ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

σ' αγαπάω πάρα πολύ, αλλά δεν αντέχεται άλλο η απόσταση, καρδιά μου. Θα έδινα τα πάντα για να ήμασταν τώρα αγκαλιά στον καναπέ, δε θα μ' ένοιαζε καν να βγούμε έξω ή να πάμε στην παραλία, θα μου αρκούσε να είχα εσένα. Σήμερα ξεκίνησα να πάω για διάβασμα, τελικά κατέληξα να έχω φάει ό,τι γλυκό υπάρχει σε απόσταση ενός χιλιομέτρου από το σπίτι μου...Είμαι τόσο μπερδεμένη και μόνη...πήγα στην εκκλησία, εγώ που δεν πιστεύω, είχα ανάγκη από κάπου να πιαστώ, παρακάλεσα την Παναγία να με βοηθήσει να βρω το δρόμο μου, να βρω το κουράγιο και τη δύναμη που μου λείπει, να βρω την αγαπη στη ζωη μου. Την παρακάλεσα να με βοηθήσει να πιστέψω, έχω ανάγκη να πιστέψω σε κάτι μεγαλύτερο από μένα, σε μια θεία πρόνοια, σε κάτι που να δίνει νόημα στη ζωή μου, μα νομίζω είναι πολύ αργά για κάτι τέτοιο. Καταλαβαίνεις; Έπιασα τον εαυτό μου να ερεθίζεται με κάποιον άλλον, μόνο και μόνο επειδή μου χαμογελούσε και μου έβαλε ωραία μουσική, ήταν τόσο εύκολο να συμβει, μόνο και μόνο επειδή ήταν κοντά μου. Είχε κάτι στον τρόπο που με κοιτούσε που με κάνει να τον σκέφτομαι κι ας κρατησε η γνωριμια μας μερικα λεπτα, αραγε μου λειπει τοσο η επαφη; Χρειάζομαι την αγκαλιά σου, τα φιλιά σου, το κορμί σου πάνω στο δικό μου, μέσα στο δικό μου, διψάω για σένα. Μα εσυ εισαι μακρια και οταν ξυπναω τα βραδια απο τους εφιαλτες που βλεπω τελευταια δεν εισαι εδω να με παρεις αγκαλια, οταν γυριζω σπιτι, οταν βγαινω εξω, δεν εισαι πουθενά, βλέπω τα ζευγάρια στο δρόμο και μόνο που δε με πιάνουν τα κλάματα. Η σχέση υποτιθεται ότι σου δίνει χαρά, κίνητρα και φτερά να πετάξεις, δε σε κρατάει καθηλωμένη στο έδαφος, δε σε θάβει βαθιά μες στο χώμα, δε σε κομματιάζει, δε σου ανοίγει τις πληγές ξανά και ξανά και ξανά, για να μην κλείσουν ποτέ. Πού θέλω να καταλήξω; Στο ότι η αγάπη μερικές φορές δεν αρκεί, στο ότι κάποιες φορές πρέπει να παίρνουμε αποφάσεις που μας πονάνε και μας κόβουν σα μαχαίρια αλλά μετά μας δίνουν μια ανάσα ζωής, γιατί έτσι είναι η ζωή, αγάπη μου, χρειάζεσαι οξυγόνο για να προχωρήσεις. Κι εγώ έχω χρόνια τώρα κάτω από την επιφάνεια, καιρός ν' ανέβω προς τα πάνω. Έχω ανάγκη να χωρίσουμε, δεν μπορώ να παλεύω άλλο μόνη μου, συγγνώμη. Απλώς χρειάζομαι μια ανάσα ζωής, ένα φιλί κι ένα χάδι πριν κοιμηθώ, μια γλυκιά κουβέντα μόλις ξυπνήσω, μια βόλτα χέρι χέρι, εναν ορκο αγαπης την ωρα που πεφτει ενα αστερι. Εσυ εισαι ολα οσα ονειρευτηκα και αυτα που δεν τολμησα ποτε να ονειρευτω αλλα τα εφερε ετσι η τυχη να εισαι στην αλλη πλευρα του Ατλαντικου...λες και το κανε επιτηδες για να γελασει μαζι μας... Και τωρα εγω πρεπει να μαθω να ζω χωρις εσενα κι αυτο ειναι επωδυνο αλλα ειναι κατι που πρεπει να γινει. Τελειωσε ο χρονος μας, θελω να σεβαστεις την αποφαση μου. Μην ξεχνας πως εισαι ο ερωτας της ζωης μου και ισως σε μια αλλη ζωη να ειμαστε μαζι, σ' αυτην ομως πρεπει να μαθουμε να ζουμε χωρια. Δε θα σε ξεχασω ποτε, κι αν καποτε κανω παιδια, θα τους μιλαω για σενα, για εναν πριγκηπα μεσα σ ενα ωραιο παραμυθι που ερωτευθηκε την κοπελα το ιδιο κι αυτη αλλα δεν μπορεσαν ποτε να ειναι μαζι κι ετσι εζησαν δυο ζωες παραλληλες με αλλους ανθρωπους αλλα ευτυχισμενοι και οι δυο...και μια φορα το χρονο συναντιουνται στα ονειρα τους και τυχαινει να ειναι παντα Τριτη και 13, η πιο άτυχη τυχερή τους μέρα. Και τώτα πρέπει να σε αφήσω και το ίδιο πρέπει να κάνεις κι εσύ με μένα. Ήρθε η ώρα να προχωρήσουμε...γιατί και οι δύο κρατάμε ο ένας τον άλλον πίσω και το ξέρουμε. Δεν πρόκειται να τρέξω σε μια ξένη αγκαλιά, θα σεβαστώ τον εαυτό μου αυτή τη φορά και θα περιμένω εκείνη την αγκαλιά που θα είναι οικεία, που θα με κάνει να νιώσω σπίτι μου. Μια αγκαλιά σαν και τη δική σου, μονο που αυτη θα ειναι εδω να με παρηγορει τα βραδια. Η αποσταση με νικησε, μας νικησε. Κουραστηκα, παραδίνομαι. Αντίο.