ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μου λέγανε πως ο χωρισμός είναι σαν ένας μικρός θάνατος. "Ούτε καν", έλεγα πάντα γελώντας. Πώς τα κατάφερνα κι έβγαινα πάντα αλώβητη; "Μάλλον δεν ερωτεύτηκες ποτέ αληθινά", μου είπε κάποτε μια ψυχολόγος. Δεν την πίστεψα. Μα τώρα ξέρω... Πέρασαν δυο μήνες. Δυο μήνες λύτρωσης. Λύτρωση από τη μοναξιά, τη γκρίνια σου, μα και τη δική μου. Λύτρωσης απο όλους εκείνους τους καβγάδες, και τα καθημερινά κλάμματα. Δυο μήνες όμως μακριά σου, κι εχασα το νόημα της ύπαρξης μου. Ξέρεις, ζούσα για όλες εκείνες τις στιγμές που ήμασταν καλά. Τις ελάχιστες, μα τις πιο όμορφες της ζωής μου! Τη γαλήνη που ένιωθα κοντά σου. Τα γέλια και τ'αστεία μας, τις ανωμαλίες μας, τις διακοπές και τις αγκαλιές. Έστω κι αν ήταν 1 στις 10. Σήμερα που βρέχει, βγήκανε στην επιφάνεια όλες οι ενδόμυχες σκέψεις μου. Βρέχει και στην καρδιά μου. Θέλω σαν τρελή να στα πω όλα αυτά, αλλά δε θα το κάνω. Για το καλό σου και το δικό μου. Θα σ'αγαπώ για πάντα, κι ας μ'έκανες "δυστυχισμένη". Το κοριτσάκι σου...