ΑΠΟ ΤΗ ΜΑΙΡΗ ΒΑΜΒΑΚΑ
Το κτίριο της ΦΕΑ στην Πατησίων 279-281 ξεκίνησε να οικοδομείται το 1961 και ολοκληρώθηκε το 1967. Πρόκειται για ένα κτίριο 54 ετών που εξακολουθεί να λειτουργεί με τις ίδιες υδραυλικές εγκαταστάσεις και όλες τις άλλες υποδομές. Το κτίριο εγκαινιάστηκε το 1968, επί Χούντας, και λειτούργησε ως οικοτροφείο αρρένων μέχρι και το 1981, όταν τροποποιήθηκε σε αρρένων και θηλέων. Ήταν η πρώτη φορά στην Ελλάδα που κτίριο στέγαζε φοιτητές σε μονόκλινα δωμάτια και διέθετε τόσους πολλούς κοινόχρηστους χώρους. Σήμερα, το κτίριο εξακολουθεί να λειτουργεί φιλοξενώντας τουλάχιστον διακόσιους φοιτητές από την ΑΣΟΕΕ, την Πάντειο, τα ΤΕΙ και την ΑΣΚΤ, στις ετοιμόρροπες υποδομές του.
Οι φοιτητικές εστίες δεν έχουν και μεγάλες διαφορές σε κάθε μέρος του κόσμου. Οι φοιτητές διασκεδάζουν, ξενυχτάνε, κάνουν φασαρία, μερικοί πρέπει να ψάξουν σε λεξικό για να μάθουν τι σημαίνει καθαριότητα και σεβασμός και όλοι γνωρίζουν ο ένας τον άλλο με το μικρό τους -εξαιρείται η Γαλλία, όπου για πέντε μήνες δεν ήξερα ποιος μένει δίπλα μου. Μια μέρα λοιπόν ήρθε στα comments μας ένα πονεμένο μήνυμα: «Άμα θέλετε να δείτε πραγματικά καμαρούλα μια σταλιά, ελάτε στην Φοιτητική Εστία στην Πατησίων που τα δωμάτια είναι οχτώ τετραγωνικά, χωρίς μπαλκόνι, χωρίς ίντερνετ, χωρίς μπάνιο και τουαλέτα. Αν είσαι λίγο ψηλός, μπορείς να ακουμπήσεις τις δύο άκρες του δωματίου. Δεν χωράς να κουνηθείς». Όλα ήταν μια απόφαση. Εξοπλιστήκαμε με πολλές λευκές σελίδες και πολλές κάρτες μνήμης και πήγαμε στην ΦΕΑ με στόχο να ζήσουμε και να καταγράψουμε την ζωή στην πιο παλιά και ιστορική φοιτητική εστία της Αθήνας.
Το ιδιαίτερο της κατάστασης είναι ότι όσο δύσκολες και άσχημες και αν είναι οι συνθήκες διαβίωσης, κανένα από τα παιδιά δεν θα ήθελε να μετακομίσει σε δικό του, νοικιασμένο σπίτι, ακόμα και αν είχε την οικονομική δυνατότητα.
Τα παιδιά πλένονται εδώ και μήνες με σκουριασμένο νερό το οποίο –όπως μας ενημέρωσαν- περιέχει χίλια διακόσια μικρόβια -την ίδια στιγμή που το κοινό νερό περιέχει διακόσια, οι κατσαρίδες και οι κοριοί κυκλοφορούν αμέριμνοι, πολλά δωμάτια διαθέτουν στα καλοριφέρ τους μόνωση από χαρτί -που σύντομα διαλύεται με αποτέλεσμα να γίνεται το δωμάτιο ακατάλληλο για κατοικία, ενώ ο κλιματισμός και το wi-fi είναι δύο πολυτελείς λέξεις. Μαζί με όλα αυτά υπάρχει και το θέμα της καθαριότητας, δικαίωμα που διεκδικείς με μεγάλο κόπο. Σε οχτώ λοιπόν τετραγωνικά, τα παιδιά «στριμώχνουν» τα όνειρά τους και έξω από το παράθυρο βλέπουν γκρι πολυκατοικίες και την «κατατρεγμένη» Πατησίων.
