__________________
1.
Λένα νομίζω θέλω μια βοήθεια να συνέλθω,
Είμαι στα 34, με καλή, σταθερή δουλειά, επιτυχημένη. Με έναν υπέροχο άνθρωπο στο πλάι μου. Ζω εκτός Ελλάδα και μου αρέσει η ζωή μου. Έχω απομακρύνει τοξικούς ανθρώπους από τη ζωή μου, ακόμη και μέλη της κοντινής οικογένειας.
Στις κακές μου μέρες όμως νιώθω τελείως ανεπαρκής στη δουλειά (νομίζω όλοι θα καταλάβουν πως είμαι μια αποτυχία, το γνωστό σύνδρομο impostor). Νιώθω χοντρή και άσχημη (έχω 10 κιλά παραπάνω από πάντα, αλλά είμαι ένας νορμάλ άνθρωπος). Και κυρίως όταν γυρίζω στην Ελλάδα νομίζω πως όλοι με κοιτούν και σκέφτονται πως είναι αυτή έτσι... γιατί βλέπω γύρω μου διαρκώς καλοστημένους ανθρώπους και νιώθω ανεπαρκής. Στο εξωτερικό ούτε μου περνά από το μυαλό
Για να πείσω τον εαυτό μου ότι αξίζω προσπαθώ να μαζεύω διαρκώς πόντους μέσω της δουλειάς και πεθαίνω στο άγχος. Όση αγάπη και φροντίδα και να μου δίνει ο σύντροφος μου η πεποίθηση μου είναι τόσο βαθιά ριζωμένη που δεν αλλάζει. Μετριάζεται, δεν εξουσιάζει την καθημερινότητα αλλά δεν αλλάζει. Και το ερώτημα είναι, που μπορεί να οφείλεται αυτό όταν το βλέπει κανείς από έξω;- just snooping
Πού μπορεί να οφείλεται η έλλειψη αυτοπεποίθησης λόγω παραπάνω κιλών; Ακόμα και να μην είχες παραπάνω κιλά θα μπορούσες να πιστεύεις ότι έχεις. Οφείλεται στο σύμπαν που σε περιβάλλει. Οφείλεται στο γεγονός ότι είσαι γυναίκα, και υπάρχεις. Η πίεση για την εμφάνιση είναι ασφυκτική, τεράστια, για όλες τις γυναίκες. Είναι τεράστια ακόμα και για τις τυχερές που είναι όμορφες από κατασκευή, γιατί αυτές τις βάζουν οι γύρω σε άλλα καλούπια (είναι χαζές, εύκολες και δύσκολες ταυτόχρονα, και τα λοιπά). Η κάθε γυναίκα το αντιμετωπίζει με τον τρόπο της, υπομένει, συμμορφώνεται, ή αντιστέκεται με κάποιο τρόπο. Εσύ αντιστέκεσαι, ή προσπαθείς να αντισταθείς, με επαγγελματικές επιτυχίες.
Δυστυχώς δεν πετυχαίνει αυτό που προσπαθείς να κάνεις γιατί δεν μπορείς να ακυρώσεις την άποψη που έχεις για την εμφάνιση σου με κάτι άλλο. Οι επαγγελματικές επιτυχίες είναι καλές, αλλά δεν ξεγράφουν ό,τι έχει γραφτεί σε μικρή ηλικία, και γι'αυτό δεν νιώθεις καλά όταν είσαι στην Ελλάδα. Είναι το περιβάλλον στο οποίο δημιουργήθηκε η εικόνα που έχεις για τον εαυτό σου. Στο εξωτερικό είχες μια ευκαιρία να προσδιορίσεις διαφορετικά την εικόνα που έχεις, και τα κατάφερες καλύτερα.
Το σύνδρομο impostor είναι πολύ κοινό σε γυναίκες που είναι πετυχημένες στη δουλειά τους – και πάλι, ευθύνεται το σύμπαν γι 'αυτό – στην περίπτωση σου επιβαρύνεται γιατί δεν έχεις ισορροπήσει την άποψη που έχεις για την εμφάνιση σου. Αυτό φαίνεται και στο τρομερά μονόπλευρο «βλέπω γύρω μου διαρκώς καλοστημένους ανθρώπους». Η παραμόρφωση που έχεις μέσα σου έχει κάνει την καθημερινότητα Gattaca. Βλέπεις διαστρεβλωμένα τα πράγματα επειδή η εικόνα για τον εαυτό σου είναι διαστρεβλωμένη.
