Ο Αλέξανδρος Τσούτης είναι creative director σε μία μεγάλη διαφημιστική εταιρία της Αθήνας, αυτοδίδακτος φωτογράφος, και κυρίως παθιασμένος ταξιδιώτης. Όπως μας λέει τα ταξίδια αποτελούν γι' αυτόν εθισμό, και η φωτογραφία είναι ένα πάθος που τα συνοδεύει.
Τα τελευταία δέκα περίπου χρόνια – κατά τη διάρκεια των διακοπών του- ο Αλέξανδρος γυρίζει με την κάμερά του όλο τον κόσμο, φτάνοντας ακόμα και στους πιο εξωτικούς ή απομακρυσμένους προορισμούς και γνωρίζοντας τόπους, ανθρώπους και πολιτισμούς τους οποίους καταγράφει με τουλάχιστον εντυπωσιακά αποτελέσματα.
Πριν λίγες μέρες το National Geographic επέλεξε ανάμεσα σε δεκάδες χιλιάδες συμμετοχές μία δική του εικόνα ως "Φωτογραφία της Ημέρας".
Του ζητήσαμε να μας ανοίξει τα άλμπουμ των διακοπών του, και να μας μιλήσει για τα ταξίδια της ζωής του.
Πώς άρχισες να ασχολείσαι με την φωτογραφία;
Ξεκίνησα όπως οι περισσότεροι, χρησιμοποιώντας τη φωτογραφία ως μέσο για να διατηρήσω και να μοιραστώ τις αναμνήσεις μου. Από τότε η φωτογραφία μετατράπηκε σταδιακά σε σκοπό ενός ταξιδιού.
Ποιες χώρες έχεις επισκεφθεί μέχρι σήμερα;
Χωρίς να υπολογίζω την Ευρώπη, την οποία δεν προτιμώ σαν προορισμό, έχω ταξιδέψει στη Βενεζουέλα, Περού, Κούβα, Μεξικό, Μελίζ, Γουατεμάλα, Ονδούρα, Καναδάς, Αίγυπτος, Αιθιοπία, Σουδάν, Σομαλιλάνδη (Σομαλία), Τανζανία και Ζανζιβάρη, Ζάμπια, Μποτσουάνα, Ζιμπάμπουε, Ν. Αφρική, Τουρκία (& Καπαδοκία), Κατάρ, Μπαχρέιν, Ην. Αραβικά Εμιράτα, Υεμένη, Ιράν, Κεντρική Ινδία, Κασμίρ & Λαντάκ (Ινδία), Βιρμανία, Ταϊλάνδη, Βιετνάμ, Μαλαισία.
Όνειρό μου είναι να επισκεφθώ κάθε σημείο της γης, ακόμα και χώρες που βρίσκονται σήμερα σε πόλεμο και δεν είναι προσβάσιμες . Ελπίζω να συνεχίσω να βρίσκω εισιτήρια σε προσφορά!
Γιατί αποφεύγεις την Ευρώπη;
Κινούμαι συνήθως μέσα στη ζώνη των τροπικών, αναζητώντας πολιτισμούς διαφορετικούς από τον δικό μας. Η Ευρώπη μου φαίνεται αρκετά αναμενόμενη, λιγότερο αυθεντική ίσως, και σίγουρα ακριβή. Έχει μία βαρετή ομορφιά για τις δικές μου προτιμήσεις.
Αλέξανδρε, για ποιους λόγους είναι τα ταξίδια σημαντικά;
Είναι το καλύτερο δώρο που μπορούμε να κάνουμε στον εαυτό μας. Για μένα προσωπικά τα ταξίδια αποτελούν μία πρόκληση όχι μόνο εξερεύνησης ενός τόπου, αλλά κυρίως εξερεύνησης του εαυτού μου. Των δικών μου συνόρων.
