ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σε βλέπω τόσες μέρες να γράφεις ατελείωτα... γιατί? γιατί αυτά δεν μπόρεσες ποτέ να μου τα πεις? Είναι τόσο γλυκά αυτά που μου γράφεις μωρό μου (like you!!!).Σε πήρα ένα τηλέφωνο γιατί είχα ανάγκη να σου μιλήσω και είπες ότι είναι πολύ δύσκολο να βρεθούμε... θες να με τρελάνεις? γιατί το κάνεις αυτό? Μ' αγαπάς? πως γίνεται να με αγαπάς? μ' αγαπάς μόνο μέσα από έναν ψεύτικο κόσμο? στον αληθινό κόσμο τι είμαι για σένα? δεν προσπάθησες να κάνεις τίποτα μαζί μου... όσα μηνύματα και να σου έστειλα έμειναν αναπάντητα... αλλά λες ότι έμπαινες στο προφίλ του facebook να βλέπεις αν είμαι καλά? γιατί? γιατί δεν με ρωτούσες τι κάνω? κι εγώ για σένα έμπαινα κι έβγαινα γιατί το ένιωθα ότι είσαι εσύ και ένιωθα καλά... που είσαι τα βράδια που κλαίω γιατί μου λείπει η αγκαλιά σου? κι αν θες απάντηση.... ναι μια σχέση ήθελα (μακάρι "για πάντα") μαζί σου κι όχι μια ξεπέτα (δεν είμαι της ξεπέτας...) αλλά δεν με άφησες να το εκφράσω ποτέ. Μάλλον ήταν λάθος ο χώρος και ο τρόπος που είχε γίνει αυτή η συζήτηση για πρώτη φορά.Σ'αγαπώ γι αυτό που είσαι κι αυτό που είσαι το λατρεύω... αυτό δεν χρειάζεται ανάλυση.Πάντα παρεξηγούσες τη συμπεριφορά μου, ποτέ δεν έκανα κάτι επίτηδες, ποτέ δεν προσπάθησα να σε κοροϊδέψω... δεν ήξερα αν με θες, προσπαθούσα να το καταλάβω... προσπαθούσα κι εγώ να είμαι όσο πιο κοντά σου μπορούσα, τις περισσότερες φορές γυρνούσα σπίτι με μπογιές και δάκρυα στα μάγουλα αλλά κάτι με τραβούσε πάλι πίσω.τι άλλο να κάνω? Φοβάμαι να σε πάρω κι άλλο τηλέφωνο, φοβάμαι να σου στείλω μήνυμα... γιατί πάλι θα βρουν τοίχο. Τώρα που διάβασες λίγες δικές μου σκέψεις δεν ξέρω τι θα κάνεις... πάντως νιώθω ότι μακρυά ο ένας απ τον άλλον θα είμαστε δυστυχισμένοι. Μάλλον μοιάζουμε σε τόσα πολλά πράγματα και το συνειδητοποιώ τώρα. ---- Δεν έχω άλλα δάκρυα πια... και δεν έχω το ταλέντο σου στο γράψιμο....