ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

1 μήνα μετά μ έναν εαυτό σε αναστήλωση, με μια οικογένεια παρούσα για πρώτη φορα, με αρκετές περιπλανήσεις, διαψευσεις, κλαματα και χάρες ξανακούω το "τραγούδι μας" και τ όνομα σου...Ήταν η πρώτη φορά στα2 χρόνια που τραβιόμαστε που προσπάθησα να καταρρεύσω...σαν να έπεσα στην δίνη από συνήθεια και όχι από συναίσθημα...και σαν να ξαναπάτησα έδαφος λίγο πιο γερά! Μακάρι να μπορούσε ν ανοίξει η γη και να σε καταπιεί, να έβαζα μια ταμπέλα στο μυαλό μου "απολεσθέν επ αόριστον¨" και να σταματούσα την αναζήτηση. Αισθάνθηκα σαν πλαστελίνη πάλι όταν έμαθα ότι σήμερα το βράδυ θα είσαι εκεί που θα ήθελα πολύ να είμαι κ εξαιτίας της παρουσίας σου δεν μπόρεσα να πάω. Και σε καταράστηκα τόσο βαθιά και δεν ντρέπομαι που το παραδέχομαι...Ελπίζω να εμποτιστώ με την ιδέα ότι η ύπαρξη σου δεν προϋποθέτει την δική μου ευημερία...και ότι θα υπάρξουν μέρες που θα βρεθώ ξανά μπροστα στο ίδιο ανάχωμα της παρουσίας σου ή του ακούσματος των νέων σου. όσο ευκαταφρόνητο και ν ακούγεται δεν ελπίζω να είσαι καλά...σαφώς και η κρίση μου πάνω σε ότι αφορά το «εμείς στο τότε» είναι αποφατική μιας και έχω επιστρατεύσει όλες τις άμυνες μου...Ξέρεις μέχρι πρότινος η ελπίδα του να είσαι καλά ήταν συνυφασμένη με την ελπίδα του να είμαστε μαζί...πόσο λανθάνοντας μηχανισμός σκέψης! Στο μόνο που ποντάρω είναι στο αύριο και στο μεθαύριο και στο τέχνασμα τους να επουλώνουν και να ξεθωριάζουν παλιές ιστορίες…Μα τον τουτατη θα κρατώ τα αυτιά μου κλειστά στις δίκες σου σειρήνες…για τώρα και μονό ομολογώ πως δεν θέλω να σε ξαναδώ ποτέ παρ ότι ξέρω ότι τα ποτέ με διαψεύδουν…καλή ζωή «φιλέ μου». Καλή ζωή!