ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σα φοιτητής στον κλάδο των τεχνών λοιπόν, κυκλοφορούσα ανέμελος με την τσάντα του σχεδίου και ορισμένες φορές με ένα σακίδιο πλάτης που μέσα σε αυτό είχα όλη μου την τότε περιουσία όπως χάρακες μικρούς, χάρακες μεγάλους, χρώματα, σημειώσεις. Αυτό δεν ήταν δα και τόσο σημαντικό, κάθε φοιτητής έχει σημειώσεις επάνω του. Οι σημειώσεις για έναν φοιτητή είναι κάτι σαν το νιστέρι για έναν χειρούργο. Απαραίτητο εργαλείο! Το θέμα, όμως, δεν ήταν οι σημειώσεις, αλλά ένας χάρακας των 50 εκατοστών ο οποίος δεν χώραγε μέσα στην τσάντα και μια ζωή προεξείχε απ’ έξω. Η τσάντα στην πλάτη μου και 25 περίπου εκατοστά ματζαφλάρι να προεξέχει έξω από αυτή. Αποφάσισα, λοιπόν, ένα πρωί να μη τον βάλω μέσα στην τσάντακαι να ν κρατάω στο χέρι μου οριζόντια με τον δρόμο. Όλα πήγαιναν καλά ώσπου μπήκα στο λεωφορείο από την τελευταία πόρτα. Ευτυχώς δεν είχε πολύ κόσμο για να ενοχλώ κάποιον και τότε σαν καλός φοιτητής και πολίτης πήγα να ακυρώσω το εισητήριό μου, έλα όμως που δεν υπήρχε ακυρωτικό μηχάνημα στην πίσω μεριά του λεωφορείου και έπρεπε να πάω στη μέση. Άρχισα και εγώ να κατευθύνομαι προς το ακυρωτικό μηχάνημα όπου μπροστά σε αυτό στέκονταν ένα ζευγάρι, ο νεαρός φάτσα σε εμένα και η φίλη του πλάτη σε εμένα. Φορούσε κοντή τζίν φούστα, θυμάμαι και τη στιγμή που πλησίαζα στο μηχάνημα κάτι συμβαίνει και ο οδηγός του λεωφορείου πατάει απότομα φρένο και τότε παρασύρθηκα από τη δύναμη του φρεναρίσματος, καθώς δεν κρατιώμουν από κάπου και πήγα να πέσω επάνω στο ζευγάρι αυτό. Τελικά δεν έπεσα αλλά ο χάρακάς μου που τον κρατούσα παράλληλα με το δάπεδο του λεωφορείου, βρέθηκε ανάμεσα από τα πόδια της κοπελίτσας με τη μίνι τζίν φούστα και στη συνέχεια να «τρυπάει» το επίμαχο σημείο του νεαρού. Ευτυχώς το βιώσαμε ανώδυνα και οι τρείς μας. Η κοπελίτσα απλά σοκαρίστηκε που είδε και ένοιωσε κάτι να περνά ανάμεσα από τα πόδια της, ο νεαρός τρόμαξε που κάτι του έσπρωξε ένα ευαίσθητο σημείο του και εγώ, στον κόσμο μου όπως πάντα, αγνόησα το περιστατικό, ζήτησα συγγνώμη από τα παιδιά και ακύρωσα το εισητήριό μου.Φυσικά μια ημέρα φαίνεται πάντα από το πρωί και η καλή μέρα και η κακή και αν πάει κάτι στραβά από το πρωί…Η παράδωση των μαθημάτων ήταν σχετικά ήρεμη και δε συναίβει κάποιο συγκεκριμένο περιστατικό, ήπιαμε καφέ, παρακολουθήσαμε παράδωση μαθήματος, κάναμε κάποια κοπάνα ξανά για καφέ και τάβλι και ύστερα ξαναπαρακολουθήσαμε παράδωση μαθήματος μέχρι που η όλη μέρα είχε φτάσει στο απόγευμα και αποφάσισα να επιστρέψω στο σπίτι μου. Έχοντας πάθει και μάθει από το πρωινό περιστατικό με τον χάρακά μου, αποφάσισα να τον βάλω στο σακίδιό μου. Προχώρησα στη στάση του λεωφορείου και όταν αυτό κατεύθασε μπήκα μέσα, στηρίχτηκα από τις χειρολαβές διότι είχε πολύ κόσμο και απόλαυσα την διαδρομή. Όταν ήρθε η ώρα μου για να κατέβω επειδή καθόμουν πλάτη στην πόρτα απ’ όπου θα έβγαινα, πάτησα το κουμπί για στάση και αφού το λεωφορείο σταμάτησε, γύρισα προς την μεριά της πόρτας για να κατέβω, αφού είχα ήδη φτάσει στον προορισμό μου. Έλα όμως που δεν είχα παρατηρήσει τον κυριούλη που ήταν πίσω μου και με τη φόρα που πήρα για να γυρίσω την πλάτη μου, ο κύριος έφαγε χαστούκι από τον χάρακά μου! Στην κυριολεξία όμως. Το τι άκουσα δεν έχετε ιδέα. Τι «πρόσεχε και λίγο!», τι «καλά στραβωμάρα έχεις αγόρι μου, δε βλέπεις? Άνθρωπος πίσω σου!!», τι «α! γα@0-- το κερ@^=?/ μου με τη σημερινή νεολαία..» και άλλα τέτοια κοσμητικά, φυσικά ήμουν όσο πιο γλυκός γινόταν και προσπαθούσα εκείνη τη δύσκολη στιγμή από τη μια να κατέβω διότι θα έκλεινε η πόρτα και θα έχανα τη στάση και από την άλλη να προσπαθώ να απολογηθώ στον κύριο για το λάθος μου που στην τελική μια μικρή απροσεξία ήταν..Ένα έχω να πώ: οι σημερινοί γέροι, αν όχι όλοι, οι περισσότεροι είναι πολύ ευέξαπτοι! Πα πα πα….