Θέλω να μοιραστώ την έκπληξη που αισθάνομαι κάθε φορά που ακούω από τα μεγάφωνα την ανακοίνωση: «Απαγορεύεται η επαιτεία στα βαγόνια του Ηλεκτρικού». Κάποιες φορές γίνεται πιο συγκεκριμένη: «Υπενθυμίζουμε στον νεαρό στο βαγόνι τάδε ότι η επαιτεία απαγορεύεται».
Δεν μου αρέσει καθόλου η ανακοίνωση για δύο λόγους. Η επαιτεία δεν περιορίζεται στα βαγόνια του Ηλεκτρικού αλλά τα απλωμένα χέρια είναι παντού στην Αθήνα. Σύμφωνα με αυτή την λογική πρέπει να μπουν μεγάφωνα παντού.
Και ο δεύτερος λόγος και σημαντικότερος. Είναι θλιβερό να θες να κουκουλώσεις την δυστυχία που είναι υπαρκτή. Οι ζητιάνοι υπάρχουν είτε μέσα είτε έξω από τον Ηλεκτρικό. Και είναι άνθρωποι που χρειάζονται βοήθεια. Το να ανακοινώνεις στα μούτρα τους ότι τους απαγορεύεις είναι σαν να τους σπρώχνεις ένα βήμα παρακάτω μπροστά στην άβυσσο, στην οποία ήδη βρίσκονται.
Υπάρχουν απλωμένα χέρια. Υπάρχουν δυστυχισμένοι άνθρωποι που βρίσκονται σε αυτή την θέση. Δεν υπάρχουν μαγικά ραβδιά για να τους εξαφανίσεις. Θέλουν βοήθεια. Αυτά είναι τα δεδομένα. Ως κοινωνία οφείλεις να κάνεις κάτι. Εάν δεν μπορείς τουλάχιστον μην τους αντιμετωπίζεις σαν εχθρούς σου.
σχόλια