Η Δέσποινα είναι κάτι σαν αθώο ναρκωτικό. Αρχικά εθίζεσαι στη φωνή της, που έχει κάτι το παιδικό και ναζιάρικο, κάτι χαρούμενο που θα ήθελες να σε ξυπνά κάθε πρωί για να βλέπεις τον κόσμο γελαστό. Μικροκαμωμένη, αεικίνητη και στρουμπουλή, πάνω της ζωγραφίζεται η πεποίθηση της καλής οικοδέσποινας που δεν θα σε απογοητεύσει σαν είναι να μπει στην κουζίνα. Όταν την ακούς να σου περιγράφει την αληθινή συνταγή της φοκάτσα, που γίνεται με πατάτα και όχι μόνο με αλεύρι, διαβάζεις πίσω από τις λέξεις την κοσμοπολίτικη γευστική της καταγωγή, με ρίζες από την Ιταλία που κατέκτησε κάποτε τη Ρόδο, μυρίζεις τα τραπεζώματα της γιαγιάς της, την κρυστάλλινη λάμψη της παλιάς, παραδοσιακής φιλοξενίας. Η Δέσποινα σπούδασε διακόσμηση αλλά είναι από κείνους τους ανθρώπους που δεν μπορούν να σταθούν σε μια μόνο καριέρα, από κείνους που φίλησε από την κούνια τους η νεράιδα της νόστιμης ζωής. Ανοιχτό σπίτι, πολλά τραπεζώματα και κάπως έτσι έκανε το πρώτο της εστιατόριο στα Τρίκαλα Κορινθίας.
Από αγάπη για τις μακαρονάδες και όχι μόνον, έγινε φίλη με τον Στέφανο Ρόσι, παιδί αλέγκρο και φίνο μάγειρα, τον πήρε στην κουζίνα της για τα πιο πριβέ σεμινάρια, έγινε ξεφτέρι σε ό,τι τρώγεται και μιλά ιταλικά.
Και μετά, εδώ και ελάχιστους μήνες, μπήκε στη ζωή της το μαγικό νεοκλασικό του Πειραιά. Από κείνα τα λιγοστά, τα όσα απέμειναν, αρχοντικά γύρω από το Θέατρο, με τις ξύλινες σκάλες και τα τριζάτα πατώματα που μοσχοβολούν παρκετίνη και ιστορία. Το πείραξε ελάχιστα. Όσο να νομίζεις ότι πηγαίνεις επίσκεψη στην αρχόντισσα γιαγιά που ποτέ δεν είχες. Από το σεμεδάκι μέχρι τις φοντανιέρες και τους καναπέδες, πάνω στο παλιό, πολύχρωμο πλακάκι του ισογείου, όλη η επίπλωση της πεθεράς της, στήνει ένα πρώτο καλωσόρισμα για ένα απεριτίφ στο ισόγειο, πριν ανέβεις τη σκάλα για τα ψηλοτάβανα άδυτα του πρώτου ορόφου.
Σε φόντο φυστικί, θα διαλέξεις το δωμάτιο που πάει καλύτερα στην ψυχοσύνθεσή σου, πλάι στους παλιούς μπουφέδες, τις λευκές κουρτίνες, στα τραπέζια με τα λινά τραπεζομάντηλα και τις παλιές, κρυστάλλινες καράφες. Εστιατόριο-σπίτι ή το ανάποδο, με την οικοδέσποινα ξεναγό σε έναν κόσμο ιταλικής ηδονής, μαγειρεμένο με τα καλύτερα υλικά, αφού η Δέσποινα δεν έχει μπει ακόμη στη λογική του επαγγελματισμού, που δυστυχώς απαιτεί να βγάλεις από τη μύγα-ξύγγι. Αυτή αγοράζει το ακριβότερο, την πιο βουβαλίσια, βουτυράτη μοτσαρέλα, το πιο σιμιγδαλένιο φρέσκο ζυμαρικό, τον πιο αρχοντικό σολομό και σε κοιτάζει με μάτι κενό –που-δεν-θέλει-να ξέρει ότι ο πελάτης δεν είναι ακριβώς ο φίλος που κάλεσες να τραπεζώσεις.
Μέχρι να σου περιγράψει τα καθέκαστα του μενού, έχει έρθει μια ζεστή, αρωματική ντοματόσουπα, η φοκάτσα με το προσούτο, τημοτσαρέλα και την πικάντικη ρόκα, κάνε κράτει! Διότι έπεται τορτελίνι με γκοργκοντζόλα και καρύδι, ραβιόλι με ρικότα, σπανάκι και σάλτσα μανιταριών, μια αυθεντική καρμπονάρα που έρχεται στο τηγάνι της, με ψιλά κομματάκια πανσέτας και πεκορίνο. Το συκώτι με καραμελωμένα κρεμμύδια είναι ένα μεγάλο πιάτο, αφού για καιρό μετά θα στοιχειώνει το μυαλό σου το άψογο ψήσιμο και το αληθινό, ειλικρινές καραμέλωμα του κρεμμυδιού. Το όσο μπούκο, τρυφερό, μελωμένο με ντελικάτη σάλτσα ντομάτας και άρωμα θυμαριού έρχεται με έναν βουτυρενιο πουρέ που θα σου θυμίσει τη μαμά σου. Η πατάτα, όλο το μυστικό. Που έρχεται αποκλειστικά και μόνο από μια μικρή παραγωγή της Πελοπονήσου, μοναδική και πανάκριβη.
Γλυκατζού δηλωμένη και παθιασμένη, πριν ακόμη τελειώσεις με μια τελευταία βουτιά στο μεδούλι του τρυφερού οσομπούκο, ζουζουνίζει από πάνω σου τις περιγραφές των γλυκών, μια φίνα, γαλατένια πανακότα που γλυστρά σαν μετάξι με άρωμα αληθινής βανίλιας και γλυκό πορτοκάλι που φτιάχνει με τα χεράκια της, μπίτερ σοκολάτα με ρούμι και ιταλική τόρτα με φράουλες και κρέμα.
Abuffatta σημαίνει φαγοπότι που δεν τελειώνει με μια μόνο φορά. Ευτυχώς!
L'abuffatta, Κολοκοτρώνη 32, Πειραιάς, 2130347456
σχόλια