Του Αγίου Βαλεντίνου η γιορτή καταφθάνει και ευκαιρία να θυμηθούμε τι τραβούσαν οι ερωτύλοι μιας άλλης εποχής ...
Όσο πιο μικρή ήταν η Αθήνα μας λοιπόν, όσο πιο πολύ οι κάτοικοί της γνωρίζονταν μεταξύ τους, τόσο περισσότερο πρόσεχαν και σεβόντουσαν τις ντόπιες γυναίκες και προπάντων τα κορίτσια. Πριν από το 1890, ελάχιστοι θα σκέφτονταν να πειράξουν Αθηναία στο δρόμο. Οι συνέπειες ενός τέτοιου τολμήματος θα ήταν τρομερές. Δανδήδες και λιμοκοντόροι περιοριζόντουσαν σε γλυκοκοιτάγματα, ενώ μόνο ξετσίπωτοι προχωρούσαν σε εκδηλώσεις θαυμασμού, του τύπου: «Δεσποινίς, είστε ωραία». Κάποιοι άλλοι βέβαια που δεν κρατιόντουσαν με τίποτα γράφανε έμμετρους αναστεναγμούς και φροντίζανε να φτάσει το ραβασάκι στα χέρια εκείνης ...
«Μια τέχνη ξέρω: ν' αγαπώ, κι αν θέλης το καλό σου,
να μη διστάσης, κόρη μου: Πάρε με δάσκαλό σου».
Η πιο συνηθισμένη «αναιδής» έκφραση ήτανε το: «Φτου να μη βασκαθήτε, δεσποινίς» και αναφερότανε βεβαίως ως έκφραση θαυμασμού στο πάχος της μικρής, αφού ακόμη τότε το ευτραφές του σώματος ήταν της μόδας.
Η πιο συνηθισμένη «αναιδής» έκφραση ήτανε το: «Φτου να μη βασκαθήτε, δεσποινίς» και αναφερότανε βεβαίως ως έκφραση θαυμασμού στο πάχος της μικρής, αφού ακόμη τότε το ευτραφές του σώματος ήταν της μόδας.
Φυσικά τα παραπάνω και παρόμοια πειράγματα θεωρούνταν προσβλητικές εκδηλώσεις!
Το κορίτσι της Παλιάς Αθήνας αντιδρούσε σε αυτές τις «ανήθικες» επιθέσεις με δύο τρόπους: Υστερικά κλάματα και γοερή έκκληση σε βοήθεια! Συνήθως θα βρισκόταν πάντα εκεί κοντά ένας χωροφύλακας, που θα οδηγούσε τον αυθάδη νέο στο τμήμα για να αξιολογηθεί η αναίσχυντη πράξη και τα περαιτέρω...
Ο Αθηναιογράφος Βασίλης Αττικός αναφέρει την περιπέτεια ενός νεαρού υπαλλήλου του Υπουργείου Εξωτερικών, ο οποίος είχε το «θράσος» να κοιτάξει κάπως ερωτιάρικα μια όμορφη δεσποινίδα στο Φάληρο. Ίσως δε να της πέταξε και κάποιο γλυκόλογο. Τρέμοντας από θυμό, ο πατέρας της μικρής δεν περιορίστηκε μονάχα στο να βάλει αμέσως στη θέση του τον «κορτάκια», αλλά έγραψε ο αθεόφοβος τρισέλιδη αναφορά στον Υπουργό Εξωτερικών, όπου φυσικά όλη η «ανοίκειος συμπεριφορά» του υπαλλήλου και τα «έκτροπα» που δημιούργησε εξιστορούνταν με κάθε λεπτομέρεια και δραματικότατο τόνο. Ο υπουργός ασχολήθηκε αμέσως με την απρεπή κι ανάρμοστη συμπεριφορά του νεαρού υπαλλήλου του και τον κάλεσε σε γραπτή απολογία!
(Μετά το 1900 η σεμνοτυφία πήγε περίπατο!)
Ακόμη σώζεται στο Υπουργείο Εξωτερικών η απολογία του άτυχου νεαρού: «Ητένιζον την Δεσποινίδα, ουχί όμως ερωτικώς και με ασεβή προδιάθεσιν αλλ' απλώς και μόνον προς θεαματισμόν»!
Επισκεφθείτε και την Παλιά Αθήνα για περισσότερα παλιά ...
σχόλια