ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Το χειρότερό μου είναι να νιώθω πως εξαιτίας μου κάποιος έχει παράπονα και στεναχωρήθηκε. Ξέρω όμως πως η συμπεριφορά μου είναι πολύ εντάξει και σχεδόν πάντα είμαι εκεί όταν κάποιος με χρειάζεται. Οι γονείς μου όμως μου προκαλούν ενοχές. Και πολύ περισσότερο ο ένας από τους δύο, λόγω δικών του ψυχολογικών προβλημάτων και συναισθηματικών διαταραχών. Περιμένουν από μένα να είμαι πάντα εκεί και θεωρούν πως πάντα εκείνοι έχουν τα σοβαρότερα προβλήματα ειδικά λόγω της ηλικίας τους. (Όχι και ότι παλιότερα δεν ίσχυε βέβαια..)Πάντα όταν τυχαίνει κάτι σε εκείνους, είναι το πιο σοβαρό. Και ας συμβαίνει πολύ συχνά αυτό. Ξέρω πια ότι εκείνοι έχουν το πρόβλημα, τόσα χρόνια έκανα φοβερό αγώνα, πάλεψα με τον εαυτό μου να φτάσω στο σημείο που είμαι σήμερα και να διαφοροποιηθώ από κείνους. Για πρώτη φορά προσπαθώ να υπερασπίζομαι τον εαυτό μου και τις επιλογές μου. Και τον διαφορετικό τρόπο που επέλεξα να ακολουθήσω στη ζωή μου. Εγώ διάλεξα την υγεία. Εκείνοι όμως δεν μπορούν να το καταλάβουν. Μέσα στον μη υγιή τρόπο σκέψης τους, δεν μπορούν να καταλάβουν ότι η αποστασιοποίηση από κάποια πράγματα, είναι θέμα επιβίωσης. Βάζουν πάντα μια δόση καταστροφολογίας σε ό,τι πρόβλημα τους παρουσιάζεται και το γεγονός ότι πια δεν το ανέχομαι και δεν το θέλω για την ζωή μου, το ερμηνεύουν ότι δεν αντέχω τις δυσκολίες της ζωής!!! Ενώ έχω παλέψει τόσο με τις δυσκολίες που αποκόμισα από τη δική τους στάση και έχτισα τον εαυτό μου από την αρχή, τελείως μόνη μου, εκείνοι δεν μπορούν να καταλάβουν ότι θέλω να απαλλαγώ από νοσηρές και τοξικές συμπεριφορές και καταστάσεις και όχι συγκεκριμένα από τα γεγονότα. Θέλω να έχω την υγεία μου και τη ζωή μου και επειδή δεν έχω επιλογή να φύγω από το σπίτι κυρίως λόγω οικονομικών θεμάτων, επηρεάζομαι άμεσα από τη συμπεριφορά τους, ακόμα κι αν προσπαθώ πολύ για το αντίθετο. Κάποιες στιγμές παρά στο σημείο που έχω φτάσει, οι ενοχές που μου προκαλούν για το ότι έπρεπε να τρέξω ακόμα περισσότερο στις δυσκολίες τους, με κάνουν να νιώθω ότι δε θα είμαι ποτέ ελεύθερη. Όταν μου λέει ας πούμε η μητέρα μου, αν δεν ήταν ο πατέρας σου θα με άφηνες παρατημένη και αν δεν υπήρχε τί θα έκανες και τέτοια, ειλικρινά δεν μπορώ για πολλές ώρες μετά να ηρεμήσω μέσα μου κι ας δείχνω ότι δεν έμεινα σε αυτά τα σχόλια. Νιώθω ταυτόχρονα θυμό και έναν κόμπο στο στομάχι. Και το χειρότερο ξέρετε ποιό είναι;;; Όχι οι άλλοι, γιατί πια έχω αποδεχτεί(ή τουλάχιστον σχεδόν) ότι είναι έτσι. Το χειρότερο βρίσκεται σε μένα. Που δεν μπορώ να γίνω αναίσθητη και όταν νιώθω ότι ο άλλος είναι δυσαρεστημένος ή στεναχωρημένος μαζί μου, οι ενοχές πιάνουν. Όχι στο ότι θα έπρεπε να έχω άλλη στάση από αυτή που είχα, γιατί ξέρω ότι αυτό μπορούσα και τέλος. Αλλά στο ότι τελικά μέσα μου νιώθω άσχημα....Επίσης κάτι που με ενοχλεί πολύ, είναι ότι αυτή τη στιγμή στη ζωή μου δεν έχω ένα υγιές πρότυπο να με στηρίζει.. Να παίρνω κουράγιο από κει. Τα αντιμετωπίζω όλα μόνη μου. Συν τις προσωπικές μου δυσκολίες σε όλα τα επίπεδα της ζωής μου. Είναι σαν να παλεύεις μόνος σου για να αποδείξεις ποιό είναι το υγιές,το αυτονόητο, πιστεύοντας όλοι οι άλλοι γύρω σου ότι εσύ δεν σκέφτεσαι σωστά! Δεν μπορώ να το εξηγήσω καλύτερα.. Και πρέπει να συνεχίσω... Και το κάνω... Αλλά κάτι τέτοιες στιγμές έστω κι αν μετά νιώθω καλύτερα, νιώθω εγκλωβισμένη και θυμωμένη. Έχει βρεθεί κάποιος σε αντίστοιχη θέση; Θα με βοηθούσαν πολύ οι συμβουλές σας.. Δεν θα ήθελα να μιλήσετε άσχημα για κανέναν. Ευχαριστώ..