Το ιδιαίτερο της κατάστασης είναι ότι όσο δύσκολες και άσχημες και αν είναι οι συνθήκες διαβίωσης, κανένα από τα παιδιά δεν θα ήθελε να μετακομίσει σε δικό του, νοικιασμένο σπίτι, ακόμα και αν είχε την οικονομική δυνατότητα. Και αυτό όσο «κουφό» και αν μας φαινόταν στην αρχή, αργότερα το καταλάβαμε απόλυτα. Όσο δύσκολα και αν είναι τα πράγματα, η ζωή είναι όμορφη εκεί και τα πάρτι δίνουν και παίρνουν. Τα παιδιά είναι μια οικογένεια. Δεθήκαμε και εμείς μαζί τους, τους μάθαμε και εμείς με τα μικρά τους ονόματα και καταλάβαμε πως ο ιδρυματισμός σε αυτές τις περιπτώσεις είναι αναπόφευκτος, όσο παράδοξο και αν ακούγεται αυτό.
Φτάσαμε Δευτέρα πρωί χωρίς να ξέρουμε κανέναν και ανεβήκαμε στον πρώτο όροφο που θεωρείται ο χειρότερος του κτιρίου. Δωμάτια με πολλή υγρασία, κατσαρίδες και ζέστη. Στο διάδρομο έχει απλώστρες, κουβάδες, φοιτητές που πίνουν καφέ, εξωεστιακούς γκόμενους και γκόμενες, κάτι παλιά σταθερά τηλέφωνα και σκούπες. Με δυσκολία μπορούσες να περάσεις. Τα παιδιά δεν έχουν πού να βάλουν πολλά από τα προσωπικά τους πράγματα αφού τα δωμάτιά τους δεν διαθέτουν μπαλκόνι. Οι διάδρομοι είναι το μπαλκόνι, το καθιστικό, η αποθήκη και το πλυσταριό τους.
Στον πρώτο όροφο συναντήσαμε πολλά παιδιά της ΑΣΟΕΕ. Οι περισσότεροι έμεναν στις εστίες στη Δροσοπούλου μέχρι που τους έδιωξαν. Εκείνη τη χρονιά, το 2012, μεταφέρθηκαν στην Πατησίων εβδομήντα άτομα.
Life in the ghost house
«Η ζωή μας είναι απλή» μας λέει ο Εσκάν. «Ξυπνάμε γύρω στις δέκα το πρωί. Πηγαίνουμε στη σχολή, γυρνάμε για φαγητό, καθόμαστε στο διάδρομο και πίνουμε καφέ, βλέπουμε ταινίες, πίνουμε μπύρες, φτιάχνουμε ποπ κορν, αράζουμε στην ταράτσα, κλέβουμε ίντερνετ από τους γείτονες –το γνωστό και ως «γειτονέτ» και παίζουμε συνέχεια παιχνίδια. Η παρέα μετράει. Ό,τι δυσκολία και αν βρεθεί, την ξεπερνάμε μαζί».
Στις εστίες κάθε χρόνο έρχονται και φεύγουν φοιτητές, με αποτέλεσμα μαζί με τα άτομα να ανακυκλώνονται και οι αντιλήψεις. Πρόκειται άλλωστε για μια «μικρογραφία της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας», όπως θα μας πει αργότερα ο Αποστόλης στο δωμάτιό του. Τα δωμάτια είναι μόλις οχτώ τετραγωνικά, χωρίς ιδιωτικό μπάνιο και τουαλέτα. Ένα διαχωριστικό, ένα ράντσο, ένα γραφείο, ένας νιπτήρας, μια ντουλάπα και ένα παράθυρο είναι ο εξοπλισμός που υπάρχει για κάθε φοιτητή.
