ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κοντεύει να μου στρίψει ρε παιδιά... Ήμουν πάντα για την πλάκα. Αυτό βλέπω. Αυτό καταλαβαίνω. Ήμουν πάντα αυτός που είναι καλός για να γελάμε και να χαβαλεδιάζουμε, αλλά ως εκεί! Στα σοβαρά, στα ειλικρινή, σε αυτά που θεωρώ στοιχεία δεσίματος, φιλίας κλπ πάντα ο περιττός. Πάντα αυτός που "ωχ μας το πες ότι ήθελες να βρεθούμε, δεν το ακούσαμε!". Πάντα στην απ'έξω...Κι ας νοιαζόμουν. Κι ας πόναγα για τον άλλο. Κι ας τον είχα έννοια. Μόλις ξεμπέρδευε με το πρόβλημα που του 'χα σταθεί "τί κάνεις έτσι ρε μλκ, η μάνα μου είσαι?" Σιχτίρ! Αυτό καταλάβατε ρε κάθε φορά που νοιαζόμουν για το πρόβλημα σας? Ότι μου βγαίνει μια ευαίσθητη πλευρά που πρέπει να την καφρίσετε?Έχω φτάσει να σκέφτομαι ότι εγώ έχω το πρόβλημα. Και ίσως όντως να το έχω. Αλλά τί να κάνω ρε παίδες, μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον που ο ένας νοιάζεται για τον άλλον, κι όλοι μαζί το παλεύουμε για όλους. Αλλά αυτό για εσάς είναι πηγή γέλιου. Κρίμα.Και το κακό είναι πως όλη αυτή η οργή μέσα μου αρχίζει να γυρίζει προς τα εμένα. Τα ψυχοσωματικά αρχίζουν να γίνονται το νέο μου pet. Απαιτούν την προσοχή μου όλο και πιο συχνά. Σαν να μην έφτανε το άγχος της δουλειάς (όσο θα την έχω, γιατί μάλλον θα την φαω την *******) έχω να αντιμετωπίσω και τις αυτοαμφιβολίες μου. Δεν αντέχω άλλο... Κάποτε είχαμε συζητήσει το αν με πειράζει που είμαι μικροκαμωμένος (που σιγά να μην το θυμάστε, πολύ σημασία που είχε ένα θέμα σχετικό με εμένα...) και ενώ είχαμε καταλήξει ότι δεν έχει τόση σημασία, γιατί έχω αποδείξει ότι έχω ψυχικό σθένος και η γλώσσα μου τσακίζει κόκκαλα, με την πρώτη ευκαιρία δίνουν και παίρνουν τα αστεία για το πως είμαι. Και τί να σας πω για αυτό. ότι πλέον καταντά εκνευριστικό; Να μου κολλήσετε κι άλλη ρετσινιά;Πουθενά να κρατηθώ και φαίνεται να φταίω εγώ. Με σκοτώνει αυτή η κατάσταση.