Το 1964, ένας ψυχοθεραπευτής και η σύζυγός του υιοθέτησαν έναν χιμπατζή ηλικίας δύο ημερών. Την ονόμασαν Λούσι.
Για δώδεκα χρόνια, το ζεύγος των Δρ Μόρις και Τζέιν Τέμερλιν μεγάλωναν τη Λούσι σαν να ήταν κόρη τους. Η Λούσι έτρωγε στο τραπέζι της οικογένειας, χρησιμοποιώντας τα ασημένια μαχαιροπίρουνα, ντυνόταν μόνη της, σέρβιρε το τσάι στους «γονείς» της. Επιπλέον, έμαθε και 140 χειρομορφές στην αμερικανική νοηματική γλώσσα.
Όταν η Λούσι μπήκε στην εφηβεία άρχισε να πίνει σκέτο τζιν και να ξεφυλλίζει το Playgirl ενόσω αυνανιζόταν με μια ηλεκτρική σκούπα. Σιγά-σιγά άρχισε να γίνεται μερικές φορές βίαια.
Οι Τέμερλιν αποφάσισαν κάποια στιγμή να συστήσουν τη Λούσι σε έναν αρσενικό χιμπαντζή προφανώς με τη διάθεση να τους ζευγαρώσουν. Όμως η Λούσι δεν έδειξε να ενδιαφέρεται. Πίστευε ότι ήταν άνθρωπος.
Με τον καιρό η επιθετική συμπεριφορά της χειροτέρευε μέχρι που οι Τέμερλιν αποφάσισαν να την επιστρέψουν στην Αφρική για να ζήσει σε ένα καταφύγιο για ορφανούς χιμπαντζήδες που έχουν μεγαλώσει υπό καθεστώς αιχμαλωσίας σε ένα νησί στον Ποταμό Γκάμπια.
Για να τη βοηθήσουν συναισθηματικά και σωματικά να επανενταχθεί στη ζωή στην άγρια φύση οι θετοί της γονείς προσέλαβαν την Τζάνις Κάρτερ για να περάσει τρεις εβδομάδες μαζί της στο νησί. «Δεν είχε ιδέα για το πώς μπορούσε να επιβιώσει εκεί έξω» θυμάται η Κάρτερ. «Και δεν έκανε καμία προσπάθεια για να τα καταφέρει».
Την ταινία κινουμένων σχεδίων «Lucy» σκηνοθέτησε η Ελίζα Τσι.
