Κάρβουνα

Τρίτη2/12

Πεθαίνειη Μαργαρίτα Καραπάνου. Μία μέρα πριντην προλαβαίνει το τραγικό ατύχημα τουηθοποιού Κωνσταντίνου Παπαχρόνη. Πληντου κρατικού καναλιού, στις τηλεοράσειςδεν αναφέρθηκε πουθενά ο θάνατός της.Η Μαργαρίτα Καραπάνου είναι μία από τιςμεγαλύτερες σύγχρονες Ελληνίδεςσυγγραφείς με βιβλία της μεταφρασμένασε δεκάδες χώρες, βραβεία και ένα έργοπου είναι σημείο αναφοράς για πολλούς.Θυμάμαι τις φωτογραφίες της ΑναστασίαςΒουτυροπούλου στο «CoverStory»(μια παλιά ιστορία). Ένα πλάσμα πανέξυπνο,που πέρασε πολλά. Κουρασμένο, αλλά ακραίααισιόδοξο. Τα μάτια προβολείς και πίσωο Λυκαβηττός. Για δύο μέρες παρακολουθούσαμεστα κανάλια αναλύσεις για το θάνατοΠαπαχρόνη, την κηδεία, τα πάντα. Ο θάνατοςενός νέου και ταλαντούχου ηθοποιούείναι όντως ένα θλιβερό γεγονός, όμωςη τηλεόραση οφείλει να ενημερώνει τουςτηλεθεατές με άλλα κριτήρια. Ή μήπωςδεν είναι έτσι;

Σάββατο6/12

Δεν έχουμεπάρει χαμπάρι από τίποτα και πίνουμεστο Γκάζι. Μη βιαστείτε να με κρίνετε,το 75% των Αθηναίων δεν ενημερώθηκε αμέσωςγια τα γεγονότα. Ο ταξιτζής που μαςγυρίζει στο κέντρο μπερδεύεται σταστενά και μας βγάζει στη μέση της Σταδίου.Όλα καίγονται, δακρυγόνα, ακούμε τονήχο των τζαμιών που σπάνε κάπου πιοπέρα. Παρ' όλα αυτά, η σημασία τηςπερασμένης εβδομάδας θα μας γίνεικατανοητή τις επόμενες μέρες.

Δευτέρα8/12

Κατά τομεσημέρι αρχίζει να βράζει η Ερμού. Τοδιαλύουμε γρήγορα. Κάτι τέτοιες στιγμέςο καθένας από μας πρέπει να είναι εκείπου πρέπει και όχι στη δουλειά. Το βράδυγίνεται η Μεγάλη Θυσία. Δεν έχει σημασίανα την κρίνουμε. Σημασία έχει ότι έγινε.Η διακυβέρνηση μιας χώρας είναι μιασυνεχής ισορροπία σε ένα πολύ λεπτόσκοινί. Για να μείνεις όρθιος πρέπει ναπιάνεσαι από όλα όσα σε περιτριγυρίζουν.Όταν δεν, τότε πέφτεις. Από τη Δευτέρατο βράδυ, ένα μεγάλο μέρος από όλουςεμάς κατάλαβε πόσο μόνος είναι.

Παρασκευή12/12

Κάνουμεμια βόλτα με τα πόδια μέχρι την Ομόνοια.Καμένα μαγαζιά, πριν λίγο είχε βρέξεικαι τα πεζοδρόμια ήταν γεμάτα από μιααηδιαστική γλίτσα, δεν μπορούσες νασταθείς όρθιος. Όλα τα φανάρια τηςτροχαίας σπασμένα και οι οδηγοί νατσακώνονται για το ποιος έχει προτεραιότητα.Μπήκαμε σε ένα κατάστημα. Ήταν τόσοάδειο που μας φάνηκε σχεδόν σαν αμαρτίαπου υπήρξαμε εκεί μέσα. Θυμήθηκα μιαεπίσκεψή μου στο Βελιγράδι, πριν δέκαχρόνια. Με πήγαιναν για φαγητό σε υπόγειαεστιατόρια και δεν περπάτησα στην πόληούτε για ένα λεπτό. Μετά κατάλαβα γιατί.Ανέβηκα με πολύ γρήγορο βήμα προς τοσπίτι. Η μεγάλη πόλη δεν έχει κανένανόημα προς το παρόν.

