Μιας και τα πάνε τόσο καλά στις ερωτικές κωμωδίες με θέμα το διαζύγιο (Πώς να χωρίσετε σε 10 μέρες), ο Μακόναχι και η Χάντσον σκέφτηκαν να το επαναλάβουν σε ένα πιο καλοκαιρινό περιβάλλον, να κάνουν τα μπάνια τους και να πληρωθούν αδρά, γυρίζοντας μια ισχνή περιπέτεια με κυνηγητό και ερωτισμό, αλά παλαιά. Η αλήθεια είναι πως κατά κάποιον τρόπο, εκτός από καλοδιατηρημένα σώματα και φωτογένεια παραλίας, έχουν χημεία, ακόμη κι αν και τα δύο κινηματογραφικά οχήματα που διάλεξαν να την εφαρμόσουν δεν κατάφεραν να καταλήξουν σε ένα ασφαλές συμπέρασμα, ούτε για το σύγχρονο χαρακτήρα των σχέσεων που διατρέχει τις ταινίες αυτές ούτε και για την ιστορία που κλήθηκαν να υπηρετήσουν.

Βέβαια, οι ρομαντικές κομεντί συνήθως δεν βγάζουν νόημα, καθώς επίσης και η χημεία μεταξύ δύο ανθρώπων είναι πράγμα μαγικό και, όπως και η κωμωδία per se, δεν αναλύεται. Είναι σαν την ανατομία: Και ο βάτραχος πεθαίνει, και κανείς δεν γελάει στο τέλος, άρα γιατί να την παιδεύεις; Στην ταινία του Τέναντ, οι δυο τους τα βρίσκουν στο σεξ, αλλά η Χάντσον δεν αντέχει άλλο τον τυχοδιωκτισμό και το αφόρητο χύμα του συζύγου της, ο οποίος ακόμη και στη διαδικασία του διαζυγίου δεν είναι στην ώρα του. Το κοινό τους ενδιαφέρον είναι το κυνήγι θησαυρού. Οκτώ χρόνια νωρίτερα, είχαν γίνει εξώφυλλο στο «National Geographic» για την ανακάλυψη σπάνιων ευρημάτων και τώρα βρίσκονται στα όρια του οριστικού χωρισμού και της χρεοκοπίας. Ξαφνικά η προοπτική της ανακάλυψης της περίφημης Προίκας της Βασίλισσας, ενός αμύθητης αξίας φορτίου που πιστεύεται πως είναι στον πάτο του πελάγους ανοιχτά του Κι Γουέστ της Φλόριντα, είναι πολύ κοντά στις δυνατότητές τους και με τη βοήθεια ενός ζάπλουτου και της χαζής κόρης του, τον κυνηγάνε, ενώ την ίδια στιγμή τους καταδιώκουν κακοί και επιτήδειοι.

Το ντεκόρ είναι εξωτικό και θυμίζει αντίστοιχες περιπέτειες άλλων δεκαετιών, με μια δόση από Τρίο Στούτζες και τα απανωτά Road To... με τους Κρόσμπι, Χόουπ και Λαμούρ. Αν η ταινία ήταν καθαρόαιμη κωμωδία και δεν ερωτοτροπούσε με τα ζευγαρώματα και τα απωθημένα ενός ζευγαριού που μαζί δεν κάνει και χώρια δεν μπορεί, τότε θα βρισκόταν σίγουρα κοντύτερα στο πραγματικό υλικό της. Τώρα μοιάζει πολύ με το ιστορικό μπάχαλο του Νίκολας ΚέιτζΣτα Ίχνη του Χαμένου Θησαυρού, αλλά με μαγιό και μαύρισμα.