ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πτώση συνεχής.. Όλο να αποδεικνύεται ότι δεν αξίζω. Να νιώθω ότι πάει η ζωή μου άδοξα.. Ένα τίποτα είμαι.. Ποιος; Ποιος με έκανε έτσι; Ήταν οι άλλοι που δεν πίστευαν ότι αξίζω κι ότι όλα μου χαρίζονται; Ή ήμουν εγώ που δεν πίστεψα ποτέ στον εαυτό μου, που ποτέ δεν πίστεψα πως αξίζω, αυτή που έφταιξα; Η ιστορία χαζή και κοινότοπη.. Άριστη μαθήτρια στο σχολείο, (19-20) που όμως δεν ποτέ δεν πίστεψα στον εαυτό μου. Κι εκτός κι από μένα που δεν πίστεψα ήταν κι άλλοι που με εχθρεύονταν και ας εμφανίζονταν με την ταμπέλα των φίλων... Κι απ' το τόσο που δεν πίστευα στον εαυτό μου άρχισα να πέφτω και να μην αξίζω τίποτα όντως. Άρχισα να χάνω τις δυνάμεις μου, να παραιτούμαι, να με πιάνει άρνηση.. Η πρώτη ένδειξη της πτώσης: Γ' Λυκείου- Πανελλήνιες. Μόρια γύρω στα 17.500. Όποτε τα λέω σε κάποιον, μου λέει "ε σιγά, αυτό είναι αποτυχία;" Κι όμως, από όλους τριγύρω μου θεωρήθηκε αποτυχία γιατί περίμεναν από μένα παραπάνω. Ακόμα κι από την οικογένειά μου.. Και από μένα την ίδια. Καρφώθηκε μέσα μου η λέξη ΑΠΟΤΥΧΙΑ! Πίστεψα βαθειά μέσα μου, πιο βαθειά από όσο ήδη πίστευα, ότι είμαι μια αποτυχημένη. Μπήκα λοιπόν σε μια σχολή (θετικών επιστημών) όχι θεωρώντας πως έχω πετύχει κάτι και κάνοντας μια νέα αρχή, μα με την πεποίθηση πως έχω αποτύχει. Έκανα μια αρχή με την πεποίθηση ότι είμαι ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΗ! Πώς μπορείς να ξεκινήσεις έτσι κάτι και να πάει καλά; Εννοείται πως δεν πήγε... Η αποτυχία (ή αυτό που εγώ θεωρούσα έτσι) δε με πείσμωσε. Αντίθετα με έριχνε μέρα τη μέρα πιο πολύ. Έφευγαν τα εξάμηνα, οι εξεταστικές και δεν περνούσα μάθημα.. Τίποτα! Είχα παραιτηθεί! Εγώ που δεν ήξερα άλλο από διάβασμα, έγινα η τελευταία των τελευταίων. Πέρασαν λοιπόν τα χρόνια κι είμαστε σήμερα 7 χρόνια μετά, με εμένα να μην έχω ακόμα το πτυχίο μου, με βαθμούς χάλια, και με την αίσθηση ότι η αποτυχία είναι χαρακτηριστικό μου να επιβεβαιώνεται καθημερινά και σε κάθε εξεταστική.... Και τώρα, ύστερα από όλα αυτά, να μου ζητάνε πίσω μια υποτροφία που μου είχαν δώσει τελειώνοντας το σχολείο.. Ποτέ όσα χρόνια ήμουν μαθήτρια δεν πήρα τίποτα.. Καμιά δικαίωση ποτέ... Όταν τέλειωσα το σχολείο υπήρχε μια υποτροφία γι αυτόν με το μεγαλύτερο βαθμό απολυτηρίου, για τα χρόνια των σπουδών του.. Δεν την πήρα.. Το θυμήθηκαν ότι έπρεπε να την πάρω όταν ήμουν πια τέταρτο έτος. Μου την έδωσαν για ένα χρόνο ενώ έπρεπε να την παίρνω για τέσσερα. Μου την έδωσαν όταν ήδη είχα πέσει στον κατήφορο. Και τώρα λένε ότι ήταν για στις σπουδές μου, ότι έπρεπε να έχω ήδη πτυχίο κι ότι πρέπει να δώσω πίσω τα χρήματα. Αλλά ΔΕΝ ΕΧΩ ΚΑΘΟΛΟΥ! Κι εκτός αυτού, πρώτον δε μου το είχαν πει ποτέ αυτό και δεύτερον, έχω άδικο να τους πω "δώστε μου εσείς τα 3 πρώτα χρόνια που μου χρωστάτε";; Ξέρω πως τα πήγα σκατά στις σπουδές μου αλλά με όλη αυτή την έχθρα γύρω μου, με την αποτυχία μέσα μου να ποτίζεται κάθε μέρα, πώς; πώς να προχωρήσω; Ένα έχω μόνο να πω.. ΔΕΝ ΈΧΩ ΠΕΙ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΟΥ ΛΕΞΗ. Θέλω να γίνει όλο αυτό ΠΕΙΣΜΑ, να γιγαντώσω, να αδειάσει το μυαλό μου από όλο τον αρνητισμό που με έχει κάνει χαζή και να γίνω έξυπνη και δυνατή. Και να κάνω μια νέα άρχη. Να κάνω σπουδές από την αρχή και να ανέβω πολύ πολύ ψηλά.. Κι όλοι να τρίβετε τα μάτια σας. Θα το πιστέψω ρε ότι αξίζω, θα ονειρευτώ ότι ανεβαίνω, και θα ανέβω. Ψηλά, πολύ ψηλά για να σας φτύνω, ψευτοφίλοι του σχολείου και καθηγητές του κώλου! Με ριμάξατε αλλά ζω ακόμα! Just watch me...