Juliette Gréco
(...) Πάντα αϋπνίες;
Έχω έναν απολύτως απίστευτο ύπνο. Είμαι "ακοίμητη". Αν θέλω να πάρω διαζύγιο, μοιράζομαι το ίδιο δωμάτιο. Σηκώνομαι συνεχώς, βλέπω τηλεόραση, διαβάζω ... Και κοιμάμαι πάντα με το φως αναμμένο.
Αυτό έχει σχέση με...
[Διακόπτει] Με τον εγκλεισμό μου στη φυλακή της Fresnes, στην Κατοχή. Μετά την "ανάκρισή" μου από την Γκεστάπο στο ανάκτορο των Ρότσιλντ. Ήμουν μόλις 15 ετών. Πέρασα πέντε ημέρες χωρίς να δω το φως της ημέρας στο κελί ενός μελλοθάνατου. Ήταν πολύ ευαίσθητοι και εξυπηρετικοί στην Γκεστάπο. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη μικρή αναμμένη λάμπα στην άκρη του ηλεκτρικού σύρματος. Η εμπειρία αυτή σηματοδότησε μια βαθιά ρήξη με την παιδική ηλικία. Έμαθα επίσης την ανδρική φύση. Μετά την απομόνωση, μοιράστηκα ένα κελί με πόρνες. Πολύ κατατοπιστικό. Μου μίλησαν για το επαγγελμά τους, τους νταβατζήδες και τους άνδρες, που δεν ήταν σαν τον παππού μου, το απόλυτο προτυπό μου. Κι αυτό έχει εξοργίσει μερικούς από τους άνδρες της ζωής μου.
Η νοσταλγία φαίνεται να σας είναι τελείως ξένη...
Είναι μια πολύ ποιητική λέξη η νοσταλγία. Αλλά έχω μια μεγάλη όρεξη για το επόμενο λεπτό. Αγαπημένα μου πρόσωπα μου λείπουν ... Υπάρχουν δύο θάνατοι. Ο φυσικός θάνατος, ανεπανόρθωτος. Κι έπειτα υπάρχει και η λήθη. Και αυτός είναι ο πραγματικός θάνατος. Έτσι απολαμβάνω πολύ να τραγουδάω τα λόγια αυτών που έφυγαν κι εγώ δεν ξέρω που : του Σαρτρ, του Πρεβέρ, του Φερρέ, του Μπρελ, του Γκενσμπούργκ... Όταν τους τραγουδάω, είμαι μαζί τους, τους βλέπω. Είναι εκεί. (...)
Συνέντευξη στον Eric Mandel (Le Journal du Dimanche - 20.12.2012).
σχόλια