Και το σημαντικότερο πράγμα που εσύ έχεις κερδίσει από τα ταξίδια σου ως τώρα;
Δυνατότερη εμπειρία είναι οι άνθρωποι που συναντώ. Έχοντας βρεθεί σε ασύλληπτα μέρη, κι έχοντας συναντήσει απίστευτες ψυχές, αναθεωρείς ποια είναι τα συστατικά της ευτυχίας. Αυτό είναι το σημαντικότερο κέρδος των ταξιδιών.
Ποια από τα μέρη που έχεις επισκεφθεί σου έκαναν την μεγαλύτερη εντύπωση, και γιατί;
Είναι δύσκολο να ιεραρχήσω τις εντυπώσεις και να συγκρίνω εμπειρίες και τόπους. Σίγουρα όμως ξεχωρίζω την ασύλληπτη φύση της Βενεζουέλας, οι υπέροχοι άνθρωποι της Αιθιοπίας, η πανέμορφη Υεμένη, οι αντιθέσεις του Περού, το overdose εικόνων της Ινδίας.
Φωτογραφίζοντας όμως τόσο εντατικά έναν τόπο δεν χάνουμε στην ουσία την ευκαιρία να τον δούμε και να τον ζήσουμε πραγματικά, με όλες μας τις αισθήσεις;
Εγώ πιστεύω ακριβώς το αντίθετο. Η φωτογραφία σε κάνει να προσέχεις περισσότερο αυτό που βλέπεις, να δίνεις μεγαλύτερη σημασία στις λεπτομέρειες, να μπαίνεις μέσα στα μάτια των ανθρώπων που συναντάς.
Σου έχει τύχει ποτέ κάποιο αξιοπερίεργο, ή ακόμα και επικίνδυνο περιστατικό κατά τις φωτογραφικές σου περιπλανήσεις;
Δεν έχω κινδυνεύσει προσωπικά αλλά έχω πολλές φορές νιώσει το φόβο της εγκληματικότητας στη λατινική Αμερική, των απαγωγών στην Υεμένη, των δρόμων που βρίσκονται στο χείλος του γκρεμού στο Kashmir, των συλλήψεων στο Σουδάν.. Έχω νιώσει τον θρησκευτικό φονταμενταλισμό στη Σομαλιλάνδη – όπου μας πετούσαν πέτρες- το ρίσκο του να κυκλοφορείς πεζός σε εθνικό πάρκο με μεγάλα αρπακτικά στη Ζιμπάμπουε, κ.α.
Πρωταγωνιστές στις φωτογραφίες σου είναι περισσότεροι οι άνθρωποι, παρά τα τοπία.
Οι φωτογραφίες μου είναι κυρίως ανθρωποκεντρικές, ναι. Ποτέ όμως δεν προσπάθησα να μεταδώσω το "αξιοπερίεργο" των ανθρώπων αυτών, ούτε να σχολιάσω με οίκτο την ανέχεια των "τριτοκοσμικών" - όπως τις βλέπουν πολλοί- χωρών.
Προσπαθώ να αποδώσω την ομορφιά της διαφορετικότητας των ανθρώπων. Ποτέ δεν τους αντιμετώπισα ως "αξιοθέατα", όπως ίσως κάνουν κάποιοι επισκέπτες μέσα από τα πολυτελή λεωφορεία των τουριστικών γραφείων.
Πώς ένιωσες όταν είδες την φωτογραφία σου "Burmese day" να διακρίνεται στο National Geographic;
Φυσικά ένιωσα υπερήφανος, αλλά περισσότερο προβληματισμένος σχετικά με το αν οφείλω να ασχοληθώ ακόμα πιο μεθοδικά με τη φωτογραφία. Είχε προηγηθεί η διάκρισή της συγκεκριμένης φωτογραφίας μαζί με 19 ακόμα στο online assignment "First light", ανάμεσα σε πάνω από 19.000 συμμετοχές.
__________________________________________
Όλες οι φωτογραφίες του ποστ παραχωρήθηκαν από τον Αλέξανδρο Τσούτη για αποκλειστική χρήση και δημοσίευση στο LIFO.gr
Απαγορεύεται η αναπαραγωγή τους χωρίς την άδεια του δημιουργού.
σχόλια