6.6.2014 | 02:54
Δεν αντέχω άλλο μόνη μου...
Ναι, οκ. Ξέρω τι θα πείτε πολλοί: η ευτυχία δεν εξαρτάται από έναν άντρα. Ίσως να το έλεγα κι εγώ αν το έβλεπα απ'έξω. Όμως η μοναξιά είναι άτιμο πράγμα βρε παιδιά. Ξεκινάει σιγά σιγά, και από'κει που δεν το περιμένεις έχει γίνει κομμάτι της ζωής σου. Κάθε βράδυ βάζω έναν στόχο: την επόμενη μέρα να βρεθώ ένα βήμα πιο κοντά στο να μην είμαι μόνη μου... Περιττό να πω πως ποτέ δεν τα καταφέρνω. Φέτος γίνομαι 20 χρονών και δεν έχω έναν άνθρωπο δίπλα μου, να μοιράζομαι μαζί του τις σκέψεις μου, τους φόβους μου... Και το χειρότερο είναι ότι νόμιζα πως τον είχα βρει και ήμουν ευτυχισμένη, όμως εκείνος με παράτησε με τον χειρότερο τρόπο. Πώς να συνεχίσω μετά; Πώς να μην στεναχωριέμαι όταν βγαίνω έξω, βλέπω ζευγαράκια παντού και νιώθω έναν κόμπο στο λαιμό μου, ότι εγώ ποτέ δε θα το ξαναέχω αυτό;Μπορεί να είμαι και υπερβολική, δεν ξέρω. Μπορεί και όχι. Το μόνο σίγουρο είναι ότι έχω πολλά αποθέματα αγάπης να δώσω. Δεν είναι άδικο να μην μπορώ;