3.8.2013 | 19:45
12 η ελπίδα μου κρεμάστηκε
...Με πνίγει το παράπονο που δε κατάλαβες ποτέ σου τί περνώ κι αν έχει γίνει η αγωνία μου βουνό...Ενας θεός ξέρει πόσο ήθελα να σε δω, όπως την πρώτη φορά! Που κοιταχτήκαμε κι αυτό ήταν, όλα κύλησαν όμορφα μέχρι που...Ως εδώ ήταν? Είπες θα μου τηλεφωνήσεις! Πέρασαν μέρες. Δε σκέφτομαι βλακείες και δικαιολογίες. Σκέφτομαι οτι μπορεί απλά να μη σε ενδιαφέρω τόσο όσο. Εντάξει λοιπόν, εγώ μπορεί να μεγάλωσα για παραμύθια αλλά εσύ θα χάσεις σίγουρα.
