ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Χρόνια πριν, ήμουν ένας νέος φοιτητής. Οι φίλοι μου, με καταπίεζαν λεκτικά, κι ας μην το καταλάβαιναν. Η λεκτική βία είναι η χειρότερη. Και το κακό είναι οτι πολλές φορές δεν την καταλαβαίνουν αυτοί που την ασκούν. Έκραζαν π.χ. τους "πουστηδες" (όπως χαρακτηριστικά αποκαλούν το 10% του παγκόσμιου πληθυσμού ανεξαιρέτως) και δεν καταλάβαιναν οτι εκείνη τη στιγμή προσέβαλαν με το χειρότερο τρόπο τον φίλο τους. Απλώς δεν το καταλάβαιναν. Αφού ο φίλος τους δεν μοιάζει με "πούστη". Αφού ο φίλος τους είναι ένας ψηλός αθλητικός μουσάτος και δε φοράει κραγιόν, αρα δεν είναι γκέι (τι γελοία σκέψη!). Το ανεχόμουν για χρόνια. Και έλεγα, "αφού έτσι ειναι η κατάσταση".Ξέρετε κάτι; Δεν είναι έτσι! Αποφάσισα λοιπόν να διώξω οποιονδήποτε ομοφοβικό από τη ζωή μου. Μακριά απο μένα αυτοί. Με κατέστρεφαν αργά αργά για χρόνια. Και αποφάσισα να γνωρίσω κόσμο που μου μοιάζει. Έπιασα φιλία με μία κοπέλα, bisexual. Και τώρα δείτε πως άλλαξαν όλα:Πριν από δύο χρόνια σκεφτόμουν "πως θα βρω μία κοπέλα για να ρίξω στάχτη στα μάτια των φίλων μου". Τώρα σκέφτομαι, "πως θα βρω έναν άνθρωπο που να με αγαπάει"Ακόμα και στους γονείς μου δεν πάω συχνά. Ξέρετε, είπα πως θα ξεκόψω από οτιδήποτε ομοφοβικό. Και αυτοί είναι ένας από τους λόγους που πονούσα. Και γράφω με δάκρυα στα μάτια. Γιατί ΜΕ ΑΓΑΠΑΝΕ. Γιατί ΤΟΥΣ ΑΓΑΠΑΩ. Και γιατί δεν θα καταλάβουν ποτέ για ποιο λόγο με χάνουν σιγά σιγά και γιατί εξαφανίζεται από τη ζωή τους ο αγαπημένος τους γιος. Πάντα υπάρχει λόγος όμως. Κρυμμένος. Σαν τις μπουνιές που κρύβονται κάτω από τα λόγια. Και έτρωγα αυτές τις μπουνιές για χρόνια. Όχι πλέον. Τουλάχιστον θα τρώω λιγότερες. Ξέρετε, θα τρώω μόνο από την κοινωνία, όχι από "φιλους" και "οικογένεια".Κάποτε είχα διαβάσει εδώ: "Life begins when you accept your fate." Δεν ξέρω αν έχω αποδεχθεί πλήρως τη μοίρα μου, αλλά το παλεύω. Κάτι αλλάζει μέσα μου. Και το βλέπω. Και χαίρομαι περισσότερο από όσο λυπάμαι. Και νιώθω πιο απελευθερωμένος από ποτέ. Αυτή είναι η ζωή μου. Και χαίρομαι...