Ο άνθρωπος που ήθελε να διαγράψει τη ζωή του

Ο άνθρωπος που ήθελε να διαγράψει τη ζωή του 

Facebook Twitter

'Ενα πρωινό του 2009, δύο λουόμενοι ανακαλύπτουν το πτώμα ενός άντρα σε μία ιρλανδική παραλία. Είχε μείνει τέσσερις μέρες σ' ένα κοντινό ξενοδοχείο, φροντίζοντας να σβήσει όλα τα ίχνη της ζωής του. Τα μόνα στοιχεία που υπάρχουν γι' αυτόν είναι όσα κατέγραψαν οι κάμερες κι όσα θυμούνται οι περαστικοί που τον συνάντησαν στο δρόμο.

"Την Κυριακή 14 Ιουνίου 2009, ο Bergmann ζήτησε από έναν ταξιτζή να του υποδείξει μία ήσυχη παραλία. Ο οδηγός τον οδήγησε μέχρι το Rosses Point, σε μια απόσταση 8 χιλιομέτρων από το κέντρο της πόλης [Sligo, Ιρλανδία]. Μετά από μία σύντομη επιθεώρηση του μέρους, επέστρεψε στο ξενοδοχείο του με το ίδιο ταξί. Την επομένη, οι κάμερες του ξενοδοχείου δείχνουν αυτόν τον συνηθισμένο πελάτη να παραδίδει για τελευταία φορά το κλειδί του στις 1 το μεσημέρι. Τον βλέπουμε να γευματίζει σ' ένα εμπορικό κέντρο πριν να κατευθυνθεί προς την παραλία του Rosses Point. Εκεί, αρκετοί αυτόπτες μάρτυρες θυμούνται να διασταυρώθηκαν ή να χαιρέτισαν αυτόν τον μοναχικό άντρα που περπατούσε με τα πόδια του στο νερό. "Περιέργως, πολύς κόσμος πρόσεξε εκείνη τη μέρα την παρουσία του, παρατηρεί ο Ciaran Cassidy. 

Μέχρι σήμερα, και παρά τις ειδοποιήσεις σε όλη την Ευρώπη, η πραγματική ταυτότητα του Peter Bergmann παραμένει άγνωστη. Όλες οι ερμηνείες είναι επομένως δυνατές. Κατά την άποψη του Ciaran Cassidy, "ο Bergmann ήθελε να εξαφανισθεί για πάντα στον Ατλαντικό, αλλά δυστυχώς γι' αυτόν, ο ωκεανός ξέβρασε το πτώμα του. Και αναπαύεται πλέον στο Sligo σ' έναν τάφο χωρίς όνομα."

[Εισαγωγικό σημείωμα στο ντοκιμαντέρ του Cioran Cassidy, The Last Days of Peter Bergmann (2014). Πηγή : Le Monde]

"Τελευταία μου διηγήθηκαν μία τόσο ηλίθια, τόσο σκοτεινή, τόσο συγκινητική ιστορία. 'Ενας κύριος παρουσιάζεται μια μέρα σ' ένα ξενοδοχείο και ζητάει να νοικιάσει ένα δωμάτιο. Θα είναι ο αριθμός 35. Κατεβαίνοντας, μερικά λεπτά αργότερα, και παραδίδοντας το κλειδί στο γραφείο, λέει : "Συγγνώμη, έχω χάσει τη μνήμη μου. Αν το επιτρέπετε, κάθε φορά που θα μπαίνω, θα σας λέω το όνομά μου : Κύριος Delouit. - Είστε στον αριθμό 35 - ευχαριστώ". 'Ενα λεπτό αργότερα, ένας άνθρωπος εξαιρετικά ταραγμένος με τα ρούχα γεμάτα λάσπες, καταματωμένος, που το προσωπό του σχεδόν δεν ήταν ανθρώπινο, απευθύνεται στο γραφείο : "Είμαι ο κύριος Delouit. - Πως, ο κ. Delouit ; Δε θα σας κάνομε τη χάρη. Ο κ. Delouit μόλις ανέβηκε. - Συγγνώμη, εγώ είμαι ... Μόλις έπεσα από το παράθυρο. Ποιός είν' ο αριθμός του δωματίου μου, παρακαλώ ;"

André Breton, Nadja (1928).