ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κι εκεί που είπα να πέσω για ύπνο, πάλι άρχισα να σκέφτομαι ατελείωτα, και με έβγαλε η σκέψη κάπου που δεν το περίμενα."Ερωτευόμαστε" και "αγαπάμε". Συμβαίνει.Όμως, ερωτευόμαστε και αγαπάμε και θέλουμε κάποιον, επειδή είναι αυτός που είναι, ή επειδή μας προκαλεί αυτά τα συναισθήματα; Αρχίζω να πιστεύω πως είμαστε ερωτευμένοι με αυτό που μας προκαλεί κάποιος, και όχι με τον άνθρωπο.. Είναι τότε τίμιο να λέμε σε κάποιον "σ'αγαπώ";Θυμάμαι τον "πρώτο μου έρωτα". Αφού πλέον τον έχω ξεπεράσει εντελώς, και είμαι σε θέση να κρίνω αντικειμενικά την τότε κατάσταση, έχω να πώ αυτό: δεν τον εκτίμησα ποτέ πραγματικά ως άνθρωπο. Δεν ήταν ποτέ κάποιος που ήθελα δίπλα μου. Απλώς, με έκανε να νιώσω κάτι.. Και αυτό το κάτι ήταν απλώς πολύ έντονο. Και αυτό το τόσο έντονο συναίσθημα με έκανε να τον θέλω κολασμένα...Τώρα είμαι με έναν άλλον άνθρωπο. Όμως τώρα έχω αμφιβολίες για τα συναισθήματά μου, ίσως γιατί έχω την τάση να τα συγκρίνω με προηγούμενα συναισθήματα. Κακώς. Υπάρχει μια μεγάλη διαφορά στον "τότε έρωτα" και στον τώρα. Τώρα, θέλω εκείνον. Τώρα είμαι μαζί με έναν άνθρωπο, γιατί θέλω αυτόν τον άνθρωπο. Κάποιες φορές, ίσως τις περισσότερες, ή ίσως σχεδόν πάντα, δεν νιώθω αυτό που λένε "παθιασμένο έρωτα". Δεν είμαι καν σίγουρη για το αν τον αγαπώ!Όμως είναι περίεργο και δύσκολο να το περιγράψω... Θέλω να είναι πάντα καλά, θέλω να ξέρω οτι είναι χαρούμενος, αλλά όχι μόνο αυτό. Θέλω να επιδιώκω να τον κάνω χαρούμενο! Θέλω να ξέρω πως τον κάνω πραγματικά ευτυχισμένο, και θέλω να κάνω τα πάντα για εκείνον. Μόνο για εκείνον, όχι για μένα.. Εγώ για κάποιο λόγο νιώθω.. πλήρης! Εκτιμώ εκείνον, σέβομαι εκείνον, θέλω εκείνον δίπλα μου, γιατί είναι αυτός που είναι!Και θέλω να τα δώσω όλα σε εκείνον! Δεν ξέρω τί είναι αυτό, ίσως να είναι αγάπη και να μήν το ξέρω, ίσως και όχι...Πάντως είμαι καλύτερα απο πρίν...