Η μοιρασιά στα ντους και τις τουαλέτες έχει ως εξής: πέντε άτομα ανά μπάνιο και πέντε ανά τουαλέτα –στην οποία δεν κάθεσαι ποτέ. Κάθε όροφος έχει μια κοινόχρηστη κουζίνα και πλυντήριο ρούχων. Οι συνελεύσεις ορόφου είναι συχνό φαινόμενο προκειμένου να λυθεί το ζήτημα της καθαριότητας στην κουζίνα. Η καθαριότητα στην κουζίνα και τα δωμάτια είναι ευθύνη των φοιτητών. Τα δέκα άτομα προσωπικό της εστίας δεν αρκούν, άλλωστε, για να διατηρηθούν καθαροί οι οχτώ όροφοι του κτιρίου.
Η τελευταία ανακαίνιση έγινε πριν από δεκατρία χρόνια. «Είμαστε οι πιο παλιές εστίες γι' αυτό είμαστε και οι πιο παρατημένες» λέει η Άννα Μαρία. «Υπάρχει ένα κολυμβητήριο στο υπόγειο που σταμάτησε εδώ και πολλά χρόνια να λειτουργεί εξαιτίας της αυτοκτονίας ενός φοιτητή. Κάποια στιγμή εγκρίθηκε κονδύλι για να επαναλειτουργήσει η πισίνα. Το έργο δεν ολοκληρώθηκε ποτέ καθώς ο εργολάβος έφαγε τα χρήματα και εξαφανίστηκε. Η υπόθεση είναι ακόμα στα δικαστήρια».
Στην ταράτσα του όγδοου ορόφου υπάρχουν παντού κάγκελα γιατί κάποτε είχαν πέσει παιδιά (ή είχαν αυτοκτονήσει). Στον ίδιο όροφο υπάρχει μια μικρή εκκλησία που κάθε Τρίτη πηγαίνει παππάς και την λειτουργεί.
«Ομαδικές δραστηριότητες δεν υπάρχουν όσες υπήρχαν παλιά» μας λέει ο Μάνος, κάτοικος της εστίας από το 1968. Τα παιδιά οργανώνουν βραδιά ταινίας μια φορά την εβδομάδα, έχουν ομάδα ποδοσφαίρου και ομάδα latin χορού. Στον ημιόροφο υπάρχει αναγνωστήριο και ένας χώρος όπου παρέχεται ψυχολογική στήριξη από μια ειδικό. Στο ισόγειο υπάρχει χώρος υπολογιστών –ο μόνος χώρος που έχει ίντερνετ- και ένα τραπέζι πινγκ πονγκ. Στο υπόγειο το γυμναστήριο είναι σουλουπωμένο –αν εξαιρέσεις κάνα δυο ανάσκελα ξαπλωμένες νεκρές κατσαρίδες και μερικές πινακίδες και αρχαιοελληνικά αγάλματα, απομεινάρια της Χούντας.
Το βράδυ πάντοτε υπάρχει θυρωρός και μετά τις δώδεκα σού ανοίγει μόνο αν σε ξέρει. Η περιοχή δεν είναι γκέτο αλλά κατά καιρούς, γίνονται σκηνικά και πολύ συχνά, έξω από τις εστίες το βράδυ κάνουν πιάτσα ιερόδουλες.
Κριτήρια
Στις εστίες μπορούν να μείνουν όλοι οι φοιτητές και οι φοιτήτριες αρκεί να πληρούν συγκεκριμένα κοινωνικοοικονομικά κριτήρια. Θα πρέπει να φοιτούν για πρώτη φορά σε Ανώτερη ή Ανώτατη σχολή, οι οικογένειές τους να έχουν πολύ χαμηλό εισόδημα και να μην διαθέτουν μόνιμη ή ιδιόκτητη κατοικία στον τόπο φοίτησης του σπουδαστή. Φοιτητές και φοιτήτριες με κριτήρια απορίας, πολυτεκνίας, άτομα ομογενή, άτομα ορφανά και άτομα με ειδικές ανάγκες έχουν επίσης δικαίωμα στέγασης σε φοιτητικές εστίες.