Αυτή η διαστρέβλωση είναι πιθανό – δεν είναι βέβαιο, αλλά πιθανό – να έχεις τη μύγα και να θεωρείς «τοξικούς» ανθρώπους που δεν είναι, και να απομονώνεσαι περισσότερο, βάζοντας μόνη σου κι άλλο λάδι στη φωτιά. Το υποψιάζομαι από την ελαφρώς παρανοϊκή σκέψη «με κοιτάνε και σκέφτονται πώς είμαι έτσι». Είσαι νέα, είναι κρίμα να ζεις με αρνητικά συναισθήματα που στρέφονται εναντίον σου, και δυσχεραίνουν τις σχέσεις με τους άλλους. Δεν είναι ανάγκη να συνεχίσεις την υπόλοιπη σου ζωή έτσι, μπορείς να αλλάξεις τον τρόπο που βλέπεις τον εαυτό σου και τους άλλους, και να χαλαρώσεις, να ανασάνεις λίγο. Νομίζω ότι είναι καλή ιδέα για σένα να ξεκινήσεις αυτή τη συζήτηση με έναν ψυχολόγο.
__________________
2.
Αγαπητή Α μπα γεια σου! Ήρθε λοιπόν και η σειρά μου να σου γράψω για το πρόβλημά μου.
Από μικρή λοιπόν ήμουν πάντα ντροπαλή και γενικώς με λίγη αυτοπεποίθηση. Τώρα, που έχω φτάσει στα 20κάτι, δεν έχει αλλάξει και πολύ αυτό. Βέβαια ανοίγομαι περισσότερο, έχω τους φίλους μου και κάνω και καινούργιους αλλά συνεχίζω να είμαι ντροπαλή. Το πρόβλημά μου είναι ότι κοκκινίζω πολύ εύκολα! Και όχι μόνο αυτό αλλά και πολύ μάλιστα! Αν πάρεις μια ντομάτα (από αυτές τις καλά γινωμένες, του αυγούστου) και την βάλεις δίπλα μου δεν θα καταλάβεις την διαφορά! Μπορεί να φαίνεται αστείο αλλά με ενοχλεί πολύ. Με το παραμικρό κοκκινίζω, είτε επειδή νιώθω άβολα, είτε από φόβο να μην κοκκινίσω ή και καμιά φορά χωρίς λόγο, κυρίως όμως όταν δεν είμαι στο comfort zone μου. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να μην
είμαι ο εαυτός μου και είμαι που είμαι συγκρατημένη, να είμαι ακόμα πιο πολύ! Προσπαθώ όσο μπορώ να μην δίνω σημασία και να κάνω σαν να μην συμβαίνει τίποτα αλλά δεν τα καταφέρνω και πολύ καλά.
Οι φίλες μου μου λένε πως το βρίσκουν χαριτωμένο αλλά δεν με νοιάζει να μαι χαριτωμένη, εξάλλου δεν είμαι μικρό παιδάκι πλέον για να' μαι χαριτωμένη και ούτε θα το βρίσκουν όλοι χαριτωμένο (κυρίως στον επαγγελματικό τομέα). Δε μ'αρέσει να παρουσιάζομαι στους άλλους σαν μια αδύναμη και ντροπαλή. Ούτε να φαίνεται άθελά μου το πως νιώθω ή όχι.
Η ερώτησή μου είναι λοιπόν: πως μπορώ να το αντιμετωπίσω αυτό; Έχω ψάξει στο ιντερνετ για άτομα με το ίδιο πρόβλημα και οι πιο πολλοί συνιστούν ψυχολόγο. Για ψυχολόγο όμως μου είναι λίγο δύσκολο για οικονομικούς λόγους. Άλλοι έδιναν μερικά tips όπως να κάνεις γυμναστική αλλά δεν είδα και μεγάλη διαφορά (λες αν περνάω τη μέρα μου κάνοντας γυμναστική να βοηθήσει; θα φτιάξω και το σώμα μου έτσι!). Τεσπα, εσύ βρε α,μπα μου και οι αναγνώστες τι μου προτείνετε; Να κάνω κάθε μέρα κάτι που θα με βγάζει από το comfort zone μου ώστε να το συνηθίσω; Να σπάω πλάκα με το ότι κοκκινίζω και να
μην προσπαθώ να το κρύψω (που δεν κρύβεται); καμιά ιδέα;
Συγγνώμη για το κατεβατό! Είστε όλοι τέλειοι και ανυπομονώ να διαβάσω τις συμβουλές σας!- sans_nom
Για το θέμα του ψυχολόγου δες εδώ. Υπάρχουν και άλλες διέξοδοι για δωρεάν ψυχολογική υποστήριξη, ή για επισκέψεις με λίγα χρήματα. Υπάρχει πρόνοια για φοιτητές, αν είσαι φοιτήτρια. Αν θέλεις πραγματικά να πας, ψάξε το και βρες λύση.
