ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ένας είσαι και σε πολιορκούμε δύο, και οι δυο μας έχουμε μια χαρακτηριστική ελιά στο μάγουλο. Εγώ δεξιά, εκείνη αριστερά. Ωστόσο...χμ, εγώ αγαπώ άυτό που νομίζω πως είσαι. Εκείνη σε ξέρει, έστω και λίγο. Σε βλέπει πιο πολύ. Αξίζει άραγε να βασανίζομαι; Απλά θέλω πριν τα παρατήσω να σιγουρευτώ πως είσαι χειρότερος, τρεισχειρότερος από αυτό που φαντάζομαι. Δεν θέλω να χάνω άλλο χρόνο. Έχω μια υπέροχη ζωή, η οικογένειά μου με αγαπάει, οι φίλοι μου είναι και γαμώ τα παιδιά. Έχω τη μουσική μου και τη μελέτη μου, τα όνειρά μου για το μέλλον. Και κάπου εκεί, σε αυτό το κουβάρι από σκέψεις, τσουπ! Να'σαι κι εσύ. Θα φύγεις; Ή θα μείνεις; Πλέον περιμένω πώς και πώς να σε δω, να καταφέρω να κλέψω έστω ένα σου βλέμμα, να σου χαμογελάσω, να δεις πως υπάρχω και πως δεν είμαι και χάλια...Κάπως έτσι φαντάζομαι την αρχή μας. Μετά θα δουλέψουμε μαζί, θα βρισκόμαστε τα απογεύματα για δουλειά, θα κάνουμε παρέα...Πόσο το μισώ που η μορφή σου μπερδεύεται με τις σκέψεις μου για δουλειά! Πιο πολύ μισώ το γεγονός πως σε ξέρω τόσο λίγο, που κάποια βράδια με δυσκολία θυμάμαι το πρόσωπό σου.