγγισε ερωτικά ένας οικογενειακός φίλος, τριαντάρης, που τον είχα για θεό. Μετά από μήνες συστηματικού "ψησίματος" από μεριάς του (μέχρι που ξεκινήσαμε και ιδιαίτερα αγγλικών δωρεάν, όλως τυχαίως τις ώρες που οι γονείς μου έλειπαν), η κατάληξη ήταν αναμενόμενη κι έπειτα πάσχιζα να καταλάβω πως γίνεται κάτι που ήθελα, να το νιώθω τόσο τραυματικό. Εν τέλει το είπα στους γονείς μου, οι οποίοι είχαν πάρει πρέφα ότι κάτι μου συνέβαινε αλλά που να φανταστούν. Ευτυχώς δε με κατηγόρησαν, εκείνος γλίτωσε το ξύλο από θαύμα, ο πατέρας μου πήγε και στην αστυνομία αλλά άνω των 15 και συναίνεση σήμαινε μια τρύπα στο νερό. Και τώρα, 15 χρόνια μετά, τον ξανασυνάντησα ως γκόμενο μιας φίλης. Η πρώτη μου σκέψη ήταν να του πετάξω κάτι στη μούρη. Εκείνος είπε οτι ήθελε να μου μιλήσει, εγώ βρήκα δικαιολογία και έφυγα. Η κοπέλα με ρώτησε μετά τι έχει γίνει μεταξύ μας, εγώ της είπα οτι δεν τον συμπαθώ και ας το αφήσουμε εκεί. Δεν θέλω να πω σε άλλους τι συνέβη, δε θέλω να τον ξαναδώ, δεν θέλω να ακούσω τη δική του πλευρά (όπως με παροτρύνει η κολλητή μου που είναι η μόνη που ξέρει), δε με νοιάζει αν τώρα είναι ένας υπέροχος άνθρωπος, δε με νοιάζει που χαλάω την παρέα επειδή αρνούμαι να ξαναβγώ μαζί τους αν έρχεται κι εκείνος. Και ενώ τόσα χρόνια νόμιζα οτι όλα αυτά τα είχα αφήσει πίσω μου, τώρα όποτε τον αναφέρουν ξυπνάει μέσα μου ένας θυμός απερίγραπτος. Μήπως όμως κάνω λάθος; Μήπως θα βοηθούσε να τον άκουγα;- peninsula

Η ερώτηση σου ξεφεύγει πολύ από τις δυνατότητες της στήλης αλλά και από τις δικές μου. Μου φαίνεται ότι έχεις ζήσει μια τραυματική εμπειρία που δεν έχεις επεξεργαστεί, δεν την έχεις αναλύσει αρκετά ώστε να βάλεις τα πράγματα στη θέση τους και υπάρχουν ακόμη πολλά αγκάθια. Δεν ξέρω υπό ποιες συνθήκες θα μπορούσε να σε βοηθήσει να τον ακούσεις, μπορεί και να μην δημιουργηθούν ποτέ. Πιο σημαντικό, απείρως πιο σημαντική βρίσκω την παραδοχή σου ότι νόμιζες ότι έχεις αφήσει όλα αυτά πίσω σου, αλλά κάνεις λάθος. Η κολλητή σου δεν είναι κατάλληλη για να συμβουλέψει για κάτι τέτοιο, μπορεί μάλιστα να προτείνει κάποια μεγάλη ανοησία. Νομίζω ότι το ασφαλέστερο είναι να πας σε ψυχολόγο για να επεξεργαστείς αυτό που σου συνέβη τότε. Είναι σίγουρα το καλύτερο.