Αν δεν θέλεις να πας σε ψυχολόγο, για οποιοδήποτε λόγο εκτός από τον οικονομικό (που δεν είναι δικαιολογία, γιατί υπάρχει λύση), έχω να πω ότι κάνεις ένα πολύ κοινό λάθος: νομίζεις ότι οι άλλοι ασχολούνται με σένα όπως εσύ ασχολείσαι με σένα. Ναι, το βλέπουν ότι κοκκινίζεις, αλλά δεν τους ενδιαφέρει. Οι άλλοι ενδιαφέρονται μόνο για όσα αφορούν τους ίδιους, και μάλιστα άμεσα. Αν το κοκκίνισμα ήταν κολλητικό, θα ήταν εντελώς διαφορετικά. Όσο κάτι δεν τους επηρεάζει προσωπικά, ίσα που το προσέχουν. Το βλέπουν, και μετά το ξεχνούν. Το βρίσκουν χαριτωμένο, γιατί δεν τους νοιάζει, δεν συμβαίνει στους ίδιους. Και δεν είναι προβληματικό να έχεις ένα χαριτωμένο χαρακτηριστικό σε ηλικία 20 χρονών. Δεν είσαι παιδί, αλλά δεν έχουν περάσει και τόσα πολλά χρόνια από τότε που ήσουν.
Νομίζεις ότι το κοκκίνισμα προδίδει τα συναισθήματα σου, αλλά αν είσαι ντροπαλή, αυτό θα φαινόταν και χωρίς κοκκίνισμα. Δεν προδίδεται κάτι περισσότερο από αυτό που φαίνεται και από άλλα δείγματα συμπεριφοράς, όπως ο τόνος της φωνής, η στάση του σώματος, και χίλια άλλα. Υπάρχουν και ντροπαλοί σε αυτή τη γη, και θα ήταν πολύ πιο φτωχή αν δεν υπήρχαν. Μην προσπαθείς, μην ελπίζεις να γίνεις κάτι που δεν είσαι, κυρίως, όχι το αντίθετο από αυτό που είσαι, θα καταδικάσεις τον εαυτό σου σε μια ζωή με απογοητεύσεις. Μπορείς να γίνεις μόνο η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου, και μπορείς να το κάνεις αυτό εκμεταλλευόμενη τη ντροπαλοσύνη σου.
__________________
3.
Τι κάνεις όταν ένα άτομο ζητάει κατανόηση και προβάλλει ως στοιχεία του χαρακτήρα του συμπεριφορές, για να δικαιολογήσει καταστάσεις.
Δεν ξέρω αν βγαίνει νόημα.
Εν ολίγοις θέλω να μου πεις την άποψή σου περί της φράσης "κατάλαβέ με".
Έχει νόημα? Τι είναι η κατανόηση?
Καταλαβαίνουμε/κατανοούμε όντως κάποιον ή κάνουμε ότι καταλαβαίνουμε?
Δηλαδή αν δεν προσπαθούσαμε να καταλάβουμε τον άλλον, πολύ πιο εύκολα δεν θα τον αποδεχόμασταν τελικά για αυτό που είναι?- wannabe
Βρε παιδιά. Μετά τις μυστηριώδεις «πόλεις του εξωτερικού», η άλλη μάστιγα είναι οι ερωτήσεις που αποκρύπτουν το πιο σημαντικό στοιχείο.
