Πρώτα για το έργο του Γιάννη Μαυριτσάκη. Παράξενο, δύσκολο (γιατί το θέμα του και η διαχείρισή του σε ρίχνει από την αρχή σε μια δυσοίωνη προοπτική του ανθρώπινου «πολιτισμού», όσο κι αν αυτή προκύπτει φυσιολογικά από τη μελέτη των «πραγματικών» δεδομένων της πορείας του), σε άλλους φάνηκε αριστούργημα κι άλλοι ένιωσαν να πιέζονται από το σκοτάδι και την απελπισία του. Στη δραματουργία του, σε τέσσερα μέρη, με δύο διαλογικές σκηνές και τρία μονολογικά μέρη, αναγνωρίζονται διάφορες αναφορές, από τον Βόιτσεκ του Μπύχνερ, έργα του Δημητριάδη, ακόμη και από sci-fi μυθιστορήματα. Το βέβαιο είναι ότι το θέατρο του Γιάννη Μαυριτσάκη δικαιολογημένα διεκδικεί την προσοχή μας, έτσι όπως δοκιμάζεται σε διαφορετικές μορφές και εξελίσσει τη γραφή του, εξετάζοντας το μυστήριο της ανθρώπινης ύπαρξης άλλοτε σε μικρο-κλίμακα (εγώ κι ο άλλος), άλλοτε στον διευρυμένο ορίζοντα της παραβολής που καταργεί τον χώρο και τον χρόνο (εγώ κι ο κόσμος).
Ο δεύτερος λόγος που η Μετατόπιση προς το ερυθρό έκανε εντύπωση αφορά τη σκηνοθεσία του Θάνου Παπακωνσταντίνου. Με αυτή την παράστασή του (μετά τις Venison και Pedestal της Helter Skelter Company) αναδεικνύεται σε σημαντική, πολλά υποσχόμενη δύναμη της σύγχρονης ελληνικής σκηνής. Κάθε στοιχείο της σκηνικής πράξης είναι καλά μελετημένο, κι αν κάτι τον διαφοροποιοεί από τους άλλους σκηνοθέτες της γενιάς του είναι η προσοχή που δείχνει στη σκηνογραφία, τα κοστούμια, τους φωτισμούς, τους ήχους. Το εμφανές ενδιαφέρον του για την όψη της παράστασης, ωστόσο, πάντα υπηρετεί ατμόσφαιρες, είναι ουσιαστικό και όχι εξωτερικό στοιχείο της δραματουργίας. Αν, τώρα, συνυπολογίσει κανείς τις έξοχες ερμηνείες των ηθοποιών (Αμαλία Μουτούση, Αλεξία Καλτσίκη, Αντώνης Μυριαγκός, Θάνος Παπακωνσταντίνου, Μάριος Παναγιώτου, Κατερίνα Σπυροπούλου), αντιλαμβάνεται γιατί δικαιολογείται η επανάληψη της παράστασης στο φετινό Φεστιβάλ Αθηνών.
Helter Skelter Company - Θάνος Παπακωνσταντίνου
Μετατόπιση προς το ερυθρό του Γιάννη Μαυριτσάκη
10 & 11 Ιουνίου
Πειραιώς 260
(Στάση ΗΣΑΠ Καλλιθέα)
Xώρος Δ
σχόλια