ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κυριακή βράδυ, Bank Holiday αύριο, είχα βαρεθεί να μένω κ συνέχεια σπίτι, οπότε αν κ μόνος μου είπα να βάλω τα all starakia μου κ να πάω μια βόλτα Λονδίνο. Να τριγυρίσω λίγο στις γειτονιές, στους μεγάλους δρόμους που παλιά έβλεπα μόνο σε ταινίες ή φωτογραφίες, να κοιτάξω γύρω μου φάτσες ανθρώπων, να δω πως αντιδρούν, τι κάνουν, πως κοιτάνε, πως νιώθουν. Ίσως έτσι κ να σταμάταγα επιτέλους το μυαλό μου από το να σκέφτεται πόσο μόνος είμαι, τις παλιές φάτσες που δεν πρόκειται να ξαναδώ ή θα βλέπω πολύ σπάνια από εδώ κ πέρα..Να πετάξω από πάνω την κατάθλιψη που σαν μανδύας με το αίμα του Νέσσου έχει κολλήσει επάνω μου κ δεν αφήνει το μυαλό μου να αναπνεύσει..Περπάτησα αρκετά, Angel, Hoxton, Old Street, Liverpool Street, London Bridge..Περπάτησα αρκετά..Γύρω μου όλες οι φυλές του κόσμου να ανακατεύονται σαν σε ασταμάτητο τανγκό με δεμένα μάτια..πιωμένοι νέοι, πιωμένοι γέροι, τουρίστες χαμένοι, ζευγαράκια καθισμένα στο δρόμο, στο πάρκο, να φιλιούνται, να κυνηγιούνται, να τσακώνονται..σαν εκατοντάδες μικρογραφίες ξεχωριστών κόσμων που υπάρχουν σε παράλληλα σύμπαντα, ενωμένοι να πάλονται ζεστά στις φλέβες της πόλης..Το μόνο που δεν κατάφερα ήταν να ξεχάσω τον εαυτό μου. Το βραδινό λεωφορείο στο Clapham South το πήρα με κομμένα πόδια κ όχι από το περπάτημα..Ούτε οι τρεις καυγάδες που είδα δεν με σταμάτησαν, ούτε οι φάροι από τα σταματημένα περιπολικά κ τα σπασμένα μπουκάλια κοντά στην στάση μου δεν με αποτράβηξαν..Στο λεωφορείο ζουληγμένος ανάμεσα σε φωνακλάδες πιωμένους Άγγλους κοίταγα σαν να βλέπω κενό, σαν να βλέπω από μέσα τους τα σπίτια που αφήναμε πίσω μας, κ μέσα από τα σπίτια τους ένοικους να βλέπουν τηλεόραση, να τρώνε, να κάνουν έρωτα..Δεν ένιωθα τίποτα, ήμουν σαν ένας αόρατος παρατηρητής προστατευμένος από αλεξίσφαιρο τζάμι. Δεν ζω..Το βλέμμα μου σταμάτησε σε μία κοπελίτσα που με κοίταζε επίμονα. Δεν ήταν σαν τις άλλες Αγγλίδες που έψαχναν τρέλα κ μυς. Δεν έδειχνε να προσπαθεί να είναι συνέχεια κουλ λες κ το facebook της είχε βάλει δάχτυλο στον κ**ο..κατέβηκε μια στάση πριν από εμένα κ κατεβαίνοντας μου χαμογέλασε..Με δυσκολεία ένιωσα κ όμορφα κ άσχημα..Όμορφα γιατί..γιατί πάντα είναι όμορφο να αρέσεις κ άσχημο γιατί σκέφτηκα τι σκατά κάνω, ένας εμφανίσιμος, νέος άντρας σε μία όμορφη πόλη μόνος μου. Κάπου εδώ έξω υπάρχουν άτομα τα οποία δεν γουστάρουν να γίνονται λιάρδα από το μεθύσι συνέχεια, να φωνάζουν κ να πλακώνονται χωρίς αιτία. Κάπου υπάρχουν άτομα που θα έχουν κάποια ευγένεια, θα είναι παρέα κ θα βλέπουν ταινιούλα με πίτσα κ πυτζάμες. Θα παίζουν μουσική μαζί βγάζοντας καινούριες μελωδίες, θα κάνουν jogging στα πάρκα κ θα μαγειρεύουν μαζί με ότι υπάρχει στο ψυγείο βγάζοντας καινούριες συνταγές..Δεν θέλω ούτε στιγμή να πιστέψω ότι είμαι ξεχωριστός κ μόνο εγώ τα γουστάρω αυτά τα ξενέρωτα. Τα είχα ζήσει στο παρελθόν. Ξέρω ότι είστε εκεί έξω..Στα 30 είναι πολύ νωρίς ακόμα για να λεω: δεν ζω...