Νόημα βγαίνει, αλλά η απάντηση εξαρτάται απολύτως από το ποιες είναι οι καταστάσεις που θέλει κάποιος να δικαιολογήσει. Αν θέλεις απάντηση, κάνε την ερώτηση. Για τι πράγμα μιλάμε; Αργεί στα ραντεβού; Ή κλέβει λεφτά από τα πορτοφόλια των φίλων του;
Οι ανθρώπινες σχέσεις συντηρούνται, επιβιώνουν, όσο ο ένας δεν καταπατά τα όρια του άλλου. Τα όρια αυτά είναι μεν προσωπικά, αλλά σε συλλογικό επίπεδο, δεν είναι πρωτότυπα. Πάνω κάτω, ξέρουμε ποια είναι τα όρια των άλλων, δεν χρειάζεται να γίνουμε κολλητοί για να τα αναγνωρίσουμε, πόσο μάλλον για να τα σεβαστούμε. Ναι, ο χαρακτήρας παίζει ρόλο. Παίζει ρόλο στο πόσο ο καθένας σέβεται τα όρια των άλλων, επειδή έτσι ξέρει και έτσι έχει μάθει, και όχι επειδή φοβάται τις συνέπειες.
__________________
4.
Αγαπητή Α, μπα
Είμαι 27 και νομίζω πως διανύω τη χειρότερη περίοδο της ζωής μου.
Είμαι απόφοιτη του Μετσόβιου Πολυτεχνείου (προπτυχιακό και μεταπτυχιακό) και δυστυχώς μετά από τόσους κόπους και θυσίες, δεν μπορώ να βρω δουλειά (από τον Οκτώβριο). Αναγκάστηκα να γυρίσω στο πατρικό μου, όπου η φάση δεν παλεύεται καθόλου γιατί συνήθισα να μένω μόνη μου και δυστυχώς εδώ δεν έχω παρέες καθώς οι φίλοι μου λείπουν στο εξωτερικό. Σχέση δεν έχω εδώ και αρκετό καιρό και οι πιθανότητες να γνωρίσω κάποιον είναι ελάχιστες αφού η πόλη που
διαμένω είναι πολύ μικρή.
Απελπίζομαι σε σημείο που δεν βλέπω τίποτα αισιόδοξο στο εγγύς μέλλον. Δεν βρίσκω κίνητρο και κάτι θετικό στην όλη υπόθεση. Δεν ξέρω τι να κάνω, με έχουν φάει οι σκέψεις και η στεναχώρια. Θα ήθελα να μου πεις τη γνώμη σου. Ευχαριστώ εκ των προτέρων.
Ps. Βαρέθηκα όλοι να μου λένε να κάνω υπομονή
Όσο έκανες τους κόπους και τις θυσίες, παρακολουθούσες τι συμβαίνει γύρω σου, στην Ελλάδα; Περίμενες ότι θα γίνει κάτι άλλο από αυτό που γίνεται; Γιατί; Γιατί έκανες μεταπτυχιακό, τι σκόπευες να πετύχεις με αυτό; Τι έκανες για να εξασφαλίσεις ότι η δική σου τύχη θα ήταν διαφορετική από όλους όσους κάνουν μεταπτυχιακό στο Πολυτεχνείο; Ή από όλους τους υπόλοιπους, γενικά;
Δεν μου αρέσει που ακούγομαι σκληρή, και ξέρω ότι το προσωπικό δράμα του καθενός είναι αβάσταχτο, και είναι πραγματικά δύσκολο αυτό που ζεις, αλλά μου κάνει εντύπωση που το παρουσιάζεις ως αναποδιά, ως κάτι ελαφρώς ανεξήγητο, που δεν περίμενες. Η ανεργία των νέων στην Ελλάδα είναι πάνω από 50%, άρα το παράξενο θα ήταν να είχες βρει δουλειά. Άλλωστε, αυτός είναι και ο λόγος που οι φίλοι σου είναι στο εξωτερικό.
Αυτό που μπορείς να κάνεις, το μόνο που μπορείς να κάνεις, εκτός από την υπομονή, είναι να εγκαταλείψεις το όνειρο της ομαλής εύρεσης εργασίας στο περιορισμένο πεδίο που έχεις σπουδάσει και να γίνεις όσο πιο ευέλικτη γίνεται. Ίσως πρέπει να αλλάξεις τομέα, ίσως πρέπει να αλλάξεις πόλη, ίσως πρέπει να αλλάξεις χώρα. Ξεκίνα από κάτι πολύ βασικό: γνώρισε ανθρώπους και κάνε καινούριες παρέες.
__________________
5.
