ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πώς αλλάζουν έτσι τα πράγματα? Από την μια στιγμή στην άλλη! Είναι θέμα μερικών δευτερολέπτων να καταλάβεις πως είσαι μόνος! Και καλά θα ήταν να είσαι μόνος, δηλαδή εσύ και ο εαυτός σου! Όταν είσαι εσύ και ο εαυτός κάποιου άλλου? Όταν νιώθεις τόσο πολύ τα συναισθήματά του και τις ανάγκες του, αλλά δεν μπορείς να βρεις καμία λύση? Όταν συνειδητοποιείς ότι ενώ θέλεις να βοηθήσεις και να δώσεις ακόμα και την ψυχή σου για εκείνον τον άνθρωπο και τελικά δεν καταφέρνεις ούτε καν να τον πείσεις πώς προσπαθείς? Μάλλον προσπαθείς με λάθος τρόπους! Μάλλον δεν αισθάνεσαι όπως εκείνος και ας νομίζεις πως μπορείς! Μάλλον πίστεψες στον εαυτό σου υπέρ του δέοντος! Ή μάλλον απλά απέτυχες και δεν υπάρχει ελπίδα.Και όταν μέσα σε αυτό το μικρό χρονικό διάστημα σου περνάνε από το μυαλό στιγμές, σαν flash back κάποιας ταινίας, της δικής σου ταινίας, της δικής σου ζωής και βλέπεις πως σε όλες τις άσχημες στιγμές ήσουν παρών? Ήσουν παρών !! Και είτε περιέπλεκες τις καταστάσεις με τον περίεργο τρόπο σκέψης σου, είτε δεν συνειδητοποιούσες τα λάθη σου, είτε πάλευες με τον εαυτό σου και τους άλλους ταυτόχρονα, είτε δεν ήξερες τι θέλεις και από ποιον και παρόλα αυτά απαιτούσες, είτε απλά κοιτούσες. Σβήνω, γράφω…Δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω και σε ποιον! Σαν να κάθομαι να αγναντεύω την καταστροφή μου. Σαν να βλέπω έναν άνθρωπο μέσα στα κύματα να φωνάζει βοήθεια και να στέκομαι στην άκρη του βράχου θέλοντας να πέσω όμως στέκομαι και κοιτάω. Δεν φοβάμαι να πέσω! Δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω, παγώνω. Νευριάζω, γιατί να είναι εκεί? Είμαι και εγώ εκεί μαζί. Είμαι μέσα του και δεν το ξέρει. Αν φταίω εγώ, αν το έκανα εγώ να τον ρίξω πιο μέσα, τώρα τι? Πώς θα τον σώσω? Ξέρω κολύμπι. Ή μήπως όχι. Και γιατί δεν υπάρχει ναυαγοσώστης? Και γιατί δεν είμαι εγώ ο ναυαγοσώστης? Είναι στιγμές που ξέρεις πως κάνει λάθος, το βλέπεις, αλλά δεν ξέρεις ποιο είναι αυτό. Δεν αναγνωρίζεις τον εαυτό σου, πόσο μάλλον τα λάθη σου. Δεν βλέπω καθαρά. Γυρνάω πίσω και υπάρχει ομίχλη. Δεν καταλαβαίνω πως οδήγησα τα πράγματα εδώ, δεν ξέρω τι το τόσο κακό, καθοριστικό έκανα. Πάντως ακόμα μου ζητούν βοήθεια που ίσως είμαι ανίκανη να δώσω. Όχι επειδή δεν θέλω, όχι επειδή είμαι μικρή, όχι επειδή δεν καταλαβαίνω. Επειδή έτσι. Αυτό θα έλεγα αν ήμουν στο νήπειο. Μακάρι να ήμουν ! Εκεί αν έκανα λάθη συγχωρούνταν.. ή τουλάχιστον δεν τα καταλάβαινα, ή ήταν πιο αθώα? Τουλάχιστον είχα καθαρή συνείδηση και δεν ένιωθα βάρος. Απολάμβανα την προσοχή. Τώρα απολαμβάνω τις τύψεις μου.Υποτίθεται πως ο άνθρωπος που αγαπάς πιο πολύ από την ζωή σου είναι περήφανος για σενα και σε καμαρώνει. Γιατί???? Αφού εγώ φταίω. Κάτι έχω κάνει λάθος, δεν εξηγείται, δεν είναι τυχαίο. Ήμουν πάντα εκεί να συγχίζω, να προσβάλω να φωνάζω, να αντιμιλάω, να κλαίω, να ακούω, να μην υποστηρίζω με το σωστό τρόπο! Και όμως ο μόνος λόγος που θα έπρεπε να είναι περήφανος είναι για την ατελείωτη αγάπη που του έχεις. Που θα θυσίαζες για εκείνον χαμόγελα, δάκρυα, στιγμές, τη ζωή σου. Το μόνο που ήθελα είναι να είμαι πρότυπο κόρης. Χέστηκα για τον τίτλο, δεν τον θέλω για μένα. Ήθελα να είμαι κόρη, μάνα, φίλη, αδερφή, οτιδήποτε. Για τον μόνο άνθρωπο που έχω γνωρίζει στη ζωή μου που αξίζει όσο δεν μπορώ να περιγράψω με λέξεις και χρειάζεται αγάπη, φροντίδα, στοργή, κατανόηση, υπομονή, ένα στήριγμα . Δεν ξέρω τι έχω από όλα αυτά. Ίσως τελικά να είμαι ανάξια, ή να είμαι λίγη μπροστά σου. Το μόνο που ήθελα να είμαι ο άγγελός σου. Συγγνώμη, δεν τα κατάφερα. Πονάω, αλλά έχω χαθεί. Συγγνώμη μανούλα!