Το budget
Το κτίριο της ΦΕΑ ανήκε στο Εθνικό Ίδρυμα Νεότητας, όπως και όλες οι εστίες της Ελλάδας. Ο φορέας άλλαξε προσωπείο έπειτα από απόφαση που έκρινε πως οι εστίες πρέπει να περάσουν στον έλεγχο των σχολών για να μικρύνει ο προϋπολογισμός. Έτσι, η ΦΕΑ πέρασε στον έλεγχο της ΑΣΟΕΕ. Η ΑΣΟΕΕ με τη σειρά της διαθέτει ένα πολύ μικρό ποσό που ανά πάσα στιγμή μπορεί να φανεί ασύμφορο στον πρύτανη και στους οικονομικούς διαχειριστές του και να αποφασίσουν να σφραγίσουν την εστία.
Το θέμα του μολυσμένου νερού
«Η αλήθεια είναι ότι το νερό έχει εδώ και χρόνια προβλήματα» μας λέει ο Αποστόλης. Η αμέλεια όμως ήταν μεγάλη και έτσι, πέντε μήνες πριν, το ζεστό νερό άρχισε να βγαίνει κόκκινο από τη σκουριά. Όταν συζητήθηκε το ζήτημα και οι αρμόδιοι αποφάσισαν να λάβουν μέτρα, έστειλαν τους φοιτητές σε ξενοδοχεία. «Ήταν δεκαπέντε μέρες πριν τα Χριστούγεννα. Όταν γυρίσαμε από τις διακοπές μας είχαν ακόμα σε ξενοδοχείο και πλησίαζε και η εξεταστική. Κάθε φορά μας έλεγαν ότι σε δυο μέρες το πρόβλημα θα έχει λυθέι αλλά κάθε μέρα κάτι γινόταν και δεν επιστρέφαμε στην εστία. Παίρναμε τηλέφωνο στην ΑΣΟΕΕ και μας έλεγαν «συγνώμη δεν το ξέραμε ότι δεν μένετε στην εστία. Δεν έχει ενημερωθεί η ΑΣΟΕΕ για κάτι τέτοιο»» λέει η Φωτεινή.
«Όλο αυτό τον καιρό δεν είχαμε πλυντήριο και φαγητό, είχαμε πολλά έξοδα για να φάμε και τρέχαμε με βαλίτσες και σακούλες σε θείες και θείους για να πλύνουμε τα ρούχα μας. Είχαμε τα χέρια δεμένα γιατί φοβόμασταν να μην κλείσουν την εστία. Είναι λεπτό το όριο, γιατί αν κυνηγήσεις τα ζητήματα λίγο παραπάνω και μπει η νομοθεσία στη μέση, μπορεί να κλείσουν τις εστίες και να μείνουμε στο δρόμο. Αν μας διώξουν από εδώ, δεν έχουμε κάπου αλλού να πάμε». Όταν οι φοιτητές επέστρεψαν στις εστίες, το νερό ήταν σε καλύτερη κατάσταση. Είχαν αλλάξει φίλτρα αλλά οι εγκαταστάσεις είναι τόσο παλιές και οι ψύκτες τόσο «ταλαιπωρημένοι» που το πρόβλημα σύντομα επέστρεψε. Έτσι, τους τελευταίους τέσσερις μήνες η κατάσταση του νερού είναι η ίδια με πριν. Οι αρμόδιοι αλλάζουν φίλτρα, τα παιδιά πίνουν εμφιαλωμένο νερό και κάνουν μπάνιο κάνοντας το σταυρό τους. Το ζήτημα είναι πολύ λεπτό, γιατί για να αλλάξουν τα υδραυλικά θα πρέπει να γκρεμίσουν τα δωμάτια. Έτσι, το μόνο που κάνουν είναι μπαλώματα που μόνο βραχυπρόθεσμα λύνουν το πρόβλημα.
