Δεν μου άρεσε καθόλου όταν άκουσα ότι ο Παπαϊωάννου θα έκανε τους Αγώνες του Αζερμπαϊτζάν. Γιατί εκτιμώ το έργο του Δημήτρη, και δεν κατάλαβα τι ανάγκη έχει να τρέχει να δίνει καλλιτεχνικό άλλοθι σε ένα δικτάτορα που και μόνο η επιθετική βλαχιά των δημόσιων εμφανίσεών του, αρκεί να καταλάβεις το ποιόν του. Κυρίως όμως περίμενα να πάρει υπ΄όψιν του το ότι οι φυλακές της χώρας αυτής είναι πήχτρα στους αντιφρονούντες. Μιλάμε για μια δικτατορία που μπροστά της το καθεστώς του Πούτιν μοιάζει Ντίσνεϊλαντ.
Ήθελε κι άλλα λεφτά; Μα έχει βγάλει άπειρα! (και μαγκιά του). Ή πίστεψε το όραμα του δικτάτορα ετοιμάζοντας μια από τα ίδια;
Είχα πάρει και τοις μετρητοίς αυτά που είχε δηλώσει μετά την Ολυμπιάδα της Αθήνας. Τον είχαν τότε ρωτήσει: “Τώρα, που όλο αυτό το μεγάλο project τέλειωσε, τι ετοιμάζεις;”. Και είχε απαντήσει: “Το βασικό μου project είναι να σταματήσω τον εαυτό μου από το να κάνει projects, ώστε να μπορέσει με ψύχραιμη καρδιά να γεννηθεί η καινούργια μου ανάγκη”.
Γιατί αυτός ο αληθινά καλός (και αληθινά πλούσιος) καλλιτέχνης να είναι τόσο άπληστος επικοινωνιακά που να θέλει να κουκουλώσει έναν ελεεινό συμβιβασμό του με τα δηθεν δραματικά διλήμματα που τον βασάνισαν πριν πει το ΝΑΙ; Τα πράγματα είναι πολύ απλά αγαπητέ μας. Μπορούσες άνετα να πεις και ΟΧΙ.
Θα μου πεις τότε είχε δηλώσει και τα εξής για την μεγάλη πνευματική κυρία Γιάννα Αγγελοπούλου: “Είμαι γοητευμένος από την προσωπικότητά της, η οποία έρχεται από ένα σύμπαν εντελώς ξένο από το δικό μου… Είμαι πραγματικά γοητευμένος. Στα τρία χρόνια που δουλέψαμε ήταν γεωμετρική η αύξηση της ποιότητας της επαφής μας… Η προσωπικότητα της Γιάννας είναι αυτός ο καταπληκτικός χορός της στις κερκίδες στη λήξη. ... Αυτό θέλει τη γλύκα της αναρχίας μιας ψυχής που έχει ακόμη κάτι ζωντανό μέσα της.”
Τέλος πάντων. Είχα αποφασίσει να μην εκφράσω την βαθιά μου απογοήτευση για τις κινήσεις του Δημήτρη. Την ώρα που η Ελλάδα πέρναγε τις πιο φριχτές της ώρες, αυτός σφουγγάριζε το ίματζ ενός κιτς δικτάτορα. Για έναν και μοναδικό λόγο: τον πακτωλό των χρημάτων που θα ελάμβανε. Το πακέτο.
