ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Άντε πάλι πάλι από την αρχή να χτίσω αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση. Πότε θα το πάρω απόφαση να δω έναν ειδικό; Όπως πάει, όλος αυτός ο φόβος της ανεπάρκειας που νιώθω σε σχέση με τις δυνατότητες και την αξία των άλλων δεν με βοηθάει. Δεν βοηθάει ούτε τους άλλους.Κάπως πρέπει να βρω μια ισορροπία. Δεν μπορώ άλλο μόνη μου. Δεν θέλω δεκανίκια. Αλλά δεν μπορώ άλλο. Α, και κάπως θέλω να βγάλω όλο αυτό το λανθάνον θυμό που κρύβω μέσα μου για τους άντρες. Δεν μπορώ να είμαι τόσο καχύποπτη και φοβισμένη απέναντι τους. Δεν θα με φάνε, δεν θα με εκμεταλλευτούν αν δεν τους δώσω πάτημα έστω. Πότε θα είμαι έτοιμη να ζήσω; Και πότε θα είμαι έτοιμη να ξεκολλήσω. Να σκέφτομαι τα όσα έγιναν με ψυχραιμία, νηφαλιότητα και...αραιά;Τον ερωτεύτηκα. Λάθος μου. Πότε επιτέλους δεν θα με νοιάζει; Να με συγχωρήσω για το ατόπημα. Νιώθω μόνη. Πάλι οι συγκυρίες. Όταν χρειάζομαι κάποιον είναι κι εκείνοι τόσο χαμένοι και καταλήγω απόμακρη γιατί δεν μπορώ να νιώθω άχρηστη ή ότι τους στεναχωρώ περαιτέρω. Χρειάζομαι διακοπές ε; Ναι, τις χρειάζομαι. Και να μου δώσουν λίγη τρυφερότητα με μια παιδική αφέλεια έχω ανάγκη, και να δώσω κι εγώ αγάπη. Εντάξει, μία αγκαλιά κι ένα γλυκό βλέμμα ίσως τα χρειάζομαι, αλλά από συγκεκριμένο άτομο. Εκείνα τα καταραμένα μάτια του... τα πιο γλυκά, τα πιο παιδικά. αλλά πονεμένα και φοβισμένα. Μαζί, το πολύ σε κανέναν ψυχίατρο να καταλήγαμε. Πειράζει που μου λείπει αλλά που κουράστηκα να προσπαθώ;