ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

να θυμηθώ πώς ήταν τότε που ολόκληρη η ζωή μου κρεμόταν από ένα τηλεφώνημά του...που περίμενα με τις ώρες πάνω από το ακουστικό και κάθε τόσο έλεγχα το τηλέφωνο να δω ότι λειτουργεί...που έκλεινα τις φίλες μου γρήγορα με κάθε δικαιολογία μην τύχει και με πάρει και είναι κατειλημμένο (γιατί δε θα έπαιρνε δεύτερη φορά...μεγάλο γαϊδούρ...)Τώρα που έχει περάσει ο καιρός και την προσμονή την έχει αντικαταστήσει η συνήθεια, δεν ξημεροβραδιάζομαι πια πάνω από τηλέφωνα...περιμένω να τον ακούσω βέβαια αλλά μικρή σημασία θα δώσω σε ό,τι μου πει...δεν αναλύω πια τα μηνύματά του σε χρονοβόρες τηλεδιασκέψεις στο skype με τις φίλες μου, με τις οποίες και μιλάω με τις ώρες στο τηλέφωνο.Προσπαθώ να θυμηθώ πώς ήταν τότε και μου είναι δύσκολο...καλύτερα ίσως...γιατί είναι κάπως λυπηρό αν και αναμενόμενο...