4.4.2013 | 14:34
...
Οι μέρες μου πλέον κυλούν έτσι αδιάφορα. Το μόνο που τρέχει ασταμάτητα είναι η δουλειά και η θλίψη μου για σένα, που τελικά, όπως φαίνεται, δε θα έρθεις ποτέ στη ζωή μου. Ποτέ δε θα μου δώσεις έστω και για λίγο την ευκαιρία να σε αγγίξω, να σε κοιτάξω στα μάτια και να σου πω πόσο πολύ σ'αγαπάω. Έχω κουραστεί να μου λένε ότι ζω με το φάντασμά σου και να σε ξεχάσω. Δεν αμφισβητητώ ότι έχουν δίκιο, αλλά πρέπει να καταλάβουν στην τελική ότι ο καθένας θέλει το χρόνο του και κυρίως πως όταν έχεις βρει την αγάπη της ζωής σου, ακόμα κι αν δεν την έχεις κοντά σου, το σίγουρο είναι πως ποτέ δε θα ξεχάσεις αυτό τον άνθρωπο. Απλά στο μέλλον θα ηρεμήσεις. Δεν ξέρω πια τι άλλο να πω... Το μόνο που θέλω είναι να γίνει κάτι ξαφνικά κι εγώ να ξυπνήσω αύριο πρωί με αισιοδοξία για νέα πράγματα. Πραγματικά δεν αντέχω άλλο πια αυτή την κατάσταση... Φτάνουν τα λόγια και όλα. Ο καθένας ζει τη δική του κατάσταση. Μη συγκρίνουν με τη δική τους από τη στιγμή που τα δεδομένα είναι διαφορετικά.