People disappeared, reappeared, made plans to go somewhere, and then lost each other, searched for each other, found each other a few feet away.
F. Scott Fitzgerald, The Great Gatsby
photo Πάνος Μιχαήλ
Από που μπορείς να πιαστείς όταν όλα σου τριγύρω καταρρέουν; Ποιές είναι οι δυνατότητες διαφυγής όταν ένας κόσμος ολόκληρος γκρεμίζεται κι εσύ μένεις σαρωμένος, χωρίς συγκεκριμένο σχέδιο να πελαγοδρομείς, ως παράπλευρη απώλεια εγκλωβισμένος ανάμεσα στο γλυκό παρελθόν, το τρομακτικό παρόν και το αβέβαιο μέλλον; Μπορείς να υπάρξεις όταν τα πάντα στροβιλίζονται πυρετικά γύρω από τον κεντρικό πυρήνα της αναζήτησης προοπτικής, εργασίας, τροφής;
Η Πείνα σημαίνει γείωση, όλες σου οι λύπες σαρώνονται από την παντοδυναμία της, τα πράγματα σημαίνουν θάνατο και τα πάντα ακινητούν στο τώρα. Μονάχα το κελαϊδισμα ενός καναρινιού σε κρατάει ζωντανό, σ' επαφή με τον πυρήνα της ύπαρξης σου, με το φως και την τροφή της ονειροπόλησης. Με την τρομακτική ωφελιμότητα του ανώφελου. Δηλαδή με μια από τις βασικές λειτουργίες της ζωής η οποία όταν οι καιροί αγριεύουν, όπως τώρα, ίσως μονάχα αυτή έχει την δυνατότητα να δράσει ως πυκνό δίχτυ ασφαλείας μιας κοινωνίας που οι συνειρμοί, οι μύθοι και οι προβολές έχουν υποστεί ατέλειωτα σοκ.
Βιώνουμε αυτή τη συνθήκη του σοκ κατάσαρκα. Κρεμασμένοι στο σκοινί μιας ακυρωμένης ύπαρξης, ανίκανοι να χρησιμοποιήσουμε τα όποια χαρισματά μας κυλάμε ως αδύναμοι κρίκοι σιγά σιγά στο δάπεδο μιας αυλής που στο τέλος γίνεται πελώρια και μας καταπίνει. Η αυλή της Κρίσης, ένα ολόκληρο σύμπαν που καταπίνει δαρβινικά τα πιο αδύναμα παιδιά της, τον ίδιο της τον εαυτό για να γεννήσει την επόμενη κατάσταση.
Η απελπισία δεν είναι αμέτοχη εδώ, κάθε άλλο. Υποφέρουμε καθώς παρακολουθούμε την καθοδό αλλά το μαρτύριο της καθόδου αυτής έχει κάτι το σχεδόν εξαγνιστικό. Τραυματικές μετατοπίσεις, τριξίματα κλαδιών, μετεωρισμοί στην άβυσσο (της αφιλόξενης και εχθρικής πραγματικότητας αλλά και της ίδιας μας της ύπαρξης), αργόσυρτα δευτερόλεπτα προς αναζήτηση σωτηρίας, ένα φύλλο που στροβιλίζεται αέναα μέχρι να πέσει. Και να ξανασηκωθεί.
Γνωρίζουμε πως έχουμε χάσει τα πάντα αλλά διαισθανόμαστε πως όσο έχουμε την δυνατότητα να κρατάμε την φλόγα του κεριού αναμμένη (κάπως δηλαδή σαν τον ήρωα της ταρκοφσκικής Νοσταλγίας) όλα ίσως μπορούν να αλλάξουν.
σχόλια