Από τότε που προέκυψε αυτή η κατάσταση, τα καινούργια παιδιά που πρόκειται να έρθουν στην εστία ενημερώνονται από τη γραμματεία για το νερό. Μάλιστα τους λένε ότι θα μείνουν στην εστία με δική τους ευθύνη. Για να λένε αυτό το πράγμα, φαντάσου πόσο επικίνδυνο είναι αυτό το νερό για εμάς. Και τόσο καιρό δεν μας είχαν πει σχεδόν τίποτα.
«Κάνουν χημικούς καθαρισμούς χωρίς να μας ενημερώσουν» μας λέει η Βίβιαν. «Μπαίνουμε κανονικά για μπάνιο και κανείς δεν έχει βγάλει ανακοίνωση που να λέει «μην κάνετε μπάνιο, έχουμε βάλει χημικά στο νερό». Μπαίνουν παιδιά και κάνουν μπάνιο και βγαίνουν με σκουριά και μαύρο νερό. Η ανευθυνότητα είναι μεγάλη και από αυτούς αλλά και από εμάς γιατί ακόμα και μεταξύ μας δεν τα βρίσκαμε καθόλου σε εκείνο το θέμα. Σκέψου ότι έτσι βγάλαμε όλο το χειμώνα και ενώ είμαστε διακόσια άτομα, στη συνέλευση για το νερό μαζευτήκαμε πενήντα. Μερικοί δεν ήξεραν καν τι παίζει με το νερό. Για να λυθεί το θέμα, πρέπει να απαιτήσουμε όλοι μαζί κάποια πράγματα».
«Από τότε που προέκυψε αυτή η κατάσταση, τα καινούργια παιδιά που πρόκειται να έρθουν στην εστία ενημερώνονται από τη γραμματεία για το νερό. Μάλιστα τους λένε ότι θα μείνουν στην εστία με δική τους ευθύνη. Για να λένε αυτό το πράγμα, φαντάσου πόσο επικίνδυνο είναι αυτό το νερό για εμάς. Και τόσο καιρό δεν μας είχαν πει σχεδόν τίποτα» μας λέει η Φωτεινή.
«Εγώ πλένω πρώτα τα μαλλιά και μετά το σώμα για να μην πάει στο πρόσωπο το νερό» λέει η Μαρία. «Αναρωτιέμαι ακόμα και τώρα που το συζητάμε γιατί το αφήσαμε να περάσει τόσο στο χαλαρό. Ίσως φταίει το γεγονός ότι δεν ξέραμε ότι είναι τόσο επικίνδυνο».
Όλο αυτό το διάστημα υπήρξαν παιδιά που εμφάνισαν δερματικά προβλήματα, ουρολοιμώξεις, σπυριά και εξανθήματα εξαιτίας του νερού, ενώ μια κοπέλα έκανε τεστ-ΠΑΠ και της βρήκαν σκουριά στα γεννητικά της όργανα. «Κάναμε μπάνιο γιατί δεν είχαμε άλλη επιλογή. Δεν μπορείς να υποχρεώνεσαι σε άλλους και να λες «θα έρθω να κάνω ένα μπάνιο». Απλά ελπίζουμε να βελτιωθεί. Μας λένε να κάνουμε υπομονή. Φαντάσου πως αν ξυριστείς και έχεις ανοιχτή πληγή, μπορείς να πάθεις μέχρι και τέτανο».
Η σίτιση
Το εστιατόριο λειτουργεί καθημερινά –εκτός από τις γιορτές- και τα παιδιά τρώνε τρία γεύματα την ημέρα. Ο χώρος είναι πολύ καθαρός και έχει πάντα μουσική και δυνατά γέλια. Εμείς δοκιμάσαμε μακαρόνια με κόκκινη σάλτσα και σαλάτα και πολύ μας άρεσαν. «Το φαγητό είναι ωραίο και το προσωπικό που δουλεύει στην κουζίνα είναι πολύ καλοί άνθρωποι που μας προσέχουν» μας λέει η Αναστασία.
