10.9.2013 | 19:54
:-(:-(:-(
Εξομολογουμαι πως φοβαμαι τους αντρες. Δεν τους εμπιστευομαή. Και γι αυτο φταιω. Η αληθεια ειναι πως ο πατερας μου ειναι ενα διαταραγμενο ατομο. Οχι κακος. Αλλα σιγουρα δεν επρεπε να χει κανει οικογενεια. Ο δυναστης μου ηταν ο τλεγαλος μου αδελφος. Και μιλαμε για λεκτικη και σωματικη βια. Ειχαμε ομηρικους καβγαδες γιατι ηθελε να κανω το δικο του.Τελος παντων. Τωρα ειμαι 22 και θα επρεπε να τα εχω ξεπερασει. αλλα ωρες ωρες απλα δεν αντεχω. Θελω να φυγω αλλα ειμαι μεγαλη κοτα. Φυτοζωο. Και οχι τιποτα αλλο οσο και να βελ ιωθηκε η συμπεριφορα του αδερφου μου ακομη και τωρα λεει οτι θα παρω ποδι αν δεν βρω δουλεια. Και ρε γαμωτο...απλα απελπιζομαι και μενω αδρανης. Γιατι να μην πιστευω στον εαυτο μου και να σηκωθω και να φυγω; Εχω κουραστει να υπομενω για να τα κανω ολα οπως πρεπει. Αλλα απο την αλλη σερνομαι. Ντρεπομαι για μενα που αντι να σηκωνω αναστημα μενω κατω. Αυτα ηθελα να τα πω. Α,και οτι θεωρω τον αδερφο τοσο αυταρχικο που ωρες ωρες δεν τον λυπαι ουτε που δουλευει για πενταροδεκαρες. αυτα.
