Ο Γουίλ Χιμένο και ο Τζον Μακλάφλιν είναι δύο αστυνομικοί που καταπλακώθηκαν από τον έναν από τους Δίδυμους Πύργους όταν κλήθηκαν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους, με το που μαθεύθηκε ότι η Νέα Υόρκη χτυπήθηκε την 11η Σεπτεμβρίου του 2001. Ο Όλιβερ Στόουν μοιράζει την εισαγωγή του ανάμεσα στην οικογενειακή ευθύνη των δύο ανδρών και το επικοινωνιακό χάος που ακολούθησε τις πρώτες δραματικές ώρες μετά τα ταυτόχρονα χτυπήματα. Κανείς δεν αμφισβητεί τις κινηματογραφικές αρετές του Στόουν, ενός από τους πλέον αμερικανικούς των αμερικανών σκηνοθετών. Η τάση του να αμφισβητεί τον οδηγεί σε παραληρήματα για τα χαμένα ιδανικά και την προδομένη χώρα, εδώ όμως αποφεύγει τις παθιασμένες υπερβολές - για να επικεντρωθεί στο δράμα δύο μπανάλ ανθρώπων που υπηρετούν τον πολίτη και βρίσκονται στην τραγική θέση των θυμάτων που επί χρόνια έσωζαν με κίνδυνο της ζωής τους.

Το πολιτικό ζήτημα βρίσκεται στο μακρινό φόντο - και είμαι σίγουρος ότι ο σκηνοθέτης εκεί ποντάρει, δηλαδή στην «καρδιά», με την ευρεία έννοια του όρου. Στην καρδιά του χτυπήματος βρέθηκαν βασικά οι αθώοι, των οποίων η καρδιά χτυπάει για τη διατήρηση της καθημερινότητας, την επιβίωση, και την ήρεμη και ειρηνική διάσταση αυτού που ονομάζουμε κοινωνικό σύστημα. Στις στιγμές που οι δύο αστυνομικοί, πληγωμένοι και ημιθανείς, ψυχορραγούσαν από τα τραύματα και την έλλειψη οξυγόνου, τα οράματά τους σχετίζονταν με τις οικοδομικές εκκρεμότητες και την έγκυο σύζυγο.

Το να περιορίσεις το γενικότερο και πολυδιάστατο νόημα μιας πολιτικής πράξης με πολλαπλές συνέπειες σε ένα προσωπικό δράμα είναι μια επιλογή. Αν κάποιος άλλος σκηνοθετούσε την ταινία, ίσως και να καταχωριζόταν στους αντιδραστικούς. Με τον φιλελεύθερο (αλλά ουδέτερο) Στόουν στην ούγια, μιλάμε για προσωποποίηση μιας τραγωδίας με αίσιο τέλος. Αν και πολλές στιγμές μεταφέρουν ατόφιο τον πανικό και την αγωνία, τελικό νόημα δεν βγαίνει. Αντίθετα, στην Πτήση 93 του Γκρίνγκρας, όπου κυριαρχούσε η αντιστροφή των ρόλων θύματος και θύτη, καθώς και το μπέρδεμα του ποιος φοβάται περισσότερο μεταξύ των τρομοκρατών και των απαχθέντων, ο προβληματισμός ήταν πιο γνήσιος, και σκηνοθετικά πρωτότυπος και τολμηρός. Έξυπνο το κόλπο να προσλάβει έναν άγνωστο ηθοποιό δίπλα στο Νίκολας Κέιτζ.