Οι φοιτητές της ΑΣΟΕΕ δικαιούνται δωρεάν σίτιση, ενώ όλοι οι υπόλοιποι πληρώνουν εξήντα ευρώ το μήνα γιατί δικαιούνται δωρεάν φαγητό μόνο στο εστιατόριο της σχολής τους.
Το εστιατόριο κάποια στιγμή είχε κλείσει. «Συμφέροντα» μας λένε τα παιδιά. «Μας έλεγαν να τρώμε μόνο στο εστιατόριο της ΑΣΟΕΕ γιατί το έχει επιχειρηματίας και βγάζει πιο πολλά λεφτά από το κράτος όσο περισσότεροι τρώμε εκεί. Ένα χρόνο τρώγαμε εκεί γιατί μας είχαν πει ότι δεν έχει λεφτά το κράτος να συντηρήσει το εστιατόριο. Πέρσι πριν την Πρωτοχρονιά τα καταφέραμε και άνοιξε ξανά. Είναι καλύτερα που τρώμε εδώ γιατί στη σχολή ταΐζουν δύο χιλιάδες άτομα και οι μερίδες είναι πολύ μικρές. Εδώ είναι πιο σπιτικό το φαγητό. Το θέμα τώρα είναι να παρέχεται δωρεάν σε όλους όσους μένουν εδώ».
Εσκάν, 24, φοιτητής ΑΣΟΕΕ
«Μένω τρία χρόνια εδώ. Όταν ήρθαμε από τη Δροσοπούλου, πήραμε τα δωμάτιά μας με κλήρωση. Σύντομα μου άλλαξαν δωμάτιο γιατί έσπασαν οι σωλήνες. Όταν είχε κλείσει η εστία για γιορτές, είχαν βγάλει ανακοίνωση ότι θα βάλουν χημικά στους σωλήνες για να φύγει η σκουριά από το νερό, με αποτέλεσμα να σκάσουν οι σωλήνες στο δωμάτιό μου. Ευτυχώς, έλειπα. Το καλοκαίρι είχε γεμίσει το δωμάτιο κατσαρίδες γιατί στο καλοριφέρ, αντί για στόκο, είχαν βάλει χαρτί. Έκατσα όμως μόνος μου και το στοκάρισα».
Η πλευρά που είναι το δωμάτιο του Εσκάν μπορεί να μην βλέπει στην Πατησίων –θεωρείται «φιλέτο» να βλέπει Πατησίων το δωμάτιό σου- όμως έχει το καλό ότι δεν έχει δεκαπέντε ώρες ήλιο όπως η άλλη πλευρά. Έτσι, το καλοκαίρι είναι καλύτερα. Όσο μιλάμε, ακούω μουσική σαν να βρίσκομαι σε κλαμπ. «Είναι το δωμάτιο στο τέρμα του διαδρόμου» λέει ο Εσκάν. «Εδώ δεν έχουμε ώρες κοινής ησυχίας. Φοιτητές είμαστε! Ούτε ηχομόνωση έχουμε όμως. Όταν έρχεται η κοπέλα που μένει δίπλα μου με το αγόρι της, φεύγω για να νιώθει άνετα».
Όταν ο Εσκάν ξαπλώνει στο ράντσο του –γιατί κρεβάτι δεν το λες- χαζεύει τη σημαία της Liverpool. «Σκέφτομαι τι μεταγραφές πρέπει να κάνουμε, αν πρέπει να αλλάξουμε προπονητή, τι αλλαγές πρέπει να γίνουν από τη διοίκηση» μας λέει και γελάμε.
