Οι αγαπημένες μου σκηνές από το Whiplash είναι αυτές στις οποίες τα δάχτυλα του Άντριου είναι γεμάτα αίματα από την υπερπροσπάθεια που καταβάλει πάνω από τα ντραμς. Οι σκηνές αυτές του Whiplash, όπως και ολόκληρο το φιλμ, δίνουν στην σκληρή προσπάθεια την θέση που της αξίζει: Ψηλότερα στο βάθρο από την τύχη και από το αδούλευτο ταλέντο.
Εκτός από την ίδια την προσπάθεια του Άντριου ενδιαφέρον έχει ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζεται η ρουτίνα του. Ο καθημερινός αγώνας με τον εαυτό του. Η μεταμόρφωση της προσωπικότητας του μέσα από τα χτυπήματα που δέχεται. Το πώς ρίχνει τον εαυτό του στο καναβάτσο, τον ξανασηκώνει και τον ξαναχτυπά. Και η φωνή που ίσως ακούσει μέσα σου: Όλοι κατά βάθος είμαστε πυγμάχοι με έναν και μόνο αντίπαλο: Τον εαυτό μας.
Το Whiplash τo βρήκα περισσότερο συγκινητικό από αγιογραφίες της μορφής «ταλέντο που χάθηκε μέσα στις καταχρήσεις». Φορές φτάνουμε στο σημείο να γοητευόμαστε από τον συνδυασμό «ταλέντο και αυτοκαταστροφή» γιατί αυτές οι ιστορίες μας κανακεύουν («Τι τυχερός που είσαι υγιής και χωρίς ταλέντο. Κοίτα τι έπαθε») και την ίδια στιγμή αφήνουν στην άκρη το βαρετό του πράγματος, την δουλειά, που χρειάζεται ακόμα και το ταλέντο για να βελτιωθεί.
Το Whiplash μπορείς να το δεις μακριά από τον κόσμο της τζαζ, στον κόσμο τον δικό σου. Να σε κάνει να σκεφτείς πόσες φορές μάτωσες για κάτι που ήθελες πραγματικά. Να σου υπενθυμίσει την αξία της σκληρής δουλειάς. Μια αξία που ανεβαίνει στο χρηματιστήριο της ζωής με ιλιγγιώδη ταχύτητα σε έναν κόσμο που παραπατάει μέσα σε μια σκασμένη φούσκα.
σχόλια