ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Η ξαδερφουλα μας εχει στραβισμο.....το ενα της ματακι αληθωριζε και ετσι έπειτα απο πολλές εξετασεις γιατρό κατέληξαν σε συμπέρασμα να της κανουν εγχείρηση στην Αθήνα...έρχεται λοιπόν αυτη μερα ώσπου κατι δεν παει καλα....φτάνοντας στην Αθήνα οι γιατροί δεν την άφησαν να κανει την εγχείρηση...εγω πηγαινοντας στο σαλόνι του σπιτιού μου ακουω τον αδερφο μου να μου λέει..."η στελιτσα εχει μαλλον καρκίνο"...έμεινα να τον κοιτάω και να με κοιτάει...οι επόμενες δυο ημέρες ηταν οι πιο βασανιστικές μερες της ζωής μου...διαγνώστηκε με κακοήθη όγκο στην γέφυρα του εγκέφαλου(σημειο που δεν εγχειρεται) η επόμενη μερα ηταν πως να σας το πω σαν ένας εφιάλτης...νιωθαμε όλοι μας ανήμποροι και απεγνωσμενοι και η οικογένεια της έψαχνε μανιωδώς να βρει μια λυση...με τα πολλα αποφάσισαν να φύγουν για Λονδίνο μιας και υπήρχε η οικονομική δυνατό τα...ετσι λοιπόν πέρασε ένας χρόνος στο Λονδίνο...η αδερφές της έμειναν εδω και που και που ανέβαιναν πανω...η κατάσταση της στελλας έδειχνε να βελτιώνεται όλο και περισσοτερο αφου το ματακι της είχε φτιάξει και πλέον έβλεπες ενα αλλο κοριτσακι που δεν ειχα γνωρίσει ποτε..ζωντανό παιχνιδιαρικο και ποτε τοσο βαριεστημενο οσο έδειχνε...με τα πολλα παιρνει ένας χρόνος και μένουν μονο κάποιες χημειοθεραπείες για να εξοντωσουν ακομη και ακομα αυτο το μικρο υπουλο κακο που ηταν μεσα στο κεφαλακι της...μετα απο λιγο καιρο μάθαινα με οτι κατι δεν πηγαινε καλα με την υγεια της...έρχονται η μερες που ανοίγω την πόρτα και βλέπω τον μπαμπα μου ναΚάθεται στο μηχανάκι και να κοιτάζει τον τοίχο..τον ρωτάω τι εχεις και μου λέει οτι η στελιτσα δεν ειναι καλα και οτι θα γυρίσουν εδω(πραγμα που σημαινει οι δενΥπήρχε σωτηρία για να γιατρεύει..πηγα στο μπάνιο και έκλαιγα και ένιωθα οτι κατι τέτοιο δενΜπορουσε να συμβαίνει..έρχονται οι μερες και περιμέναμε την στελιτσα ολα τα ξαδέρφια και επειδη ηταν Κυριακή και τα μαγαζια κλειστα πηγα σε ενα σουπερ μάρκετ και της πήραμε παρα πολλα παιχνίδια και τους περίμεναμε στο σπίτι τους...ο Μπαμπας μου θα πηγαινε να τις παρει απο το αεροδρόμιο..ανοίγει η πόρτα βλέπω το μπαμπα μοθ να την κραταει και το σωματακι της να κρέμεται..την πλησιάζω διαστακτικα και είχε ενα σωλήνα κι περασμένο την μύτη για να καταπίνει..τα ματια της ηταν σχέδιο κλειστα και προς αλη κατεύθυνση το καθένα..φοβηθηκα να την φιλησω.την παμε μεσα και γω πηγα στην τουαλέτα και προσπάθησα να φανώ πιο δυνατη απο ποτε..πηγα μεσα και της έδειχνα τα παιχνίδια και έπεισα μαζι της παρόλο που δεν μπορουσε να μιλήσει..ο όγκος είχε πιασει νωτιαίο μυελό και ετσι ηταν ανυμπορο το κοριτσακι μας..σαν μαριονετα...μετα απο μια εβδομάδα μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο όπου και άφησε την ψυχούλα της μετα απο πολλές μερες σε κόμμα...η κηδεία ηταν η χειροτερη και ταυτόχρονα πιο γαλήνια μερα της ζωής μου...μολις την έφεραν μεσα στο σπίτι όλοι χειροκροτούσαν..ηταν τοσο θλιβερό..μεσα στο άσπρο της κουτακι φαινόταν απο πανω που ηταν διάφανες και φορούσε άσπρο φορέματα άσπρο στεφανακι και άσπρη ανθοδέσμη στα χεράκια της..σαν πορσελάνη..σαν αληθινός άγγελος...το κλίμαΗταν βαρυ καθώς όλη τη νύχτα την πέρασαμα άγρυπνοι διπλα της το πρωι ο πατερας την νανουριζε με τον ήχο του τεαγπυδιου "η μικρη νεφελη" και η σιωπή που υπήρχε εκείνη την στιγμη ηταν πραγματικα εντυπωσιακή..πολλές φορές πηγε το μυαλο μου να την πάρω φωτογραφία γιατι ηταν τοσο ομορφη..όπως οταν βλέπεις κατι τοσο όμορφο που θες να το βγάλεις φωτογραφία ετσι..τωρα καθε πρωι μετα απο δυο χρονια την βλέπω διπλα μου οταν ξύπναω σε μια φωτογραφία στο κομοδίνο...αντε και σε κανενα γλυκο ονειρο...