Αναστασία, 23, φοιτήτρια ΑΣΟΕΕ
Η Αναστασία μένει τρία χρόνια εδώ. Ήρθε το 2012 από τη Δροσοπούλου με ηθικό κάθε άλλο παρά ακμαιότατο. «Όταν μας έφεραν εδώ, κλαίγαμε πολύ, όλοι μαζί» μας λέει. «Το ότι ήρθαμε όλοι μαζί έσωσε την κατάσταση. Όταν φύγαμε από τη Δροσοπούλου, μας είχαν πει ότι παίζει να μην βρουν εστία για εμάς. Ευτυχώς ήμασταν πολλά παιδιά και το παλέψαμε. Στη Δροσοπούλου ήταν μια κανονική μικρή γκαρσονιέρα. Είχα συγκάτοικο και είχαμε δική μας κουζίνα και μπάνιο. Μετά μας έφεραν εδώ και πάθαμε σοκ. Όταν μπήκα στο δωμάτιο, μου φαινόταν πολύ μικρό. Την πρώτη χρονιά χρησιμοποιούσα το δωμάτιο μόνο για ύπνο. Πήγαινα κάτω με τον υπολογιστή, καθόμασταν κάτω στην τηλεόραση, βγαίναμε βόλτες συνέχεια. Μετά συνήθισα. Έβαλα τηλεόραση στο δωμάτιο γιατί αφού δεν έχουμε ίντερνετ πρέπει κάτι να υπάρχει, δεν θα άντεχα διαφορετικά.
Είναι οι πιο δύσκολες εστίες αλλά όλα είναι συνήθεια. Το νερό τώρα έχει πάλι προβλήματα. Κάνουμε μπάνιο μόνο με κρύο νερό. Δεν λούζομαι συχνά γιατί δεν μπορώ, φοβάμαι το νερό. Είναι τρομερό το ζήτημα αλλά, τελικά, ακόμα και αυτό είναι θέμα προσαρμογής. Πλέον έχω προσαρμοστεί. Αν συνεχιστεί όμως η κατάσταση, λένε πάλι να μας πάνε σε ξενοδοχεία. Θα δείξει».
Φωτεινή, 23, φοιτήτρια ΑΣΟΕΕ
Το δωμάτιο της Φωτεινής δεν έχει το μικρό διαχωριστικό που έχουν τα υπόλοιπα δωμάτια και έτσι φαίνεται λίγο μεγαλύτερο. Γραφείο δεν έχει γιατί διαβάζει στο κρεβάτι. «Όταν ήρθα από τη Δροσοπούλου μου πήρε κάμποσο καιρό να συνηθίσω γιατί μέναμε μαζί με την Αναστασία, βλέπαμε τηλεόραση μαζί. Τώρα για να κοιμηθώ, διαβάζω.
Όταν ήρθαμε, Σεπτέμβρη μήνα, βλέπαμε τα παιδιά με εσώρουχα και ανοιχτές πόρτες και παράθυρα. Όταν εγκατασταθήκαμε και είδαμε ότι δεν υπάρχουν κλιματιστικά, καταλάβαμε. Το δωμάτιο είναι σάουνα το καλοκαίρι. Και ντους να κάνεις, μέχρι να γυρίσεις από τη ντουζιέρα, έχεις ιδρώσει.
Μου αρέσει η ζωή μας εδώ. Δεν θα μπορούσα μόνη μου τόσες πολλές ώρες. Εδώ ό,τι και να χρειάζεσαι, ό,τι ώρα κι αν είναι, χτυπάς μια πόρτα. Αυτό βοηθάει πάρα πολύ στο να ξεπεράσουμε τα δύσκολα που έχει το κτίριο. Φαντάσου ότι έκλαιγα για να μην έρθω και τώρα θα κλαίω που θα φύγω» μου λέει συγκινημένη η Φωτεινή.