αγαπητη α μπα..εδω και δυοχρονια εχω μια σχεση και ειμαι πολυ ερωτευμενη,,αλλα υπαρχουν και οι τσακωμοι οπως σε ολα τα ζευγαρια...τα προβληματα μου λοιπον ειναι δυο τ...το 1 ειναι οτι οταν τσακωνομαστε εγω ενω θελω να το λυνω εκεινη τη στιγμη...αυτος φερεται εγωιστικα και 9 στις 10 φορες δεν συζηταει θεωρώντας οτι ετσι το προβλημα θα λυθει...εγω σαν ανθρωπος ειμαι αρκετα παρορμητικος και θα τρεξω να τον βρω θα υποχωρησωσω τις περοσσοτερες φορες..φταιω δεν φταιω.αυτος την προηγουμενη φορα που τσακωθηκαμε του ζητουσα να ερθει να με βρει διοτι δεν ημουν καλα και ηθελα να το συζητησω και να το λυσω..και αυτος ηταν με του φιλους του και δεν ερχοταν..τελικα το συζητησαμε την επομενη μερα αφου τον επρηξα..του ειπα τι εχω τι με ενοχλει..εδειξε να καγαλαβαινει αλλα χωρις να πει κατι...το παραπονο του ειναι οτι ειμαι υπερβολικη...και επισης ολα αυτα οδηηγουν στο δευτερο προβλημα....της ανασφαλειας...πιστευω ωτρες ωρες οτι δεν με θελει...και με τις σκεψεις μου πιστευω οτι θα με χωρισει...δεν εκδηλωνεται συχνα καιδεν μου εχει πει καν οτι μ αγαπαει...αλλεςφορες παλι πιστευω οτι ειναι πολυ ερωτευμενος μαζι μου...του εχω πει οτι δεν εκδηλωνεται...και μου λεει οτι δεν εχει αλλαξει κατι απλα δεν ειναι του τυπου του...εντωμεταξυ με εχει γνωρισει και στους γονεις.. και κοιμαμαι σπιτι του...- νυχτολουλουδο
Εσύ θέλεις να «συζητάς», γιατί είσαι «παρορμητική», αυτός δεν θέλει να «συζητάει», γιατί είναι εγωιστής. Γιατί τα δύο μέτρα και τα δύο σταθμά; Αχ, γιατί είμαστε ανασφαλείς, είμαστε παρορμητικοί, είμαστε ευαίσθητοι: γι' αυτό θέλουμε τα πράγματα να γίνονται με τον δικό μας τρόπο. Όταν οι άλλοι θέλουν τα πράγματα να γίνονται με τον δικό τους τρόπο, είναι εγωιστές.
Τα έχετε δυο χρόνια. Είναι αρκετός καιρός για να καταλάβεις ότι δεν είναι τύπος που συζητάει με τον τρόπο που θεωρείς σωστό. Το πρόβλημα δεν είναι ότι είσαστε διαφορετικοί. Το πρόβλημα είναι ότι είσαστε διαφορετικοί, και δεν εννοείς να το δεχτείς. Θέλεις να γίνει αυτός αλλιώς, και ειδικότερα, να γίνει όπως θέλεις εσύ.
Το ότι επέμενες να έρθει εκεί που είσαι επειδή «δεν ήσουν καλά», και με το «δεν ήσουν καλά», εννοείς ότι ήθελες να πεις τι σε ενοχλούσε, δεν σε κάνει υπερβολική, σε κάνει κάτι άλλο... εγωίστρια νομίζω λέγεται. Στην καλύτερη περίπτωση, μόνη σου τσακώνεσαι, και μόνη σου τα ξαναβρίσκεις. Ο εγωισμός πάει χέρι χέρι με την ανασφάλεια, γιατί σε εμποδίζει να δεις τον άλλον όπως είναι. Το μόνο που βλέπεις είναι το πώς θα ήθελες να είναι, και πόσο δεν είναι αυτό που θα ήθελες να είναι. Είναι κρίμα να είσαι ερωτευμένη με κάποιον που ίσως δεν κατάφερες να γνωρίσεις.
__________________
6.
