Σε ευχαριστώ...και εγώ πονο.. ξαναδιαβαζοντας το μονογραμμα ερχονται ασταματητα δακρυα και μια αισιοδοξια απο το βαθος, σα φως, σαν να σκαλιζεις το μεσα και να βρισκεις τα κομματια του εαυτου σου τα αληθινα.
4.1.2014 | 22:01
"το λουλούδι αυτό της καταιγίδας..."
Δοκιμάσαμε,αγαπηθήκαμε. Αδιέξοδα μάταιο. Το καταλαβάμε και επιστρέψαμε σε αυτό που ήμασταν πριν. Μετά προδοσία, "ημιτέλεια". Αισθήματα μόνο δικά μου. Μήπως είναι αργά;; Είχε και έχει ακόμα το μεγαλύτερο ρόλο στη ζωή μου...Και είναι η μεγαλύτερη αγάπη που νοιώθω...Το σ'αγαπώ το ακούω σύχνα, σχεδόν όσο συχνά βγαίνει και απ' τα χείλη τα δικά μου...Πότε θα έρθει η επόμενη μέρα;;; Πότε βγαίνει ο ήλιος;;Θέλω χαμόγελα....βαρέθηκα την κενότητα της μοναξιάς και της κατάθλιψης.Να μ'αρέσει που ζω..."...και μ' ακούς της αγάπης/ δε γίνεται να ανθίσει αλλιώς μ' ακούς; / σ' άλλη γη, σ' άλλο αστέρι.." Θα σε αγαπάω πάντα
1
