ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γεια σας,είμαι 17 και νιώθω χαμένος. Και μόνος. Κανονικά θα έπρεπε να χαίρομαι γιατί διανύω τα χρόνια της ανεμελιάς και της ξεγνοιασιάς. Πως γίνεται όμως αυτό όταν είσαι τόσο μόνος? Κάθε πρωί ξυπνώ και βάζω στο πρόσωπο μου, αυτί τη μάσκα της χαράς της νιότης της ευτυχίας άλλα πίσω από αυτή κρύβεται ένα πρόσωπο λυπημένο,μια ψυχή εγκλωβισμένη στην πραγματικοτητα που μου επιβάλει η ελληνική κοινωνία ενώ επιζητώ την ελευθέρια και την απομάκρυνση από αυτό το μέρος. Ίσως αυτά που λέω είναι ασυναρτησίες αλλά συγχωρήστε με μου βγαίνουν όλα αυθόρμητα. Θέλω μόνο να φύγω από εδώ και να τρέξω μακριά. Μέρα με τη μέρα πνίγομαι όλο και περισσότερο βυθίζομαι σε αυτή την αέναη στενοχώρια. Πολλές φορές σκέφτομαι ότι έχω μανιοκαταθλιψη καθώς υπάρχουν μέρες που είμαι απίστευτα χαρούμενος και γεμάτος ενέργεια και μέρες που πέφτω εξαντλημένος στην ατέρμονη θλιψη. Οι φίλοι μου με έχουν τελείως γραμμένο δε με φωνάζουν να βγούμε δε ξέρω τι φταίει πάντα κατηγορώ τον εαυτό μου δε βρίσκω κάποιον άλλο που να φταίει κιόλας. Η οικογένεια μου άπλα δεν καταλαβαίνει πως είναι να νιώθεις έτσι. Τους έχω ζητήσει να πάω σε κάποιο ψυχολόγο,μου απαντούν θετικά άλλα με τον καιρό το ξεχνούν και εγώ ντρέπομαι να τους μιλήσω. Είμαι γκέι και φοβάμαι γενικά να τους πω οτιδήποτε είναι νορμάλ άτομα αν και δεν πολύ πάνε τους γκέι και έτσι εγώ απλά κάνω υπομονή μέχρι να φύγω από εδώ. Συνεχώς σκέφτομαι πόσο τέλεια θα είναι όταν φύγω πόσο τελεία θα νιώθω στο μέλλον άλλα ίσως απλά χρησιμοποιώ το μέλλον για να ξεφύγω από την οδυνηρή πραγματικοτητα, από το οδυνηρό παρόν και φοβάμαι ότι θα ξυπνήσω μια μέρα και θα είμαι 30-40 χρόνων και θα συνεχίζω να σκέφτομαι το μέλλον και ότι θα φύγω μια μέρα. Τρέμω και μόνο στην ιδέα αυτή. Δεν έχω κάτι με αυτή την ηλικία απλώς θέλω να πραγματοποιησω τα όνειρα και να καταφέρω να φύγω από εδώ. Ίσως σας ακούγεται περίεργο το πόσο έντονα θέλω να φύγω από εδώ άλλα δεν ανήκω εδώ πότε δεν ταιριαζα εδώ...με αυτούς τους ανθρώπους, αυτή την κοινωνία. Θέλω μοναχά να είμαι ελεύθερος,θέλω τόσο πολύ να νιώσω έτσι. Πάντα ήμουν εγκλωβισμενος φοβισμένος. Αώο το σπίτι δε βγαίνω από τα 12.Δε με φώναξε και πότε κανείς. Απλά περιμένω να γίνει ένα θαύμα και να αλλάξουν όλα όπως στις χολυγουντιανες ταινίες. Αλλά ξέρω πως κάτι τέτοιο δε θα συμβεί. Είμαι 17 και τόσα χρονιά τα έχω φάει μέσα στο σπίτι μου δίχως κοινωνική ζωή εκτός από κάποια πάρτη στα οποία πήγαινα. Νιώθω μόνος και είμαι. Είναι πραγματικά αστείο πως κοιτάς της επαφές στο τηλέφωνο σου και συνειδητοποιεις πως κανένας δε θα καταλάβει,πως κανένας δε θα ενδιαφερθεί. Είναι απλα λυπηρό και απογοητευτικο πως όσες προσπάθειες και αν κάνω να αλλάξω πάντα καταλήγω να τρώω τα μούτρα μου. Δε ξέρω τι να κάνω. Φέτος δίνω πανελλήνιες και σκέφτομαι όλα όσα θα τραβήξω. Ώρες ώρες δε μπορώ να διαβάσω γιατί οι σκέψεις μου άπλα δε με αφήνουν. Θέλω να ελπίζω πως εάν περάσω και μάλιστα εκεί που θέλω,ίσως όλα αλλάξουν ίσως τα καταφέρω ίσως αποκτήσω φίλους ανθρώπους που να νοιάζονται. Δε λέω πως η οικογένεια μου δε νοιάζεται δεν είμαι αχάριστος άπλα δεν καταλαβαινουν γιατί δε ξέρουν πως είναι να είσαι σαν έμενα από κάθε άποψη. Τους αγαπώ άλλα εάν μάθαιναν για μένα ότι είμαι γκέι ίσως να με μισούσαν. Μάλιστα, σήμερα μου πέταξε η μάνα μου μια σπόντα για το αν είμαι γκέι και πάγωσα. Υπάρχει περίπτωση να λέω βλακείες και ανόητα πράγματα αλλά βγαίνουν όλα γρήγορα δεν έκατσα ποτέ στη ζωή μου να μιλήσω για τις σκέψεις μου για αυτό συγχωρήστε με αν λέω ασυναρτησίες. Έχω κουραστεί να πληγώνομαι τόσο πολύ,απλά ορισμένες φορές νιώθω ότι είμαι έτοιμος να τα παρατήσω,απλά δε μπορώ ακόμα και τώρα κλαίω. Έρχονται οι πανελλαδικές και σκέφτομαι ότι θα περάσω 1 χρόνο εδώ και άλλα 4 επίσης εδώ στην Ελλάδα ενώ το μόνο που θέλω είναι να φύγω μακριά να νιώσω ελεύθερος. Το μόνο που θέλω είναι πάω σε ένα μέρος που κανείς δε θα ξέρει το όνομα μου,άπλα να ξεκινήσω από την αρχή.