ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πόσο πολύ σ' αγάπησα ποτέ δε θα το μάθειςκαλέ που δεν εχάρηκες στα χείλη μου φιλιά.Απ' τη ζωή μου επέρασες κι αλάργεψες κι εχάθηςκαθώς τα διαβατάρικα κι αγύριστα πουλιά.Τα χέρια μου δεν έδεσα τριγύρω στο λαιμό σου.Δεν έσταξε απ' τα μάτια μου το δάκρυ μου θολό.Κουνούσα το μαντίλι μου αλαφρά στο μισεμό σουκαι σιωπηλά σου ευχότανε η ψυχή μου στο καλό.Δεν είδες το τρεμούλιασμα των κουρασμένων μου ώμων.Δε μάντεψες τη θύελλα που εκλειούσα στην ψυχή.Μήτε πως ήμουν σύντροφος των μακρινών σου δρόμωνκι όλη μου η σκέψη ανέκφραστη σ' άγγιζε προσευχή.Κι αν ήρθαν μέρες πένθιμες και νύχτες θολωμένες,που η μοναξιά με τρόμαζε και μου παιρνε το νου,τώρα κρατώ στη θύμηση στιγμές ευτυχισμένεςκάποιου καιρού αλησμόνητου ωραίου κι αληθινού.Κι αν δεν προσμένεις να με δεις κι εγώ πως θα ξανάρθεις,ω εσύ, του πρώτου ονείρου μου γλυκύτατη πνοή,αιώνια θα το τραγουδώ κι εσύ δε θα το μάθειςπως οι στιγμές που μου δωσες αξίζουν μια ζωή.