Κυριακή14/12

Πεθαίνειο σύζυγος της Αγγελικής Ηλιάδη. Γνωστόςάνθρωπος της νύχτας που δολοφονείταιεν ψυχρώ, μπροστά στη γυναίκα του. Σεσυγκεκριμένο τηλεοπτικό κανάλι αφιερώνουνμισό, αν όχι και περισσότερο χρόνο στοθάνατο του ανθρώπου αυτού από το χρόνοπου αφιερώνουν ίσως στο πιο σοβαρό θέμαπου συνέβηκε στην Ελλάδα τα τελευταίαχρόνια. Στην οθόνη η πρώην σύζυγος τουκυρίου (η οποία είναι καθημερινό θέμαστο συγκεκριμένο δελτίο ειδήσεων με ταδιάφορα νάζια της) βρίσκεται σε νευρικήκρίση αφότου έμαθε τα κακά μαντάτα. Οιδύο συντάκτες του καναλιού την υποβαστάζουνκαι ο κάμεραμαν της κάνει κοντινά πλάνα.Εννοείται πως οι συγκεκριμένοιεπαγγελματίες ξενύχτησαν έξω από τονοσοκομείο για να μας μεταδώσουν καιτην τελευταία λεπτομέρεια για τηδολοφονία. Όλα αυτά παρεμβάλλονται σεπλάνα αρχείου με τη νυν σύντροφό του νατραγουδάει λαμπερή και πανέμορφη σταμπουζούκια. Όποιος παρακολουθεί κοντεύεινα τρελαθεί από την παράνοια.

Τρίτη16/12

Κατεβαίνωστο Σύνταγμα. Έχω προλάβει να δω τοδικηγόρο υπεράσπισης του κατηγορούμενουαστυνομικού να μιλά στον Νίκο Χατζηνικολάουσε χθεσινή εκπομπή. Κοιτώντας τις φλέβεςστα μέτωπά τους να ξεχωρίζουν από τηνένταση, ακούγοντας τις φωνές, τιςδιαφωνίες, την πίστη στο Θεό (!), απόρησαποιος φταίει. Το άγριο ζώο που κατασπαράζειτους θεατές του τσίρκου ή ο θηριοδαμαστήςκαι ο διευθυντής του τσίρκου που το‘φεραν εδώ μπροστά μας; Στην πλατεία οκαλός μας δήμαρχος επανέφερε την τάξη,φροντίζοντας για το καρουζέλ, το νέοχριστουγεννιάτικο δέντρο, όλα να γίνουνaccordingtoplanαυτές τις γιορτές. Εγώ έχω αφήσει ταυλικά για τα χριστουγεννιάτικα γλυκάκαι τις γαλοπούλες να σαπίζουν. Μα τινόημα έχουν όλα αυτά όταν είμαστε τόσομόνοι; Όσο γυρίζει αυτό το καρουζέλ τόσοπιο βαθιά θαμμένοι είμαστε στο σκατόπου εμείς οι ίδιοι αφήσαμε να δημιουργηθεί.Θα αλλάξω διαδρομή να μην έρχομαι απότην πλατεία Συντάγματος στη δουλειά,δεν θέλω να ξέρω για κανένα καρουζέλ.

ΥΓ.: Μπορείμέχρι να δημοσιευτεί αυτό το κείμενονα έχουν καταλαγιάσει όλα και να καθόμαστεόντως όλοι στο καρουσέλ και να γιορτάζουμε(doubtful).Ελπίζω πάντως πως κι αν ακόμα πάνε καλάνα μείνει κάτι απ' όλο αυτό, να κάνουμεκάτι με όλα όσα ζήσαμε. Ανεπιστρέψουμε στο θρήνο της Μαλιωτάκηθα είναι ήττα.