ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Να μην ξεχάσω Πόσο δύσκολα ήταν αυτά τα 2 και χρόνια που πελαγοδρομούσα χωρίς εισόδημα ανοιγοκλείνοντας τα ημέηλ να δω κενές απαντήσεις σε θέσεις εργασίας που συντηρούσαν την ανεργία μου.Πόσο δύσκολα ήταν όταν παρίστανα τον εργαζόμενο σε γνωστούς, αγνώστους, συγγενείς και φίλους χωρίς να χω τελειώσει τη δραματική και χωρίς να κάνω θέμα τη δραματικότητα της όλης κατάστασης.Πόσο δύσκολο είναι που σε βλέπουν στο δρόμο παλιοί συνάδελφοι. Σου χτυπάνε φιλικά την πλάτη και σου λένε, μη στενοχωριέσαι ενώ από μέσα τους σκέφτονται ακόμα άνεργος είναι το ρεμάλι και σε κοιτάνε με ένα βλέμμα υποτιμητικό . Ποσό δύσκολο ήταν όταν μια κλήση από τηλέφωνο 210………. Με έκανε να ψαχουλεύω για χαρτί και μολυβί σα τον ηρωινομανή της Σολωμού που τρεμάμενος προσπαθεί να κρατήσει το φιξάκι που θα τον φέρει σε ένα άλλο κόσμο έξω από τη στέρηση του.Ποσό δύσκολο ήταν όταν έφευγα από το σπίτι παριστάνοντας ότι κάπου έχω να πάω και έκανα γύρους από δω και από κει σε πάρκα σε εκθέσεις σε άθλιες αναλύσεις σε διαλέξεις. Ποσό δύσκολο ήταν να αναλώνομαι σε καφέδες φρένο καπουτσίνο του 1,30 από τα αθλία ταχυφαγεία. με τις ματιές των δύστυχων εργαζομένων τους να μου υπενθυμίζουν την ευτυχή εντός εισαγωγικών τους κατάληξη.Ποσό δύσκολο ήταν να πηγαίνω στον ΟΑΕ Δ και να βλέπω 55αρηδες 60αρηδες που το κενό τους βλέμμα μου θυμίζει ποσό τυχερός είσαι που μπορείς ακόμα να φύγεις έξω.Πόσο δύσκολο ήταν να την κοιτάω στα μάτια και αυτή όλο με μια αγκαλιά γεμάτη φιλία να μου λέει δεν πειράζει εγώ είμαι εδώ, είτε έτσι είτε αλλιώς.Πόσο δύσκολο είναι να τα ξεχάσω όλα αυτά αύριο που ξυπνάω και υπογράφω με τη νέα μου εργασία!