ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

βλέπεις, ο πόνος νίκησε πάλι.Εκεί που νομίζα πως φτιάχνουν τα πράγματα. Που είχα την αίσθηση ότι η ζωή ξεκινάει πάλι να μπαίνει σε ένα ρυθμό. Εκεί που ένοιωθα την κατάθλιψη να με εγκαταλείπει και να αρχίζει η χαρά και η ζωή να με φλερτάρει, τότε είναι που έχασα για άλλη μια φορά.Γίνονται πάλι όλα σκατά. Η κατηφόρα αυτή τη φορά είναι μεγαλύτερη. Και δεν ξέρω αν έχει μείνει σόλα στα παπούτσια για να φρενάρω. Προς Θεού δεν σκέφτομαι παρανοϊκά, τις ξεπέρασα τις τάσεις και δε με τρομάζουν πια. Αλλά είναι που βαρέθηκα να είμαι χαμηλά. Κουράστηκα να ανεβαίνω και λίγο πριν φτάσω στο ίσιωμα να ξανακατρακυλάω. Είναι πολύ δύσκολο..Ο λαός λέει να μην τα παρατάμε και να παλεύουμε μέχρι το τέλος. Αλλά ποιο το νόημα στο φινάλε; όταν πρέπει να παλεύουμε για κάτι που μοιάζει τόσο μακρυνό. Κάτι που παλιά ήταν μέσα μου. Ήταν γύρω μου. Ήμουν εγώ... Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί να είμαι από αυτούς. Πάντα ήθελα να ήμουν ένας από τους άλλους. Ένας από εκείνους που δεν τους νοιάζει τίποτα. Που δεν αγχώνονται, που δε φοβούνται. Που αρπάζουν τη ζωή από τα μαλλιά και δε λογαριάζουν ούτε τρίτους, ούτε συνέπειες. Το προσπάθησα, αλλά δεν τα κατάφερα. Μόνο χειρότερος άνθρωπος κατάφερα να γίνω. Τόσες αμαρτίες. Τόσα λάθη. Τόσες κακίες. Πόσα έκανα για να περάσω στην άλλη μεριά... Δεν άξιζε τελικά. Καλύτερα να είμαι από αυτούς που γυρνάω το μάγουλο, παρά από εκείνους που ψάχνουν απεγνωσμένα να βρουν ένα γυρισμένο. Δε με νοιάζει πως με βλέπουν. Το έχω συνηθίσει πια. Είμαι ο άρρωστος. Ο τρελός.Τουλάχιστον οι παλιοί θυμούνται και σέβονται. Οι καινούργιοι δε πειράζει. Χαλάλι... Νικόλας