Βολκάν, 22, φοιτητής ΑΣΟΕΕ
Δήμητρα, 20, φοιτήτρια χαρακτικής στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών
Η Δήμητρα μόλις εγκαταστάθηκε στην εστία και της αρέσει πολύ ο προσωπικός της χώρος. «Ακόμα δεν το έχω φτιάξει, αλλά πιστεύω πως στο μέλλον, αν έρθετε, ο τοίχος μου θα είναι πολύ πιο ωραίος» μας λέει.
Άννα Μαρία, 23, φοιτήτρια Τ.Ε.Ι. Αθηνών
Η Μαρία και το Κοκορέτσι
Η Μαρία είναι 22, είναι φοιτήτρια και μένει με τον Γιάννη-κοκορέτσι εδώ και έντεκα μήνες, ακριβώς όσο καιρό τα έχουν. Ο Γιάννης είναι ντελιβεράς και της έφερνε καφέ και κρέπες. Την κυνηγούσε έναν ολόκληρο χρόνο μέχρι να την ρίξει. Έκτοτε δεν μπορούν να ξεκολλήσουν ο ένας απ' τον άλλο.
Βίβιαν, 20, φοιτήτρια Παντείου
«Επειδή είμαι φοιτήτρια της Παντείου, κανονικά δεν δικαιούμαι στέγαση και φαγητό γιατί οι εστίες ανήκουν στην ΑΣΟΕΕ. Είμαστε λοιπόν φιλοξενούμενοι, μόνο που η φιλοξενία μας διήρκεσε παραπάνω από όσο είχαν προβλέψει. Υπάρχει κτίριο να στεγάσει τους φοιτητές της Παντείου αλλά επειδή ήταν υπό κατάληψη, είναι τελείως διαλυμένο. Πριν, μας παρείχαν διαμονή σε ένα ξενοδοχείο και έκλεισε γιατί δεν μπορούσε να πληρωθεί από τη σχολή. Έτσι ήρθαμε εδώ».
Η Βίβιαν μένει στον τέταρτο όροφο. Κοιμάται με ξεκλείδωτη πόρτα και της αρέσει γιατί όλα είναι παρεΐστικα και ήσυχα. Νιώθει ασφάλεια στην εστία και δεν θέλει να φύγει. Μας λέει το παράπονό της για τις παρατάξεις, την καθαριότητα και τη ζέστη. «Τα παιδιά από τις παρατάξεις ενδιαφέρονται για το πώς θα προβληθεί το κόμμα και όχι για το πώς θα οργανωθούν και πώς θα λυθούν θέματα που αφορούν στη ζωή τους στις εστίες. Δεν υπάρχει καμία αλληλεγγύη μεταξύ μας».
Χριστίνα, 22, φοιτήτρια Παντείου
«Μένω εδώ ένα χρόνο και κάτι. Πριν, έμενα σε ξενοδοχείο που χρηματοδοτούσε η Πάντειος. Εδώ είναι πολύ πιο ωραία. Δημιουργείς φιλίες, κάνεις μεγάλες παρέες, δεν μένεις ποτέ μόνος σου. Δεν με ενοχλεί που είναι μικρό το δωμάτιο. Με ενοχλεί που έχουμε μόνο ένα παράθυρο και που είναι στενοί οι διάδρομοι. Θυμίζουν και λίγο τρελοκομείο. Στο διάδρομο δεν έχω απλώστρα γιατί πολλές φορές κλέβουν ρούχα διάφοροι, εσωεστιακοί και εξωεστιακοί. Μέχρι και σκούπα μπορεί να κλέψουν. Όπως και να έχει, όταν φύγω θα στεναχωρηθώ».
Ελένη, 22, φοιτήτρια ΤΕΙ Αθηνών
«Διανύω τον τέταρτο χρόνο μου στις εστίες. Στην αρχή δεν πήρα δωμάτιο και έμενα με τον αδερφό μου. Τώρα που έχω δωμάτιο, είναι σαν το σπίτι μου. Δεν κάθομαι ποτέ μόνη μου, έχω πάντα παρέα. Κάθε όροφος είναι και μια γειτονιά».
σχόλια