3.8.2013 | 19:58
Μυαλα κουβαρια.
Δεν εχω σταματησει να τον σκεφτομαι, πρεπει να βρω κατι να απασχολησω το μυαλο μου. Θα αργησω κιολας να τον ξαναδω. Αλλα και να τον ξαναδω, τι; Ενα φιλικο "γεια, τι κανεις;" θα πουμε. Απο τη μια πιστευω οτι δεν υπαρχει καμια ελπιδα μαζι του, απο την αλλη λεω γιατι να μην υπαρχει; Απο τη μια θελω να υπαρχει ελπιδα, απο την αλλη ευχομαι να μην υπαρξει ποτε. Γιατι ποτε δε θα ειμαι αρκετα καλη γι' αυτον. Και δε θελω να ριξω και τον εγωισμο μου. Εχουμε και μια (ψωρο)περηφανια. Με βοηθησε (χωρις να το ξερει) να ξεπερασω ορισμενα κομπλεξ μου. Ερχεται στη σκεψη μου και με πιανω να χαμογελαω σαν χαζη. Μετα απο λιγα δευτερολεπτα καταθλιψη. Βαζω στοχους για να γινω καλυτερη και πιο ομορφη για να ειμαι ανταξια του. Μα θα υπαρξει ελπιδα; Και, ειλικρινα τωρα, πρεπει να υπαρξει;