Αγαπητή Αμπα καλησπέρα...! Σε διαβάζω τον τελευταίο τρίμηνο και μ'αρέσουν οι απαντήσεις σου...γιαυτό θέλω να σου πω και εγώ το "πρόβλημά"μου. Το θέμα μου είναι ο'τι είμαι 27 και ποτέ μου δεν είχα σχέση διαρκειας...ώρες ώρες νομίζω ο'τι περνάω αδιάφορη...ενώ όλοι μου λένε ο'τι εξωτερικά είμαι μια χαρά....και πολλούς φίλους έχω και άντρες και γυναίκες ποτέ μου δεν είχα πρόβλημα με τις φιλίες μου και τον κοινωνικό μου κύκλο...γίνομαι εύκολα αγαπητή και κάνω εύκολα φιλίες. Μόνο στον ερωτικό τομέα τα πάω χάλια. Εγώ πάλι νομίζω ο'τι δεν μπορώ να κεντρίσω το ενδιαφέρον ενός άντρα αλλά και να του το κεντρίσω...δεν θα μπορέσω να τον κρατήσω γιατί δεν έχω αυτό το κάτι.. θα μείνω για πάντα μόνη μου? πρέπει εγώ κάτι να αλλάξω ? Σε ευχαριστώ ! Μελίνα-Ζωή
Δηλαδή όλοι όσοι έχουν σχέση είναι επειδή έχουν αυτό το κάτι; Σαν πολλοί δεν είναι με αυτό το κάτι; Μήπως αυτό το κάτι δεν είναι κάτι τρομερό;
Από τα λίγα που λες, ένα πράγμα βρίσκω για να πιαστώ από κάπου. Δεν είσαι δόλωμα, για να κεντρίσεις το ενδιαφέρον κάποιου, και οι άντρες δεν είναι βραβεία, για να μπορέσεις ή να μην μπορέσεις να τα κρατήσεις. Μιλάμε για τη ζωή σου, και για το με ποιον θα τη μοιραστείς. Εσύ ποιος άντρας πιστεύεις ότι είναι κατάλληλος για σένα; Αυτός τι πρέπει να κάνει για να σε κρατήσει; Αν κάτι πρέπει να αλλάξεις, ίσως είναι αυτό. Η ιδέα ότι χρειάζεται να είσαι άνω του μέσου όρου, και ότι οι άλλοι θα καταδεχτούν να σε πλησιάσουν. Αμφίδρομα γίνονται τα πράγματα, και αν είναι συμβατά, γίνονται αυθόρμητα, χωρίς σχέδιο. Αν έχεις φίλους και είσαι αγαπητή, δεν μπορώ να φανταστώ τι κάνεις τόσο λάθος στα ερωτικά. Ανθρώπινες σχέσεις είναι όλα, τις ικανότητες τις έχεις ήδη.
__________________
7.
Ποιοί είναι οι καλύτεροι stand-up comedian (για σένα)? Ποιούς προτείνεις και ποιές κωμικές σειρές που προβάλλονται τώρα βλέπεις ? Ευχαριστώ, διαβάζω τη στήλη κάθε μέρα!- lila
Για πολιτικό stand up, ο Bill Maher, αν και τελευταία φοβάμαι ότι ρετάρει σε μερικά θέματα. Για stand up καθημερινής παρατήρησης αστικής ζωής, φυσικά ο Seinfeld. Για υπαρξιακό stand up και δάκρυα πικρά, ο Louis CK. Για απολύτως σύγχρονο, αιχμηρό stand up, η Amy Schumer. Ξέρω μόνο τους Αμερικάνους, δεν ξέρω καθόλου τους Άγγλους, ούτε του λοιπού κόσμου, οπότε σίγουρα μου διαφεύγουν πολλά διαμάντια. Λατρεύω εδώ και χρόνια - δεκαετίες; - τον Ricky Gervais, και φυσικά τον John Oliver, που το stand up δεν είναι η κυρίως τους δουλειά, αλλά ξέρουν να την κάνουν καταπληκτικά.
Από κωμικές σειρές βλέπω τις γνωστές Big Bang Theory, το Modern Family, το θεϊκό Veep που αξίζει όλα τα βραβεία των κωμωδιών. To Silicon Valley, τέλειο. To Married, ήρεμη δύναμη. Το Unbreakable Kimmy Schmidt είχε πολύ καλές στιγμές, θα δω σίγουρα τη συνέχεια. Μου αρέσει πολύ το Doll and Em, ο δεύτερος κύκλος έχει βρει τον ρυθμό και το χιούμορ είναι αβίαστο, και πρόσφατα ανακάλυψα – καθυστερημένα – το The Last Man on Earth, που φαίνεται πολύ καλό. Το καινούριο Scream Queens είναι επίσης πολύ συμπαθητικό, κι έχει κάποιες δυνατές στιγμές. Πολύ μου άρεσε και το Wet Hot American Summer: First Day of Camp. Επίσης: Gracie and Frankie, Inside Amy Schumer, Last Week Tonight. Και για χαλαρό μισάωρο χωρίς απαιτήσεις, το καινούριο Grandfathered.
Προσθέστε ελεύθερα!
σχόλια