1.1.2014 | 21:06
Μια φορά και ένα μωρό.
Μια καλή μου φίλη είναι έγκυος. Είναι 18 χρόνων και δεν ξέρει τι να κάνει. Το αγόρι της έχει πάρει την απόφαση να μείνει αμέτοχος σε όλο αυτό. Όντας λίγα χρόνια μεγαλύτερη της μου ζήτησε μια πιο ώριμη γνώμη.Δεν ξέρω,όμως,τι να της πω. Από τη μια, ανατριχιάζω στην σκέψη και μόνο μιας ενδεχόμενης έκτρωσης. Από την άλλη,καταλαβαίνω τους ενδοιασμούς της. Δεν θέλω σε καμιά περίπτωση να την ωθήσω στο να ρίξει το παιδί,δεν θέλω όμως ούτε να φτάσει στο σημείο να μετανίωσει που το κρατησε.Και μετά σκέφτομαι,γιατί να το μετανιώσει; Γνώριζω πολλες κοπέλες που έκαναν παιδια νώρις στην εφηβεια τους και δεν το έχουν μετανίωσει λεπτο. Ένα μωράκι! Θα ήταν όμορφο να έχουμε ένα μωράκι. Όμως,όσο και να την βοηθησω να το μεγαλώσει,αυτή θα αντιμέτωπισει τις μεγαλύτερες δυσκολίες. Όποιος μπορεί ας μου πει μια άποψη. Τι πρέπει να της πω; Τι θα κάνατε στη θέση μου;
