ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Απο παντα ήμουν ενα άτομο που πιστευε πολύ στους ανθρώπους.οποτε σε κάθε σχέση μου ειτε ερωτικη ειτε φιλική δινομουν στο φουλ και χαιρομουν γι αυτό άλλα παντα στο τέλος ετρωγα τα μουτρα μου.πολλες προδοσίες ανθρώπων λοιπον με έκαναν ανθρωπο ανασφαλή με πολύ χαμηλή αυτοεκτίμηση.τα τελευταια χρόνια ήμουν σε μια παρέα κοριτσιών που για ακόμη μια φόρα λατρευα .όλες εντελώς διαφορετικές που όμως με μάθαιναν τοσα πολλά.μέσα σ αυτές κ η καλύτερη μου φιλη η μαρια που ειχαμε ενα απίστευτο δέσιμο.φέτος λόγω πανελλήνιων μεταλαχτηκα .βγήκε ο Κάκος εαυτός μου δηλαδή να νιώθω μονη οτι δεν με θέλουν οι φίλες μου οτι με γραφούν κ τέτοια.ολά αυτά ηταν στη φαντασία μου βεβαία αλλά δεν το καταλαβαινα όσο και να μου το έλεγε η Μαρια.μέχρι που κουράστηκε με όλη αυτή την κατασταση το ενα έφερε το άλλο κ πλεον είμαστε σαν ξένες.όχι με όλες αλλά κυρίως με την Μαρια.βλέπω στα ματια της καθέ φόρα που βγαίνουνε όλες μάζι ενα "γιατί ήρθε παλι?" κ αυτό με σκοτώνει.ξαφνικα είμαι τόσο χαμένη με τις ίδιες μου τις φίλες...γιατί?