Fair enough. Όμως τρίβεται στη γκλίτσα του τσοπάνη. Με συνέντευξη που δίνει σήμερα στην Εφημερίδα των Συντακτών και στην Βένα Γεωργακοπούλου, αντί να περιοριστεί στην ωραία διεθνή περιοδεία που ξεκινάει τώρα (καλή επιτυχία!), μόνος του ανακινεί εκείνο που θα έπρεπε να μη το πολυανακατεύει, δηλώνοντας τα εξής ντροπιαστικά:
“Πήγα σε μια χώρα που κατηγορείται ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι υπό δοκιμασία. Δεν συνεργάστηκα με αγγέλους. Η συνεργασία μου, όμως, ήταν άψογη. Και με τους «καταπιεστικούς» άρχοντες και με τον «καταπιεσμένο» λαό. Τα τέρατα που συνάντησα δεν ήταν εκεί. Ηταν τα ίδια που είχα συναντήσει και στους Ολυμπιακούς της Αθήνας. Οι πολυεθνικές εταιρείες παραγωγής, που έρχονται για να πραγματοποιήσουν τις τελετές, με στόχο το κέρδος και την επιβίωσή τους με οποιοδήποτε κόστος για τον πολιτισμό που τους φιλοξενεί. Μια ζούγκλα με επικίνδυνα ζώα, μέσα στην οποία πρέπει να ζήσεις. Δεν το ένιωσα απλώς, ενάντια σ’ αυτό πολέμησα, όπως το πολεμούσα κι εδώ τρία χρόνια στην προετοιμασία των Αγώνων. Κατά τα άλλα, φυσικά το Αζερμπαϊτζάν χρειάζεται και είναι στον δρόμο μιας εκδημοκράτισης. Είναι νέο στην ανεξαρτησία του κράτος. Πολλοί νέοι ασφυκτιούν.
Υπάρχει στον κόσμο εκεί η συναίσθηση ότι ακολουθείται μεν μια εξωτερική πολιτική χρήσιμη για την ενδυνάμωση της χώρας, αλλά η εσωτερική δικαιοσύνη και η πάταξη της διαφθοράς έχει ακόμα πολύ δρόμο μπροστά της. Θέλουν, όπως όλοι, ολόκληρη την ελευθερία τους μέσα στη χώρα τους.”
Αχ, βρε Δημήτρη, μιλάς σαν πολιτικός κακής πάστας. Πού στρογγυλεύει τις αθλιότητες, είναι ακριβός στην αισθητική και φτηνός στις ανθρώπινες ελευθερίες, χρησιμοποιώντας μια γλώσσα-τραβεστί που τα θέλει όλα δικά της: και την υπέρογκη αμοιβή να ενθυλακώσει και την κοινωνική ευαισθησία να διεκδικήσει. Όμως δυο καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη, δεν γίνεται να κρατάς.
Πόσες πιρουέτες σε λίγες μόνο προτάσεις:
—“Δεν συνεργάστηκες με αγγέλους, αλλά συνεργάστηκες άψογα”. Συγχαρητήρια. Το να συνεργάζεσαι άψογα με μη-αγγέλους (για να το θέσω κομψά, όπως εσύ), νομίζεις ότι δείχνει κάτι για τον χαρακτήρα των μη-αγγέλων ή το δικό σου;
— Γιατί βάζεις το «καταπιεστικούς» άρχοντες και τον «καταπιεσμένο» λαό σε εισαγωγικά; Έχεις κάποια άλλη γνώμη ή πληροφόρηση και δεν μας τη λες;
— Τα τέρατα των πολυεθνικών που έχουν “στόχο το κέρδος” είναι χειρότερα από μια δικτατορία; Σοβαρά; Ενώ εσένα ο στόχος σου στο “καταπιεστικό” Μπακού, ήταν υψηλότερος; Έλα τώρα, μια χαρά τσεκ δίνουν οι πολυεθνικές και μια χαρά συμβόλαια υπογράφουμε μαζί τους!
Ας μη το τραβήξω όμως ακόμη πιό πολύ. Γιατί οι ταλιμπάν της καλλιγραφίας θα αρχίσουν το κέντημα. Και πάλι ο Δημήτρης παντός καιρού, θα βγεί και ήρωας της λευτεριάς.
Κρίμα όμως. Αυτός ο αληθινά καλός (και αληθινά πλούσιος) καλλιτέχνης να είναι τόσο άπληστος επικοινωνιακά που να θέλει να κουκουλώσει έναν ελεεινό συμβιβασμό του με τα δηθεν δραματικά διλήμματα που τον βασάνισαν πριν πει το ΝΑΙ.
Τα πράγματα είναι πολύ απλά αγαπητέ μας. Μπορούσες άνετα να πεις και ΟΧΙ.
___________
H ΔΙΕΘΝΗΣ ΑΜΝΗΣΤΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΠΑΤΗΣΗ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΣΤΟ ΑΖΕΡΜΠΑΪΤΖΑΝ
σχόλια