ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αυτή η αβεβαιότητα που επικρατεί αυτά τα χρόνια με τρελαίνει. Φοβάμαι. Δεν ξέρω αν οι γονείς μου θα έχουν τα λεφτά για να μας συντηρήσουν. Να πιάσω δουλεία; δεν μπορώ, είμαι μικρή. Θα καταφέρω να σπουδάσω; Θα ζήσω μια ''ωραία'' ζωή; Θα βρω τον έρωτα που όλοι τόσο περιμένουν; Θα κάνω αυτό που αγαπώ στη ζωή μου; Ως τώρα καμιά απάντηση για τα ερωτήματα αυτά και ούτε βλέπω να έρχεται σύντομα το μόνο που επικρατεί είναι ένα αίσθημα λες και είμαι παγιδευμένη, παγιδευμένη σε μια κοινωνία που δεν θέλω να ζω! στην παρακάτω εξομολόγηση ταυτίζομαι πλήρως και λυπάμαι για αυτό γιατί από μικρή ήθελα να νιώθω ελεύθερη:Παγιδευμένη σε μια πόλη γεμάτη ανθρώπους, που τρέφονται από τη δυστυχία του άλλου. Παγιδευμένη σε ένα σχολείο, που οι καθηγητές βαριούνται να διδάξουν. Παγιδευμένη σε μία χώρα, που όλοι κοιτούν το συμφέρον τους. Παγιδευμένη σε μια οικογένεια, που κανείς δε νοιάζεται για κανέναν. Παγιδευμένη σε μια παρέα, που όλοι προσβάλουν όλους "για πλάκα". Παγιδευμένη σε έναν έρωτα, που δεν ήταν αμοιβαίος. Παγιδευμένη σε μια ζωή, που κάθε μέρα μου θυμίζει πως κάτι κάνω λάθος. Σήμερα δεν έζησα.. Χάνω μέρες..