ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

να είσαι τόσο πολύ στον κόσμο σου; Γιατί να φέρεσαι συνέχεια σαν παιδί; Γιατί να πρέπει να καλύπτω πάντα εγώ την απόσταση στον τρόπο σκέψης σου κι εσύ ποτέ στον δικό μου; Πότε θα συμβαδίσουμε εμείς οι δυο; Μερικές φορές , όταν βλέπω το πόσο πολύ διαφέρουμε, νιώθω οτι χάνω τον χρόνο μου άσκοπα. Αφού δεν μπορείς να εκφραστείς. Δεν μπορείς να δείξεις οτι νοιάζεσαι. Δεν είσαι καλός σ΄αυτά λες. Κι όμως μένεις ακόμα. Και με κάνεις να γελάω με τα άκυρα σου. Και εγώ τα ξεχνάω όλα και φτου κι απ την αρχή. Γιατί έτσι κι αλλιώς , δεν είσαι εδώ. Ούτε εγώ εκεί. Οπότε δεν έχει σημασία πόσες ευκαιρίες θα σου δώσω. Στις δίνω όλες. Αν ήμασταν όμως αντικριστά ο ένας στον άλλον, αν τόσα χρόνια που σε ζω μέσα από ένα πληκτρολόγιο, σε ζούσα στην πραγματικότητα,θα με είχες χάσει πολύ νωρίτερα από ό,τι έχω αντέξει. Πόσο εύκολα θα ήμασταν φίλοι εμείς οι δυο αν γνωριζόμασταν κανονικά; Μου φαίνεται απίθανο. Πόσο μάλλον να ήμασταν και κάτι παραπάνω. Αφού δεν είμαι αυτό που θες ούτε είσαι αυτό που θέλω. Αλλά μερικές φορές νομίζω οτι με θες. Και νομίζω πως σε θέλω.