________________
7.

Αγαπημένη Α,μπα,
Είμαι 25 χρονών και έχω ένα μπέρδεμα τεραστίων διαστάσεων που είπα να μοιραστώ μαζί σου και με τους αναγνώστες σου μπας και ακούσω καμία σωστή γνώμη!!!
Έχω μία σχεδόν φυσιολογική σχέση εδώ και 6 χρόνια. Μεταξύ μας είμαστε μια χαρά αλλά μένουμε με τους γονείς του και ενώ βλέπω ότι θέλει να φύγει από όλο αυτό το χάος και τη μιζέρια που τους περικλείει δεν μπορεί να το κάνει. Δεν ξέρω γιατί αλλά λέει οτι δεν θέλει να φύγει από εκεί και δεν θέλει να κάνει οικογένεια κ παιδιά ποτέ...Φέτος άλλαξε το παραμυθάκι και λέει οτι μπορεί κάποια στιγμή. Δεν λέω οτι εγώ θέλω οικογένεια αύριο αλλά κάποια στιγμή θα θελήσω και χρειάζεται μια προετοιμασία.. ένα σπίτι, ένα κάτι...λέει οτι δεν θέλει αλλά εγώ βλέπω οτι απλώς φοβάται.
Το πρώτο μου πρόβλημα είναι οτι δεν θέλω να ξυπνήσω μια μέρα και να του πω θέλω παιδί και αυτός να μου πει εγώ σου είπα όχι από την αρχή, τι θέλεις τώρα?
Το δεύτερο μου πρόβλημα είναι οτι ναι μεν τον αγαπάω και επίσης έχω βολευτεί μαζί του, όμως δεν ταιριάζουμε σχεδόν σε τίποτα και ενώ εγώ τον ακολουθώ και τουλάχιστον προσπαθώ να κάνω πράγματα που του αρέσουν, αυτός δεν προσπαθεί και δεν κάνει ποτέ πράγματα που μου αρέσουν εμένα. Να τα κάνεις με τις φίλες σου μου λέει! Αλλά εγώ θέλω μαζί του...
Τελος πάντων,
Το τρίτο μου πρόβλημα είναι πιο μπερδεμένο από τα άλλα δύο μαζί....
Εκεί που είχα να ασχοληθώ μόνο με τα παραπάνω τσουπ! Εμφανίζεται στην εικόνα και ο πρώην ανεκπλήρωπος και πρώτος έρωτας που διακόπηκε για λόγους ανωτέρας βίας. (απόσταση).... Ζητάει 2η ευκαιρία την οποία θέλω πολύ να του δώσω αλλά το πρόβλημα που υπήρχε τότε συνεχίζει να υπάρχει ( απόσταση), συν οτι τώρα υπάρχει κ ο νυν κ η νυν!!!
Είχαμε χρόνια να μιλήσουμε αλλά ποτέ δεν ξεχάσαμε ο ένας τον άλλον.
Τα έχουμε κάνει σαλάτα και δεν έχω ιδέα πια τι να κάνω!!!!!
Καμιά ιδέα???
υ.γ. όλα αυτά είναι πολυυυυ περιληπτικά υπάρχουν άπειρες παράμετροι αλλά αυτά είναι τα βασικά. όποιαδήποτε γνώμη ευπρόσδεκτη!- Ν.Σ.

Είσαι από τα 18 σου σε μια σχέση με κάποιον που δεν ταιριάζεις καθόλου και που πιθανόν είναι καταθλιπτικός, επειδή λες ότι έχεις βολευτεί, και τώρα πιστεύεις ότι έχεις πρόβλημα επειδή γουστάρεις κάποιον που σου προτείνει να είσαστε fuck buddies.

Η γνώμη μου είναι ότι δεν ξέρεις πώς να προστατέψεις τον εαυτό σου από λάθος επιλογές, ότι άγεσαι από τις περιστάσεις, χωρίς συγκεκριμένο σχέδιο, και βαδίζεις σε επικίνδυνα μονοπάτια.

Αυτό που χρειάζεται είναι να σταθείς στα πόδια σου, και να μην εξαρτάσαι από τις διαθέσεις των αντρών. Δεν ξέρω ποιες συνθήκες σε έκαναν στα 18 σου να πας να μείνεις στο σπίτι κάποιου μαζί με τους γονείς του, μπορεί να υπήρχαν πολύ καλοί λόγοι. Αυτό που προέχει είναι να δημιουργήσεις συνθήκες ώστε να μην εξαρτάσαι από άλλους. Πρέπει να έχεις τη δική σου στέγη, με τα δικά σου κλειδιά, ή ένα σπίτι που μοιράζεσαι με κάποιον που με τον οποίον έχετε μια ισότιμη σχέση.

Αυτό είναι το θέμα σου, και όχι οι έρωτες.